اشعار

به نام حـضرت یـار و به نـام جـانـانم            پُر از سکوت غمم یا که دل هـراسانم

غریب و گم شده در راه مانده حیرانم            کـنـار جـاده نـشـسـتـم چـقـدر بی‌جـانم

ای از شـعـاع نـور تو تـابـنـده آفـتـاب            باشد ز روی مـاه تو شـرمـنـده آفـتاب

جز با رضـای تو نـدمـیـد و نـمی‌دمـد            از شـرق، در گـذشـته و آیـنـده آفـتاب

بیدها را حـظِّ رقـصـیدن هدایت می‌کند           نـورها را کِـیف تـابـیدن هدایت می‌کند
ابـرها را شـوق بـاریـدن هدایت می‌کند           چـشـم‌ها را لـذت دیـدن هـدایت می‌کـند

امروز که خورشید سر از شرق برآورد            از کعـبۀ جان، قـبلـۀ هـفـتم خـبر آورد
یعـنی شب تنـهـایی ما را به سر آورد            با خود خبر از «نجمه» و قرص قمر آورد

سلام حضرت جان، مهربان دوران‌ها            ســلام مـأمـن آرامـش پــریــشــان‌هــا
ضریح نـور تو مصداق کعـبۀ جان‌ها            شکوه صحن عتیقت بهـشت مهمان‌ها

امـشـب قــرار، یـار دل بـی‌قـرار شـد            یعنی که باب میـل همه، روزگـار شد
نورِ دو چـشمِ حضرتِ باب الحوائجی            واکرد چشم و خاک، خزانش بهار شد

امشب مدیـنه جنّت الاعلای عشق است           طوفانِ رحمت خورده بر دریای عشق است
در خانۀ موسی‌ابن جعفر غصّه‌ای نیست           چون که شب میلاد یک آقای عشق است

باز هم شهر مدیـنه نـوربـاران می‌شود            حضرت جبریل در یک خانه مهمان می‌شود
باز می‌آیـد به دنـیا حجّـتـی از کـردگار            حجّتی دیگر ازین رو شاد وخندان می‌شود

مژده آمد برجهان مصداق کرّمنا رضا            مـظـهـر ذات خـدا بـند دل طـاهـا رضا
بر سـمای جان ما تـابـید ماه هـشـتـمین            زاده موسی بن جعفر غنچه زهرا رضا

امشب مه ذيقـعـده خورشيد به بر دارد            امـشـب حَــرَم قــرآن آذيـن دگــر دارد
امشب شجر عصمت از نور ثمر دارد            امشب به بغـل نجـمه تابـنده قـمـر دارد

برخیز که هنگام درود و صلوات است            میـلاد رضـا گـاه نـزول بـرکـات است
از شاه خـراسان بطلب حاجت خود را            چون درگه او برهمه کس باب نجات است

ای عـاشـقـان سـرّ الـهـی بـرمـلا شـد            دامـان نـجـمـه مـهـبـط نـور خـدا شـد
آمـد بـه دنـیـا حـجـت پــاک خــدایـی            موسی بن جعفر شادمان از این عطا شد

خدا می‌خواست لطفت تا قیامت بی‌کران باشد           به دنیا آمدی تا شیعه با تو در امان باشد
کنار تو بعید است اینکه روزی زائرانت را           خدا ناکرده، محشر اعتنایی به جنان باشد

داده خــبــر بــاد صـبـا            آمــد ز ســوی کـبــریـا

نــــــور دل اهــــل ولا            مولا علی موسی‌الرضا

طلوع شمس ندیدی ز نجم اگر محسوس            ببین ز نجمه به عالم طلوع شمسِ شموس

نمـوده انـفـس و آفـاق را قـرین سرور            شهی که نفسِ نفـیسش بود انیس نفوس

امشب ای دل با تمام غصه‌ها بیگانه باش            امشب ای جانْ جرعه نوش جام سقاخانه باش

امشب ای عقل از میِ عشق رضا دیوانه باش            ای فلک‌ گِرد سرِ سلطان دین پروانه باش

از صـبـح تـا نـمـاز عـشــا ایـسـتـاده‌ام            در انــتــظـار لــفــظ بـیــا ایـســتــاده‌ام
در صـحـن آیـنـه هـمـه جـا ایـسـتـاده‌ام            وقـتـی که در حـریـم شـمـا ایـسـتـاده‌ام

لیـلـۀ مـیلاد مسـعـود ولیّ حـق رضاست            پارۀ جسم نبی چشم و چراغ مرتضاست

عــالـم آل رســول و زادۀ پــاک بـــتــول            رهبر ملک قـدر فرماندۀ جـیش قضاست

بارک الله نجـمـه امشب آفـتاب آورده‌ای            وجه ناپـیدای حق را بی‌نـقـاب آورده‌ای
در تراب امشب جمال بوتراب آورده‌ای            یا به دامن احـمد خـتـمی مـآب آورده‌ای

صبح است و در بزم چمن، هر گل تبسمّ می‌کند            باغ از طراوت، حُسن یوسف را تجسّم می‌کند
موج نشاط و عشق چون دریا تلاطم می‌کند            از شرق عصمت جلوه‌ها خورشید هشتم می‌کند