اشعار

سوگـند می‌خوریم به قـالو بلای عشق            سوگند می‌خـوریم به بدرالدجای عشق
ما زنده‌ایم زنده به حال و هوای عشق            خانه به دوش و دربه‌در کوچه‌های عشق

بهـشت، منتـظـر آن شکـوهِ سرمد بود            بهـارِ دلـشدگـان، حـضرتِ محـمد بود

یـگـانـه اسـوۀ اخــلاق؛ اســوۀ خـوبـی            تـمـامِ عـمـر، بـه آزادگـی مـقــیّـد بـود

بـوی عـطـر از قـدم شاه جهان می‌آید            در گـلـستـان غـزل با هـیجـان می‌آیـد
شب میلاد شد و خواب زمستانی رفت            در بهاران، تب خورشید زمان می‌آید

چهره انگار… نه، انگار ندارد، ماه است            این چه نوری‌ست که در چهرۀ عبدالله است؟

این چه نوری‌ست که تاریکی شب را برده            دل مـرد و زن اقــوام عـرب را بُـرده

بسم رب‌ّالقـلم از عرش، غزل نازل شد            مدحِ شیرین‌سخـنان بود، عسل نازل شد

شعرمان رفت به جایی که مَلک راه نداشت            روزِ آن منّتِ خورشید و شبش ماه نداشت

قـلم به دست گـرفـتم، قـلم مـسلـمان شد            به صفحه نام تو دید و ز دست لرزان شد

قـلم ز دست رهـا شد به طرفـة العـیـنی            ز شاعرش جلو افتاد و صاحب جان شد

خیرالبشر وقتی که ختم المرسلین باشد            روزی ما با رحـمـة لـلعـالـمـین باشـد

عـرش از پس کار امـانت بـر نمی‌آمد            آمـد مـحـمـد تـا امـانت‌دار دیـن بـاشـد

الا ای چشمۀ نـور خدا در خاکِ ظلمانی            زمین با نور اخلاق تو می‌گردد چراغانی

به گرداگرد لبخند تو می‌چرخند شادی‌ها            از آن بهتر نمی‌دانی که طفلی را بخندانی

به پـایـان نـبـوّت آخـرین از راه می‌آیـد            بـر آغـاز امـامـت اولـین از راه می‌آیـد

به رحمت پا به روی خاک دارد آفتابی که            به شوکت آسمان را کرده زین از راه می‌آید

پیچـید تا که نسخۀ ما را به جامِ عشق            ما را که بُـرد جـاذبـۀ مـسـتـدام عـشق

گفـتـیم یاعلی و عـلـی شد قـوامِ عـشق            یعنی علی است حضرت قائم مقام عشق

ای مدح تو در سـوره و آیـات مکرر            وی وصف تو در جمع روایات مکرر

قرآن همه در مدح تو گویی شده نازل            جـبریل به تـشـریح سَـجـایات مکـرر

عرش را با ریسه‌های نور آذین بسته‌اند            گوشۀ هر کهکشان یک ماهِ زرّین بسته‌اند
سردرِ شهـر مدیـنـه ذکر آمـین بـسـته‌اند            دورِ کعبه آیه‌ایه حمد و یاسـین بـسـته‌اند

مدد گـرفـتـه‌ام از لـطف بی‌حـد دادار            برای آنکه کـنـم مـدح احـمـد مخـتـار

همانکه تیرگی شب ز شام گـیـسویش            همانکه روشنی خُور ز پـرتو رویش

چشم تا وا می‌کنی چشم و چراغش می‌‌شوی           مثل گل می‌خندی و شب‌بوی باغش می‌‌شوی

شکل عبداللهی و تسکین داغش می‌‌شوی           می‌رسی از راه و پایان فراقش می‌‌شوی

اوج پـروازم آسـتـانـۀ تـوست            مـقـصد بـالـم آشـیـانـۀ توست

سبک زیـبـای زنـدگـانـی من            به لـبـم بـازهـم تـرانۀ تـوست

شهدِ عشقت از ازل در کام دلها ریخته            این محبّت را به دلها حق تعالی ریخته

آتشِ آتشکده خاموش گشت و در عوض            آتشِ عـشـق تو در دلـهـا سـراپـا ریخته

الا ای عاشقان مـژده به مکه یار می‌آید            دل عـالـم به شدت مـی‌تـپـد دلدار می‌آید
می‌آید آنکه در انجیل و تورات است اوصافش            بـرای دیـن پـایـانیّ حـق مـعـمـار می‌آید

مـعــادلات نــگــاه مــرا بـه‌هـم ‌زده‌ای            از آن‌ زمان که دراین کوچه‌ها قدم زده‌ای!

کشیده‌ایم به سلـمان و سیـنه‌چاک توأیم            چه پرچـمی به دل امت عـجـم زده‌ای!

می بـنـوش از پـیـالۀ تـوحـیـد            سـجـده‌ای کن حـوالـۀ توحـیـد

مـی‌رسـد از سـلالـۀ تــوحـیـد            آنکه در عرش احمدش خوانند

سحـر مکّـه صفـای دگـری پـیـدا کرد            نـالـۀ سوخـتـه دل‌ها، اثـری پـیـدا کرد
کعبه می‌خواست که دل را ز بتان پاک کند            دید فرزند خـلـیل و جگـری پیـدا کرد