اشعار

رسـیـده حـجـتِ دینِ خـدا، ابـاالمـهـدی            امـین‌ترین وصیِ مصطـفی، اباالمهدی

دعای روز و شب مرتضی، اباالمهدی            عـطای حـضرتِ خیـرالنسا، اباالمهدی

همیشه فـاصله‌هـا سدِّ راهِ دیـدن نیست            همیشه اوج به دنبالِ پَـر کشیدن نیست

همیشه میوۀ شیرین برایِ چیدن نیست            همیشه سرعتِ دیدار در دویدن نیست

بـاز دل شکـسـتـه‌ام نـوای دیـگـر آورد            پردۀ بهـتری زند، نغـمۀ خوش‌تر آورد

لـئـالـی کـلام را ز طـبـع مـن بـر آورد            مگر ثنای عسکری، حجّت داور آورد

بر او سلام که شایـسـتـۀ سلام است او            که از سلالۀ اِبن الرّضا، بِـنام است او

که هاشمی‌نسب و فاطمی‌مرام است او            که یـادگـار بـرومـنـد ده امـام اسـت او

قدح پُر باده کن ساقی، که آمد موکب جانان            نسیمی با صفا آید به سوی دشت و کوهساران

بهاران می‌رسد از راه و لبها می‌شود خندان            خزان بگذشت و پیدا شد بهار دلکش و شادان

جـبریل چو بـلـبـلی ترنم کرده است            گوئی که زشوق دست و پا گم کرده است

می گـفـت کـه در بـاغ امـام هــادی            بر غنچۀ خود گلی تبسم کرده است

مدیـنه بـاز پُـر از آیـه‌های نـورانی‌ست            حریم وحی، ز انوار حق چراغانی‌ست

بلور نور به سقـف فلک مگـر بـسـتند؟            که این فضای مقدس همیشه نورانی‌ست

بـاز شد پـنجـره‌ای سمتِ نسیمِ ملکـوت            نـور تابید در آئـیـنۀ صبح از جـبروت

تـشـنۀ بـوی نـفـس‌های بـهـارش بـودیم            از همان روزِ ازل مستِ نگارش بودیم

ای حُـسـن بی‌هـمـتا دچـار عـزّتم کن            با لطـفِ بـی‌انـدازه‌ات بـد عـادتـم کن

با این بـدِ بی‌آبـرو هم، هـمنـشـین شو            همصحبتم باش و به دور از غربتم کن

در شـب مـــیــلاد تــو دارایــی‌ام            گـشـته ایـنکـه مثل تو زهـرایی‌ام

از گـدایـی‌هـای پـیـش اهـل بـیـت            افـتـخــارم ایـنـکـه ســامــرّایـی‌ام

جهان به کام غـلام امام عسکری است            که شاه می‌شود آنکه غلام عسکری است

بـرای بـار دهـم مــرتـضـی نـمــا آمــد            نمای عرش، مزین بنام عسکری است

قـیـام کـن! کـه جـلـودار رهـبــری آمـد            کـسی که دل بـرد از ما به دلـبـری آمد

به حُسن طـلـعـت او مـاه، مـشتری آمد            دلـیـل و مـعـدلـت و دادگـسـتــری آمــد

وقـتی رسـد ز میـکـده بار طـعـام ما            کم مانده عـطر بـاده بگـیرد کـلام ما
عکس تو در پیالۀ ما نقش بسته است            ساقی نگـیر خـرده به شُـرب مدام ما

دل به دریـا زد و کنایه به ماه            پرده واکرد از آن رخ دلخواه

خالق این جـمال زیبا کـیست؟            وحــــدهُ لا الـــــه الا الــــلـــه

فـروغ داوری آمـد؛ امام عسکـری آمد            نسـیـم دلبـری آمد؛ امـام عـسکری آمد

ببین تا بی‌کرانها را حریم آسمان‌ها را            که مهر و مشتری آمد امام عسکری آمد

باز رنـگ آسـمـان می‌شود نیـلـوفـری            یاس دارد روی لب نغـمه‌های دلـبری
می‌نشیند روی گل گَردی از جنس سحر            می‌وزد از باغ‌ها بوی عطر عسکری

به افـتـخـار سـلامی نـشـسـته‌ام بنـویسم            در انـتـظـار کـلامـی نشـسته‌ام بنـویسم

دلم مُجلّیِ نـورِ جـمال حُـسنِ حَـسن شد            به یُـمنِ پـرتـوِ نـامـی نـشـسته‌ام بنویسم

به روی بـال مـلائک سـوار می‌آیـد            بــرای آمــدنِ آن ســـوار، مــی‌آیــد

بگو به لب که برای گرفـتن حاجت            چقـدر یا حسن امشب به کار می‌آید

پری برای منـاجـات نیـمه‌شب بدهـید            نگـار آمـده پس بـاده روی لب بدهـید
مرا همیـشه فـقـیر الحسن لقـب بدهید            مـرا ز قـوم بـنـی سامـرا نسب بدهید

دوباره دفترِ شعرم پر از «حسن جان» است           به سرزمینِ غـزلـواره؛ واژه‌باران است

چه ریسه‌ای‌ست، که تسبیحِ نور، بافته‌اند           برای ذکـرِ من امشب سـتاره‌بـندان است