اشعار

عید است و جهان روضۀ رضوان حسین است            از عرش الی فرش، گلستان حسین است

با گـریـۀ شوق نـبی و حـیـدر و زهـرا            چشم همگان بر لب خندان حسین است

عـشقـش برای خـاطر ما آفـریده شد            در راستـای عـشـق خـدا آفـریده شد

آدم که نه، بهشت که نه، هیچ‌کس نبود            «کرب» و «بلا» و «کرب‌وبلا» آفریده شد

ایمان قدم به خاک نهاد و یقـین شکفت            آیـات نـور در ظـلـمـات زمـین شکفت

آن کـشـتـی نـجـات بـرآمـد بـه مـوج‌ها            آن چشمۀ حیات و بهشت برین شکفت

سحر آمد سلامش کرد و بعد از آن نمایان شد            بیابان چون توسل کرد بر او زود باران شد

از آن اول به دستش داشته حاجت‌روایی را            برای فطرس زخمی ببین قنداقه، دامان شد

خونِ خدا اگر شد، روزی نثار اسلام            مائیم و سربـلندی، در سایه‌سار اسلام

دارد حـقیقتِ امر، امروزه می‌درخشد            آفـاق پُـر شـد از نـور آشـکـار اسـلام

دل! بـیـاور شـکـوه دلبـر را            سر! بیـاور قـدوم سـرور را

نیک بنگر به سـوم شـعـبان            نــــوۀ دوّم پـــیـــمـــبـــر را

بر مشام خاکیان بخشیده جان بوی حسین            شد گلستان کل عالم از گل روی حسین

ماه شعبان را رسول الله خوانده ماه خود            چون نمایان می‌شود در آن مه روی حسین

امشب شب تکـامل امثال فـطرس است            حال دلـم شـبـیه به احوال فطرس است

این جانِ رنج دیده خریدار وصل اوست            این روسیاه، مشتری حال فطرس است

مدیـنه باز هـوای خـوشِ بهـاری داشت            هـوای تـازۀ فـصل بنـفـشـه‌کاری داشت

چمن شکوفه به گیسوی نخل‌ها می‌بست            مـدیـنه حـالت بُهـت و امیدواری داشت

دوبـاره گـلـشـن آل عـبـا تمـاشـایی‌ست            بـهـار سبـز بـهـشـت ولا تمـاشـایی‌ست

فرشتگـان ز فلک تا به فرش پل بستند            مسیر فرش به عرش علا تماشایی‌ست

سحر که چلچـله‌ها بال شوق وا کردند            سفر به دشت دل‌انگـیـز لالـه‌ها کردند

سفر به سوی سلیمان، سفر به سمت بهار            سـفـر به آیـنـه بـا هُـدهُـد سـبـا کـردنـد

آن شب که باغ حال و هوای دعا گرفت            هر شـاخـه‌ای قـنـوت برای خـدا گرفت

شـعـر عـلـیـل و واژهٔ بـی‌ اشـتـهـای آن            با اشک‌های شـوق تـشـرّف شفا گرفت

بـوی گـل از سـپــیـده مـی‌آیــد            اشـک شـوقــم ز دیـده مـی‌آیـد

اختران لحظه لحظه با تسبـیح            دم‌بـه‌دم می‌کـنـند کـار مـسـیـح

پیک الهی از سماء آورده امشب این خبر           از لطف خاص کبریا نخل ولا داده ثـمر

از بیت زهرا و علی خورشید دین شد جلوه‌گر           دخت پیـمبر فاطمه در دامنش دارد قـمر

تو آمـدی زمـین و زمـان بـی‌قـرار شد            تـوحـیـد در نـهـایتِ خـود آشـکـار شـد

بـا روی کـار آمـدن رویـت، آفــتــاب؛            از کـار سَـروَری جـهـان بـرکـنـار شد

بیش از هر چیز عاشق، سوختن را از بر است           بال نه، حیثیت پـروانه‌ها خاکـستر است

حاء و سین و یاء و نون تسکین غم‌های پدر           حاء و سین و یاء و نون رمز دعای مادر است

ای گُل مدینه از نفست جان گرفته است           عطر بهشت و بوی بهاران گرفته است

مثل گُـلی که غـنچـۀ خود را بـبـر کـشد           زهرا تو را ز شوق به دامان گرفته است

زرق و برق سفرۀ شاهانه می‌خواهم چه کار؟           اشک چشمم هست آب و دانه می‌خواهم چه کار؟

اولین شرط سلوک عاشقی آواره گی‌ست           از ازل دربه درم کاشانه می‌خواهم چکار؟

زیبـاتـرین سـتـارۀ خـلـقـت رسیده ‌است            سجده کـنـید، روح عـبادت رسیده‌ است

نـور خـدا، چـراغ هـدایت رسـیده ‌است            بـایـد قـیـام کـرد، قـیـامـت رسـیده‌ است

شب رحمت، شب توبه، شب فطرس شدن آمد            در این غوغای عجز از معجزه ‌امشب سخن آمد

بخـوانـید انَّـما حُـسـنِ خـتـام پنـج تن آمد            کرم باران شده عالـم، عـلمدار حسن آمد