اشعار

چه شب‌های خوبی که با تو سحر شد            نه سخـتی کـشیـدم، نه عمرم هدر شد

نـگـفـتـی گـنـهـکـار بــیــرون بـمـانـد            هـمـین شد که شـوقـم به تو بیشتر شد

لحظه‌های آخر و احساسِ غربت می‌کنیم           ای خـدا داریم کم‌کم رفع زحمت می‌کنیم

درگـذر از ما اگر بـزم تو را بَرهَم زدیم           پیشِ تو از حال و روزِ خود شکایت می‌کنیم

آخـر مـاه، گـدا مـانـده و تـنـهــا مـانـده            هـمـه رفـتـنـد فـقـط بـنـدۀ رسـوا مـانده

درب مهـمـانی خود را کمی آرام بـبند            یک نفر از صف بخشیده‌شدن جا مانده

اوقـات رسیدن به خـدا، زود گـذشـتـند            شب‌های مناجـات و دعـا زود گذشتند

مـن دیـر رسـیـدم درِ این مـیـکـده امـا            از جُـرم منِ بی‌سر و پـا، زود گذشتند

آغاز می‌کنم سخنم را به «یا حسین»            در می‌زنـم به خـانـۀ معـبود با حسین

کـاری به خـاطـر رمـضـانم نکـرده‌ام            امـا گـرفت دسـت تـهـیِ مـرا حـسـین

یا رب کنار سفـره‌ات مهمان رسیده            او بـا لـبـاس پــارۀ ایــمــان رسـیـده

این بی‌سر و پا با تو بر سامان رسیده            سائل به پیش حضرت سلطان رسیده

امشب بـخـوانم ذاتِ پـاکِ کـبـریـا را            یا رب بـبـخـشا این گـدای بـی‌نـوا را

تو خواندی و من آمدم برداری از من            سـنـگـیـنـیِ بـارِ مـعـاصی و خطا را

بـر درگــه تـو آبــرویـی مـن نــدارم            حرفی حضورت درخور گفتن ندارم

پرونده‌ام تیره‌تر از شب‌های درد است            در نامۀ خـود نقـطـه‌ای روشن ندارم

هرکس دلش به مهر تو تسخیر می‌شود            در چشمه‌سار عفو تو تطهیر می‌شود

هرجا بشر ز رحمت تو فیض می‌برد            لا تـقـنطوی توست که تفسیر می‌شود

بی سـرپـنـاهم، سـرپـنـاه از دست دادم            بی تکـیه‌گـاهم، تکـیه‌گـاه از دست دادم

مـن روسـپـیـدی بــهــار مـغــفــرت را            پــائـیـز بـا روی سـیــاه از دسـت دادم

همین که گـفـتـم الـهی، اجـابـتـم کردی            سـریع آمـدی و غـرق رحـمـتم کردی

کسی که دست منِ پُر گـناه را نگرفت            خودت همیشه رسیدی، حـمایتم کردی

من و این نَـفـسِ گـرفـتار، الهی العـفو            تـویی و این دل بـیـمـار، الـهی العـفـو

عوضم کن، عوضم کن، عوضم کن این‌بار            خـسته‌ام زین‌هـمه تکـرار، الهی العفو

بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد            رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد

عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است            آخـر مـهـمانیِ مـولا، پـشـیـمان می‌رسد

در خود خزیده بودم، تو بی‌خبر رسیدی            من خواب مانده بودم، وقت سحر رسیدی

حـتی صدای پـایت من را نـکـرد بیدار            من منتـظـر نبـودم، تو از سفـر رسیدی

بهـایِ عُـمْـر، هـدر داده‌ام به ارزانـی            چه سود و منفعتی دارد این پشیمانی؟!

گـناهـکـار قـدیـمی شـدم به درگـاهت            حـیا نکـرده ام از بس قـدیم الاحـسانی

مـنـم و این شب میـقـات الهی العفو            تویی و اینهـمه حاجـات الهی العفو

شب قدر است الهی به رسول‌الله‌ات            شب عفو است و ملاقات الهی العفو

گـفـتیم یا علی و، تا عـرش پَر گـرفتیم            امسال هم به لطفت، قرآن به سر گرفتیم

رحمت به روحشان باد، ما حُبّ مرتضی را            از شـیـر مـادر و از، نـان پـدر گرفتیم

شـب قـدر آمـده و آمـده‌ام مـحـضر تو            بـه امـیــد کـرمـت آمــده‌ام در بَــرِ تـو

از کرمخـانۀ تو لطف و کرم می‌ریزد            در سحـر بنده به امید تو بر می‌خـیزد

ای بهـتـرین مُـقـدَّرِ سـالِ گـدا حـسین            ای لحظِه‌لحظِه روضۀ اهلِ کسا حسین

یا أیُّهـاَالـعـزیـز تَـصَـدَّقْ علیَ الفـقـیر            دستِ مرا بگـیر و بـبر کربلا حسین

ای که از سوز تو پیداست تمنای حسین            «روزه یعنی عطش و روضۀ لب‌های حسین»

روزه یعنی که به تکبیرة الاحرام سحر            قصد قربت کنی از مسجد الاقصای حسین