اشعار

ز خاطر برده ماه هفتمِ هفت آسمان، غم را            حمیده مادرش وقتی به او بخشید تکتم را١

زنی که کنیۀ او حضرت اُمُ البنین بوده٢            کسی که پرورانده در بغل، سلطانِ عالم را

اوّل سـخـن به نـام خـداونـد ذوالـکـرام            نام خداست چون همه جا بهترین کلام

وآن‌گه ز روی صدق و ارادت دهم سلام            بر آسـتـان قـدس رضا، هـشتـمین امام

آن شب مدینه عـطر پر جبرئیل داشت            در سر امین وحی، هوای خلیل داشت

بر لب مـدام، زمـزمـۀ یا جـلـیل داشت            صبر جمیل، وه که چه اجری جزیل داشت

امـشـب قـرار، یـار دل بـی‌قــرار شـد            یعنی که باب میـل هـمه، روزگـار شد

نورِ دو چشمِ حـضرتِ باب الحوائجی            واکرد چشم و خاک، خزانش بهار شد

حق رسید و هیبت پوشالی باطل شكست            صاحب عرش برین در بین فرشی‌ها نشست

زحمت غم كم شد و رحمانیت رونق گرفت            آسمان آمد زمین، در دست خود بیرق  گرفت

ای که دل غریب من، با تو شد آشنا، رضا            اشک من است پنجه در پنجرۀ تو یا رضا
من که کـبوتر دلـم انـس گـرفته با رضا            می‌شنوم ز قـدسیان زمـزمۀ رضا رضا

ای آن که دلت صاف‌تر از جام بلور است            از باور ما وصف کمالات تو دور است

سوگـند به یاسـین و به طاها که جمالت            تفـسیر دعای سحر و سـورۀ نـور است

نــــور از کــائــنــات مــی‌بــارد            یـا کـه نـقـل و نــبـات مـی‌بــارد
تا سحـر بر سر زمین از عـرش            لــوح ســـبـــز بــرات مـی‌بــارد

آمـدی و آسـمـان بی‌حـد چـراغـانی شده            کل ایران؛ بالأخص مشهد چراغانی شده

باز درهم می‌خری، از اشتیاق این خبر            در دلِ عشّاقِ خوب و بد چراغانی شده

مــیــلاد رضــا امـــام امـجــد آمــد            هـشـتـم ولـی خــدای ســرمــد آمــد
یعنی گل باغ علوی شمس شـموس            در جــلـوه بـه گـلـشـن مـحـمـد آمـد

به نام حـضرت یـار و به نـام جـانـانم            پُر از سکوت غمم یا که دل هـراسانم

غریب و گم شده در راه مانده حیرانم            کـنـار جـاده نـشـسـتـم چـقـدر بی‌جـانم

ای از شـعـاع نـور تو تـابـنـده آفـتـاب            باشد ز روی مـاه تو شـرمـنـده آفـتاب

جز با رضـای تو نـدمـیـد و نـمی‌دمـد            از شـرق، در گـذشـته و آیـنـده آفـتاب

بیدها را حـظِّ رقـصـیدن هدایت می‌کند           نـورها را کِـیف تـابـیدن هدایت می‌کند
ابـرها را شـوق بـاریـدن هدایت می‌کند           چـشـم‌ها را لـذت دیـدن هـدایت می‌کـند

امروز که خورشید سر از شرق برآورد            از کعـبۀ جان، قـبلـۀ هـفـتم خـبر آورد
یعـنی شب تنـهـایی ما را به سر آورد            با خود خبر از «نجمه» و قرص قمر آورد

سلام حضرت جان، مهربان دوران‌ها            ســلام مـأمـن آرامـش پــریــشــان‌هــا
ضریح نـور تو مصداق کعـبۀ جان‌ها            شکوه صحن عتیقت بهـشت مهمان‌ها

امـشـب قــرار، یـار دل بـی‌قـرار شـد            یعنی که باب میـل همه، روزگـار شد
نورِ دو چـشمِ حضرتِ باب الحوائجی            واکرد چشم و خاک، خزانش بهار شد

امشب مدیـنه جنّت الاعلای عشق است           طوفانِ رحمت خورده بر دریای عشق است
در خانۀ موسی‌ابن جعفر غصّه‌ای نیست           چون که شب میلاد یک آقای عشق است

باز هم شهر مدیـنه نـوربـاران می‌شود            حضرت جبریل در یک خانه مهمان می‌شود
باز می‌آیـد به دنـیا حجّـتـی از کـردگار            حجّتی دیگر ازین رو شاد وخندان می‌شود

مژده آمد برجهان مصداق کرّمنا رضا            مـظـهـر ذات خـدا بـند دل طـاهـا رضا
بر سـمای جان ما تـابـید ماه هـشـتـمین            زاده موسی بن جعفر غنچه زهرا رضا

امشب مه ذيقـعـده خورشيد به بر دارد            امـشـب حَــرَم قــرآن آذيـن دگــر دارد
امشب شجر عصمت از نور ثمر دارد            امشب به بغـل نجـمه تابـنده قـمـر دارد