اشعار

ابری به بارش آمد و باران عشق ریخت            جانی دوباره بر تن بی‌جان عشق ریخت

جـبـریل با بـشارتی از نور سر رسید            آیات محکـمات به قـرآن عشق ریخت

ز حمد و شکرِ خدا، شَهد و شِکَّرَم بر لب            که ابرِ رحمتِ حق، نازل است در دل شب

جهان جوان شده باز از، بهارِ ماه رجب            بشارتِ ازلـی می‌رسد به گـوشِ طـلـب

سبک‌تر می‌کند با اشک‌ها بار گناهش را            به‌ آبِ دیده‌ روشن‌ می‌کند شام‌ سیاهش‌ را

خوشا آن‌ روسیاهی‌ که‌ در‌ این‌ دنیای‌ وانفسا            فقط‌ با آه... جبران‌ می‌کند هر اشتباهش‌ را

امشب از بیت رضا نور به دامان داریم            موج شادی به دل و روح و تن و جان داریم
چه مبارک سحری از دم سلـطان داریم            هر چه داریم هم از شاه خـراسان داریم

اگر دست و بالت کمی خالی است            اگر حال و روز تو بی‌حالی است

اگـر آسـمـان در قـفـس می‌کـشی            اگر قـسمـتت بی‌پَـر و بالی است

ما را صدا کنید و از این غم رها کنید            درد دل شـکـسـتـۀ مـا را دوا کـنـیـد

تا خـانـۀ امـام رضـا کـوچـه وا کنید            ما را گـدای سـفـرۀ ابن الـرّضا کنید

تـوفـیـق دارم، از گُـلِ زهـرا بـگـویـم            از کــوثــرِ دوم، مَــهِ طـاهــا بـگـویـم

از اولـیـن ابنُ الـرضـا، زیـبـا بـگـویم            با لفـظ و مـعـنـای بسی شـیـوا بگـویم

حمد بی‌حـد خـدای رحـمـان را            که ز نـور آفـریـد نـیــکــان را

قدرتش را به رخ کشید و سپس            خـلـق فـرمـود نــور ایـمـان را

بر روزگار پـیـر، امـام جـوان تویی            خوشحـالیِ امام رضا جـانـمـان تویی

نامت محمد است و خصالت محمدی            آئـیـنـۀ رسـول خـدا بی گـمـان تـویی

یک عمر ناز یـار کـشیدن به ما رسید            تا کـوچـۀ نـگـار دویـدن بـه مـا رسـید

از دستِ غِیر نان نچشیدن به ما رسید            این فقـر را به نقـد خریدن به ما رسید

دلگـیرتر از سیـنۀ تنگـم قـفـسی نیست            در خانـۀ تنهـایی من، هم‌نـفـسی نیست

تنهاتر از این بی‌كسِ دل‌مرده كسی نیست            من یكـسره فریادم و فریاد رسی نیست

خـبر آمد نـشـود دست گـدا رد امشب            دیدنی گـشته کـرمخـانۀ مشهـد امشب

ابتران را روی لب نالۀ ممـتـد امشب            کـوثـری آمـده بـا نـام مـحـمـد امـشب

آنـان کـه پـی کـاســبـی رزق حـلالـنـد            تا روز قـیـامـت دَرِ این خـانـه وبـالـند

باید که سر سجده به این خاک بمـالـند            - این‌ها- همه سرچشمۀ آن آب زلالـند

از هر چه به غیر او گـسـستم            دل را به کسی جز او نبـسـتم

من عـاشـق و بـی‌قــرارم امـا            عاشـق‌تر از این کنم که هستم

کجا روانه کنم شور و شوق بی‌حد را            دو بـال عــاشـق پـروانـه‌ای مـردد را

کجا بدون تکـلّـف قـبـول خـواهد کرد            بهانه‌گـیری این گـریـه‌هـای مـمـتد را

رحمت بر انوارت که نـورانی‌ترینی            مـولـود پُـر خـیـر امـام هـشـتـمـیـنـی

بـالاتـری از فـهـم و ادراک زمـیـنـی            نـزد پـدر، مثـل عـلی اکـبر، نگـیـنی

بیا به بـاغ که بـار دگـر تمـاشـایی‌ست            بهار و سبزه و گل برگ و بر تماشایی‌ست

بیا به ساحت سبز چمن که از گل سرخ            گرفته بار دگر زیب و فر تماشایی‌ست

نوری ز عرش آمد و وقتِ سـپـیده شد            مـابِـیـن شـهـر صـوت اذانی شنیده شد

در صور جسم، نفخۀ روحی دمیده شد            آئــیــنــۀ جــمــال نــبــی آفــریــده شـد

روح الامین از سوی حق بر خاکیان داده نوید           امشب ز هستی آفـرین نور ولا آمد پدید

در آسمان دین حق ماهی درخشنده دمید           از مقدم مولا جواد ابن الرضا گردیده عید

رسـیــدم بـاز هـم بـی‌اسـتــخــاره            حـرم حـال خـوشی دارد دوبـاره
شب است و آسمان با یک اشاره            به روی صحـن می‌ریـزد ستـاره