اشعار

از آن‌روزی که با عشقت گره خورده‌ست دنیایم            تو را حس می‌کنم در تار و پودِ روز و شب‌هایم

به عشقِ دیدنت هر هفته صبحِ جمعه‌ها خوانده            "بِنَفسی أنتْ" را در ندبه‌ها نذرِ تو، بابایم

بـیــا که آمــدنـت مــژدۀ ســحــر دارد            رُخت نشانۀ والشـمس و والـقـمر دارد

تو ای فـروغ امید! ای ودیعۀ موعود!            بــیـا کـه آمـدنـت مــژدۀ ســحــر دارد

ای رفیق امروز خاک ما طلا شد یا نشد            بخت از خواب زمستانیش پا شد یا نشد

این دل وامـانده‌ام حاجت روا شد یا نشد            نیـمۀ شـعـبان قـرارم کـربـلا شد یا نشد

صف به صف خیل ملائک به فلک استادند            بال بر بـال زنـنـد و ز طـرب دلـشادند

همه خـامـوش ز هر ولوله و فـریـادند            خبر از خـلـقت طاووس بهـشـتی دادند

ای دوست اگرچه همه جا عطر بهار است            این رایحۀ خوش، همه از جانب یار است

این عـطر مسیحاست که از راه رسیده            از یـمن قـدومـش هـمه‌جا غـنچه دمـیده

مگر آسـمان را چـراغان نکردیم؟!            زمین را مگر نـورباران نکردیم؟!

مگر کوچه را آب و جارو نکردیم؟!            شبِ تار را غـرقِ شب‌بو نکردیم؟!

خـبر آمد که گـل فـاطـمه آمد به جهـان            صاحبِ عصر و زمان، دُرّگِران، شاهِ شهان

گل نرگس، گل طاها، گل یاسین، گل یاس            نهمین سبطِ حـسین آمده، سلـطان جهان

نــوری ز مــشـرق اَبَـدیَّـت بـلـنـد شــد            طـوفـان بی امـان حـقـیـقـت بـلـنـد شـد

کـعـبه جـوابگـوی عـلـی‌دوست‌ها نبود            ایـوان‌طـلای مـرقـدِ حـضـرت بلند شد

پلکی زدی و صبـح زمستان بهـار شد            خورشید در حرارت چشمت غبار شد

تـقـدیـر خـاک روشـنـی انـتـظــار شـد            تـیـغ نـگـات خــاطـرۀ ذولـفـقــار شــد

بـعــد سـرمـا بـهـار مـی‌آیـد            لـطـف پــروردگـار مـی‌آیـد

بـی‌قــراری؟ قـرار مـی‌آیــد            به سـر این انـتـظـار می‌آیـد

سامرا امشب چه مولودی میان خانه دارد           قدر یک دنیا ملک بر این پسر پروانه دارد

حق دهید این خاک بر کعبه کند فخر و مباهات           تا که در بیت امامش این چنین دردانه دارد

وقـتی مسـاجـد تـشـنۀ یک خـتم قـرآنـند            در گیر و داری که خیابان‌ها چراغـانند

وقـتی برای بـسـتۀ درها کـلـیدی نـیست            وقـتی تـمـام قـفـل‌ها سر در گـریـبـانـند

من همان چـشـم امـیـد امـت پـیـغـمـبرم            مهدی صاحب زمانم، بی‌کسان را یاورم

وارث بر حـق تـیـغ ذوالـفـقـار حـیـدرم            آمدم دنــیــا بـــرای انــتـــقـــام مـــادرم

آئــیــنِ رو نــمــائــیِ آئــیــنـه مـی‌رسـد            یـکـجـا، چــارده شـبِ آدیـنـه مـی‌رسـد

قرآن به سر گرفتن و احیا شدن خوش است            وقت سحر، که وعـدۀ دیـریـنه می‌رسد

بیا که جشن گل و بزم نور و توحید است            شب شکفتن عشق و قرار و امید است

چنین که غـرق تجلی و شور شد عالم            گه تـجـلی قـرآن و نـور تـوحـیـد است

امشب خدا بر خاک؛ بـاران هدیه داده            بر ظـلـمتِ دل، مـاهِ تـابـان هـدیه داده

خـورشـید روشن کرده در جـشن تولد            در مـجـلـسِ آئـیـنـه بـندان... هـدیه داده

دلم افتاده در راهی که هجران است تاوانش           نه دارم پای در راهش نه دستی بر گریبانش

همان که طلعتش امشب نمایان گشت بر عالم           همان که شد زمین آباد از بوی بهارانش

سـلام ای آشـنـای ســال و مـاهـم            سـلام ای عـهـد و پیـمـان قـدیمی

سـلام ای مـاه پـنـهـان از نظـرها            سلام ای مـهـربـان یـار صمـیمی

رسـیـدنـش نـفـسـی تـازه داده دنـیـا را            همان مسـیح که احـیـا کـند مـسیحا را

همان که یوسف کنعان به شوق دیدارش            شده‌ست مشتریِ پا به قـرص بازارش

شبی خـمـارِ غـزل گرم گـفتگـو بودیم            به وجد و شور و نشاط و به های‌وهو بودیم

مـدام در طـلـب بــاده و سـبــو بـودیـم            تمـام مستی شب را به جـستجـو بودیم