اشعار

سلام سـورهٔ کـوثـر؛ سـلام ای مـادر            دلـیـلِ شـوقِ پیـمـبـر، سلام ای مـادر

تویی جـوابِ تمـام کـنـایـه‌هـای مـدام            به کـوریِ بُتِ ابـتـر؛ سلام ای مـادر

شب انتظار احـمد به مـبارکی سر آمد            دل تـشنـگان منور جلـوات کـوثـر آمد

سر و جان فدای زهرا همه خاک پای زهرا            به در سرای زهـرا ملکوت چاکـر آمد

نوری از خود در شبی شورآفرین            آفـریـد از نــور خـود نــورآفـریـن

در وجـود ذرّه‌هـا شــوری فـکــنـد            بر زمـیـن و آسـمـان نـوری فـكـند

دختر خورشید و ماه، زهرۀ زهـرا            آن‌که کرامات او گـذشـته ز اِحـصا

هم شرفـش بـگـذرد ز عـرش الهی            هم نـسـبـش می‌رسـد به سید بَـطـحا

زمستان دوره‌اش سر شد، بهار بی‌خزان آمد            تمام عـلت خـلق کـران تا بی‌کـران آمد

چه غوغایی شده بر پا، که دنیا آمد امشب که            سراسیمه جنان بهر زیارت بر جنان آمد؟!

زمین زیارت او را که آرزو می‌کرد            برای پـاکیِ خـود نـیتِ وضو می‌کرد

نـسـیـم آمـده بـود و غـبـار راهـش را            کـنـارِ آیـنـه بـا آه شـسـتـشـو مـی‌کـرد

محبتی که دو عـالـم نمی‌شود جـبران            یقـین محبت زهـراست در دلِ یـاران

نــبــوده‌ایــم بِــوالله شــئِ مــذکــوری            که یادِ ما ز ازل بـوده‌اند این خـوبان

شب بود و تاریکی طنین انداخت در دشت            سرما خروشی سهمگین انداخت در دشت

شب بود اما اخـتـری سـوسـو نمی‌زد            دست تـرحّـُم شـانه بر گـیـسو نمی‌زد

این لیلۀ قدر است که در حال شروع است            ماه است و درخشنده‌تر از صبح طلوع است

دریاست و در شور قیام است و رکوع است            آرامش طوفانی او عـین خـشـوع است

به نام حضرت معـشوق حضرت دلبر            کشیده واژه به اوصاف حضرت مادر

رسیده شعرِ من امشب به سوره«کوثر»            به کل عـالـمِ هـسـتی تـاج و هم سرور

ای شکـوهـت فـراتـر از باور            ای مـقـامت فـراتـر از ادراک

وصف تو درک «لیلة القدر» است            فـهـم ما از تـبار «ما ادراک»

تو کیستی که ز دستت بهـار می‌ریزد            بهـار در قـدمت برگ و بـار می‌ریزد

ز چشم گرم تو خورشید، نور می‌گیرد            چو مِهرِ روی تو بر شام تار می‌ریزد

شعرم به مدح حضرت زهرا رسیده است            روی زمین به عـالـم بالا رسیده است

باغ و بهـار می‌چکـد از بیت بیت من            شعرم شکوفه‌وار به زهرا رسیده است

یک دختر آفرید و عجب محشر آفرید            حـق هرچه آفـرید از این دخـتر آفرید

جوشید چـشـمه در دل قرآن به نام او            اعجاز، تشنه بود و خـدا کـوثر آفـرید

رفت از دلِ فردوس هزاران قلم آورد            انــــدازۀ آفـــاق ورق روی هـــم آورد

می‌خواست که جبریل کمی از تو نویسد            جـایی که خـدا نـامِ تو را محـترم آورد

صدایی می‌رسد، آری، پیمبر دختری آورد           که از آسیه و مـریـم مقـام برتـری آورد

نگو دختر، بگو گوهر، بگو آئینه اطهـر           بگو صدیـقه کـبری، تـمام سـوره کـوثـر

جـامعه دوزخـی از مردم افراطی بود            عـقـل قـربانی یک قـوم خـرافـاتی بود

بـشر از لـطف خـداونـد مـکـدر می‌شد            شرم می‌کرد اگر صاحب دختر می‌شد

تحفه‌ای آمد که نور از او هویدا می‌شود            مـاه در رخـسـاره‌اش ولله پـیـدا می‌شود

قطره امشب شک نکن مصداق دریا می‌شود            حضرت خاتم به حکم عشق، بابا می‌شود

نـورِ تو تا رسـیـد به بـامِ دیـارِ عـرش            خورشید را نِشاند به روی مدار عرش

در "فـاطـمه" جـمـال خدا دیده می‌شود            آئـیـنـۀ نـبــی شــده آئـیــنـه‌دار عــرش

روزی که از تـجـسم امکان خبر نبود            روزی نبود و گردش شمس و قمر نبود

حتی مجـال لـحـظه بـرای گـذر نـبـود            جز نور احـمد از دم خـالـق اثـر نـبود