اشعار

ای شـمس والای وِلا، موسی‌بن جعفر            ای مرکـز مهـر خـدا، موسی‌بن جعفر

بر پـای مـقـدم‌های گـل‌بـارانت ای یار            هر عاشقی گردد فـدا، موسی‌بن جعفر

ایـرانـی‌ام، رعـیـتِ موسی بن جعـفـرم            من شهـرونـدِ دولـتِ موسی بن جعفرم

دنـبـال هـیـچ فـرقـه و حـزبی نمی‌روم            در حـیـطۀ ولایـتِ مـوسی بن جعـفـرم

شیعه تبریک بگو هفت صفر آمده است            شـجـر پـاک ولا بـاز به بـر آمـده است

شـشمین ماه ولا حـضرت صادق زآن رو            شکر حق گـوید و دیدار پسر آمده است

بسم رب الفاطمه، تکـثیر شد خیر کثیر            جلوه‌ای دیگر ز وجهُ الله تابید از غدیر

سورۀ کـوثـر ز الـطاف خـدا تفـسیر شد            نسلِ احمد از عـلی و فاطمه تکـثیر شد

سر تا به پا نوری و زیبائی چو مهتاب            تـو جـاری هـسـتی و زلالی جلـوۀ آب

تـأویل آیـات مـحـبت هـسـتـی ای نـور            اسـپـنـد آریــد آریـا چـشـمــان بـد دور

امشب زمین ز نور وجودش منور است            امشب زمان ز عطر حضورش معطر است
امـشب شب پیـمـبـر و آل پیـمـبر است            امشب شب ولادت موسی بن جعفر است

صالـح‌تـرین عـبد خدا موسی بن جعفر            حق است هرکس هست با موسی بن جعفر

مـا بـنـده و آقـای مـا مـوسی بن جعـفر            مـحـتـاج‌ها گـویـنـد یا موسی بن جعـفر

به گلزار امامت بار دیگر غنچه‌ای وا شد            تبسم بر لبان حضرت صادق هویدا شد
ز دامان حمیده حق به مولامان پسر داده            به دنیا آمد او وبهترین مخلوق دنیا شد

ای کـلـیـم‌الـلَّـه تــمـاشـا کـن کـلام الله را            بر فـراز دست خـورشیدِ ولایت، ماه را
نـور انـوار نـهـم، هـفــتـم چـراغ راه را            در زمـین و آسـمـان‌ها رهـبری آگـاه را

امشب تمام مُـلک و مَلک در ترنم است            چون مـوسم دمیدن خـورشید هفـتم است

آن فـیـض لایـزال که مشـتـق ز نـور او            خورشید آسمان رضا، نـور هـشتم است

از جـوار عـرش سـرزد آفـتـاب دیگری            وا شد از «اَبِوا» به روی خلق، باب دیگری

بال وا كن لحظه‌ای در زیر باران شهود            از فـراز عرش می‌بـارد سحاب دیگری

از مهـستـان ولایت مـاه هـفـتم شد عیان            جشن میلادش بپا گردید در هفت آسمان
بار دیگـر در مـدیـنه دلـبری دل می‌برد            تازه مولودی که باشد عرش حق را دلستان

وقـتـی امام صـاحـب فـرزند می‌شـود            بـاغ جـنـان شـکـوفۀ لبـخـنـد می‌شـود

صدها فرشته برقدمش بوسه می‌زنـند            فصل بـهـار و مـوسـم پـیـوند می‌شود

از همه زندگی‌ام عشق فقط حاصل شد            عشق حرفی است که از کنج لبت نازل شد

گر چه جولانگه تو پهنۀ اقیانوس است            کشتی مـهـر تو را کـنج دلـم ساحل شد

ای آفـتـاب حُـسن به زیـبـائـیت سـلام            وی آسـمـان فـضـل به دانـائـیت سلام
در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام            تنها تو کـاظمی که به تنـهـائـیت سلام

اي که سـر تا به پا صفـائي تو            گـل گـلـزار مـصـطـفـائـي تـو

هــمـۀ کــائـنــات مــي‏ دانــنــد            هـفـتـمـيـن حـجّـت خـدايـي تـو

گلاب‌ عشق‌ وضو کن‌ که‌ روز شیدایی‌ است‌           جهان‌ انس‌ و صفا را ببین‌ تماشایی‌ است‌
سلام‌ کن‌ تو به‌ آن‌ رهبری‌ که‌ معصوم‌ است‌           امام‌ عشق‌ و صفا هست‌ و هم‌ شکیبایی‌ است‌

اگر بر آید چو مرغى ز پیکر خسته ‏ام پر           پرم سوى بارگاهى که باشد از عرش برتر

به بارگاهى رفیعی، که جن و انس و ملائک           براى خدمت کند رو، به عرض حاجت زند در

وجود آمده رشک بهشت، سرتا سر            به یمن مولد مسعود مـوسی جعـفـر

امـام کـلّ اعـاظـم، ولـی حـقّ کاظم            که کظم غـیضش یادآورد ز پیغمبر

آن جا که عاشقی است همیشه فضای ماست            در مرغ زار دربه دری ردپای ماست

وقتی که نان سفـره ما از محبت است            صدها هزار حاتم طائی گـدای ماست