اشعار

امشب ای دل با تمام غصه‌ها بیگانه باش            امشب ای جانْ جرعه نوش جام سقاخانه باش

امشب ای عقل از میِ عشق رضا دیوانه باش            ای فلک‌ گِرد سرِ سلطان دین پروانه باش

از صـبـح تـا نـمـاز عـشــا ایـسـتـاده‌ام            در انــتــظـار لــفــظ بـیــا ایـســتــاده‌ام
در صـحـن آیـنـه هـمـه جـا ایـسـتـاده‌ام            وقـتـی که در حـریـم شـمـا ایـسـتـاده‌ام

لیـلـۀ مـیلاد مسـعـود ولیّ حـق رضاست            پارۀ جسم نبی چشم و چراغ مرتضاست

عــالـم آل رســول و زادۀ پــاک بـــتــول            رهبر ملک قـدر فرماندۀ جـیش قضاست

بارک الله نجـمـه امشب آفـتاب آورده‌ای            وجه ناپـیدای حق را بی‌نـقـاب آورده‌ای
در تراب امشب جمال بوتراب آورده‌ای            یا به دامن احـمد خـتـمی مـآب آورده‌ای

صبح است و در بزم چمن، هر گل تبسمّ می‌کند            باغ از طراوت، حُسن یوسف را تجسّم می‌کند
موج نشاط و عشق چون دریا تلاطم می‌کند            از شرق عصمت جلوه‌ها خورشید هشتم می‌کند

فصل غـم و درد به پایان رسید            جـان به تن عـالـم امکـان رسید
مـاهـیـت سـورۀ انـسـان رسـیـد            حضرت سلطانِ خراسان رسید

به نام نـامیِ سلطان که در جلـوس آمد            نماز عشق بخوان، قـبله گاه طوس آمد

دعای نور بخوان، شمسِ وَالشموس آمد            بهـارِ مـونـسِ جـان، هـمدم نـفـوس آمد

مدینه غـرق هـیاهو؛ مدینه غرق خبر            خبر خبر که رسـیده دوباره فوق بشر

رسیده قـبلۀ خـورشـید و قـبله گاه قـمر            رسیده حضرت باران در این خجسته سحر

قسم به دیـدۀ یعـقـوب و بوی پیـرهـنی            قسم به شوق اویس و به جذبه‌ای یمنی
قسم به برقِ دو چشمی حسینی و حسنی            « قسم به وعدۀ شیرینِ مَن یَمُت یَـرَنی

امشب به روی مـأذنـه نـقّـاره می‌زنم            چـشـمه شـدم بـرای تو فـوّاره می‌زنم
تا صبح، مِی به عشق تو همواره می‌زنم            طـرحی بـرای ایـن دل آواره می‌زنـم

گـفـتیم رضا تا که بخـوانیم خـدا را            گـفـتـیـم رضـا تا بـشـناسـیـم وِلا را

گـفـتـیم رضـا تا بنـمـائـیم عـطـا را            گـفـتـیم رضا تا که بیـابـیم رضا را

مثل میکائیل که امشب غزل خوان می‌شود           شـاعـر دربـار تـو دارد فـراوان می‌شـود

گوشۀ چشم پُر از مهر تو سعدی پرور است           شاعر تو صاحب چندین "گلستان" می‌شود

دلـمُـردۀ مَحـضیم به ما جان برسانید            مـا را به حَـرمـخٰانۀ جـانـان برسانید

مائـیم و غـم هجر و تمنّـای وصالـش            ایـن دلـهُـره را زود به پایان برسانید

به گـفته‌های موثـق روایت است اینجا            نفس کشیدن‌مان هم عبادت است اینجا
به کاسه و به کـف دست اکـتـفا نکـنید            که رود و چشمه نه دریای حاجت است اینجا

تشنه سیراب شود از نم باران، خوب است            در گذرگاه سحر، زلف پریشان خوب است

حالمان در حرمت خسرو خوبان، خوب است            پشت درهای حرم منتظر نان، خوب است

کـسی که دلـی مسـتِ جـانـان ندارد            به جانان قسم می‌خورم جـان ندارد

کـمالم تـویی بی‌تو نُقـصانِ مَحـضَم            چـونـان داستـانـی که پـایـان نـدارد

شکر خـدا که باز طبـیب آفـریـده‌اند            یک نـام آشـنـای غـریب آفـریـده‌اند
صدها هزار نوکر دربستْ محضرش            مـا را تـمـام ابن شـبـیب آفـریـده‌انـد

مـاه را در شب هجـران برسانید فـقط            مـژده‌ای در دل طوفـان برسانـید فـقط

به کویری که ندیده است به خود برگ و بری            خـبـر از بـارش بـاران بـرسانـید فـقط

بهـار آمـد و بـر روی گـل تـبـسّم كرد            شـكـوه وا شدن غنچـه را تـجـسّم كرد

بهـار دیـد كه شمـشادها جـوانـه زدنـد            شكـوفه‌های جـوان را نثار مـردم كرد