اشعار

منم آن گناهکاری، که به سوی تو دوان است            تویی آن بزرگواری، که کریم و مهربان است

تو همیشه در فرازی، تویی آن گدا‌نوازی            که در اوج بی نیازی، نگران بندگان است

چشمم امروز اگر خیس شد و بـارانی            علت این است که مهمانم و در مهمانی

کرده حق رحمت خود را به گدا ارزانی            عرفه روز حسین است و خداهم بانی

پیـش تو، ای که شکـافـنـده دانـش‌هایی!            زیر و رو کردن این دل که ندارد کاری

به نگاهی بشکـافـد دل شاعـر که نـدیـد            بهتر از بیت شما، در دو جهان درباری

می‌تپد هر لحظه قلبم در هوایِ شهرری            زائرم! عمریست هستم آشنایِ شهرری

حاجتم را بی‌برو برگرد می‌گیرم سریع            از دو دست حضرت مشکل‌گشایِ شهرری

اگر عبد گنه‌کارم، تو را دارم چه غم دارم            اگر مرغ گرفتارم، تو را دارم چه غم دارم

اگر آلوده و پـستم، وگر خالی بُوَد دستم            و گر سنگین بود بارم، تو را دارم چه غم دارم

باز کن در به روی سـائل هجـران‌دیده            ایـن مـنـم، بـنـدۀ آلــودۀ خُــسـران‌دیــده

پـاک کن اشک مرا وُ بغـلـم کن یا رب            عبد سرخورده‌ محبت ز کـریمان دیده!

گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست            اقرار می‌کـنم که دلم سر به راه نیست

«یَا أکرمَ مَنِ اعتذره...» دست خالی‌ام            در کولـه‌بـار زندگی‌ام جـز گـناه نیست

همیشه هر شب جمعه به سینه غم دارم            حرارتی است قدیمی که در دلم دارم

اگرچه دستِ تهـی دارم و گـدا طبعـم            دلِ شکستۀ خود را که دستِ کم دارم

در بـسـته بود اما، در را کریم وا کرد            از بس گدا بر این در، هر شب خدا خدا کرد

با یاکریم و یارب، حاجت گرفت سائل            از بس نشست اینجا، از بسکه پا به پا کرد

کابوس نیست اینکه من از خود فراری‌ام            عـیـنِ خـودِ عـذاب شـده بـی‌قـراری‌ام

لب‌تـشـنه‌تر ز بوتۀ خشکـیده در کویر            چـشـم انـتـظـار بـارش ابـر بـهـاری‌ام

برون شد از حد و اندازه، عصیانی که من دارم            مَلَک عاجز شد از ثبت گناهانی که من دارم

نه با خالق سَر و سِرّی، نه با مخلوق احسانی            نمی‌ارزد به کُفری، سُست ایمانی که من دارم

به غیر مهر و محبت چه دیده‌ای؟ برگرد            کـبـوتـرانه چـرا پَر کـشـیده‌ای؟ برگرد

تـمــام عـمـر قـدم در ره خـطـا زده‌ای            به جز تباهی و ذلت چه دیده‌ای؟ برگرد

پُر از اندوه هجران است اوقاتی که من دارم           چه سنگین است این بار مجازاتی که من دارم

طلای قـلب من آخـر بدل از آب در آمد           عوض شد عاقبت با هر گنه، ذاتی که من دارم

بـدم؛ مـرا به پـیـمـبـر ببـخـش یا الله!            به اشک دیـدۀ حـیـدر، ببخـش یا الله!

تـمام دار و نـدارم محـبت زهـراست            مرا به سـورۀ کـوثـر، ببـخـش یا الله!

رخ، زرد و مو سفید و همه نامه‌ام سیاه            ره، دور و قد خمیده ز سنگـینی گناه

اشکی نیامد از بصرم وای! وای! وای!            سـوزی نمـانـده در جگـرم آه! آه! آه!

من زنده‌ام اگر چه، ولی زنـده نیستم            من بنـدگی نـکـرده‌ام و بـنـده نـیـستم

در سایه‌سار رحـمت تو قـد کـشیده‌ام            جز با نـگـاه لطـف تو پـایـنـده نیستم

از ما جـفـا بـسـیـار دیـدی و وفـا نه            تو یـاد ما بـودی ولی افـسوس ما نه

حالا که در دنـیا مرا رسـوا نکردی            بی آبـرویـم می‌کـنی روز جـزا؟ نـه

مـائـیـم و روسـیـاهی، العـفو یا الهی            تو بـهـتـرین پـنـاهـی، العـفو یا الهـی

هر جای دیگری را جز خانۀ تو رفتیم            رفـتـیـم اشـتـبـاهی، العـفـو یـا الـهـی

نیمه‌شب است ای خدا زار و نزار آمدم            چون که خجل بوده‌ام در شب تار آمدم

این مـن و بـاران تـو ابـرِ بهارانِ تو            تا که بـشـویی مـرا غـرقِ غبار آمدم

صدایت می‌زنم یا قاضی الحاجات، پنهانی            صدایت می‌زنم با حال اندوه و پشیـمانی

صدایت می‌زنم یا اَیُّهَاالرَّحمٰن، نگاهی کن            نگاهی کن به حال و روز من، این نابسامانی