اشعار

از افــق تــابـیــد مـاه مــرحـمـت            بر هـمـه شـد بـاز بـاب مـغـفرت

آمده دریـای بخـشـایش به جـوش            تا در این دریا بشویندت، بکوش

که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟            و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد            که این‌گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد

ملائک مست جام تو، خلایق جلد بام تو            سند خوردند امشب عالم و آدم به نام تو

قدم بر چشم این دنیا نهادی؛ چشم ما روشن            جهان آفرینش چیست غیر از رزق عام تو

آمد هـمان که عـلـتِ شـیـدایی من است            از وصف این شکوه، زبان نیز الکن است

چشمِ علی به دیدنِ این ماه روشن است            فطرس بیا! که لحظۀ حاجت گرفتن است

غیر از تو را زبـان من املا نمی‌کند            جز گـفتن از تو را، قـلم انشا نمی‌کند

شاعر تو را نوشـته و حـاشا نمی‌کـند            جز در سرودن از تو زبان وا نمی‌کند

بُگـشـوده‌انـد بـاز، درهـای مـغـفـرت            روح الامـیـن زَنـد، آوای مـغــفــرت

نـوری دگر گـرفت، دنـیای مغـفـرت            فطرس گرفته است، ویزای مغـفرت

چه خوب است آب و هوایی که دارید            همیشه بهشت است، جایی که دارید

الـهـی روی خـلـوتـی هـم نـبـیـنـد            شلـوغی این کـوچه‌هایی که دارید

رود سـمـت خـانـۀ دریـا قـدم بـرداشـتـه            دامـن دشـتِ پُـر از آلالـه نـم بــرداشـتـه

تا که بنویسد به روی پلک او «فَتحًا مُبین»            حضرت حق از پر فطرس قلم برداشته

ای آن که تو را حُـسن خـداداد بـود            مـیــلاد تــو جـلـوه‌گـاه ایـجــاد بــود

ما را به نگـاه لطف خود شادان کن            امـروز که قـلـب فـاطـمـه شـاد بـود

صدای پـای خـدا می‌رسد به گوش بیا            سبو به دست و غزلخوان و باده نوش بیا
بگـیـر بـیـرق میـخـانه را به دوش بیا            بـه بـزم آمـدن پـیـر مـی فــروش بـیـا

ای عـشـق آمـدی و تـسـلای مـا شـدی            روح و روان و راحت جان‌های ما شدی
پـایـان تـرسِ روزِ مــبــادای مـا شـدی            از عــرش نـور آمـدی آقـای مـا شـدی

در وقت شادی، لحـظهٔ غم گریه کردم            با تو به شـعـبـان و محـرم گریه کردم

تو کـشـتهٔ اشکی و من هم مردهٔ اشک            عمری بگریم برغمت، کم گریه کردم

که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟          و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد         که این‌گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد

عید است و جهان روضۀ رضوان حسین است            از عرش الی فرش، گلستان حسین است

با گـریـۀ شوق نـبی و حـیـدر و زهـرا            چشم همگان بر لب خندان حسین است

عـشقـش برای خـاطر ما آفـریده شد            در راستـای عـشـق خـدا آفـریده شد

آدم که نه، بهشت که نه، هیچ‌کس نبود            «کرب» و «بلا» و «کرب‌وبلا» آفریده شد

ایمان قدم به خاک نهاد و یقـین شکفت            آیـات نـور در ظـلـمـات زمـین شکفت

آن کـشـتـی نـجـات بـرآمـد بـه مـوج‌ها            آن چشمۀ حیات و بهشت برین شکفت

سحر آمد سلامش کرد و بعد از آن نمایان شد            بیابان چون توسل کرد بر او زود باران شد

از آن اول به دستش داشته حاجت‌روایی را            برای فطرس زخمی ببین قنداقه، دامان شد

خونِ خدا اگر شد، روزی نثار اسلام            مائیم و سربـلندی، در سایه‌سار اسلام

دارد حـقیقتِ امر، امروزه می‌درخشد            آفـاق پُـر شـد از نـور آشـکـار اسـلام

دل! بـیـاور شـکـوه دلبـر را            سر! بیـاور قـدوم سـرور را

نیک بنگر به سـوم شـعـبان            نــــوۀ دوّم پـــیـــمـــبـــر را

بر مشام خاکیان بخشیده جان بوی حسین            شد گلستان کل عالم از گل روی حسین

ماه شعبان را رسول الله خوانده ماه خود            چون نمایان می‌شود در آن مه روی حسین