اشعار

مرا به ابـر، به باران، به آفـتاب ببخش           مرا به مـاهی لـرزان کـنار آب ببخـش

دلــم زبــانـهٔ آتـش، دلــم خــرابـهٔ شــام           مرا به خاطـر این خـانهٔ خـراب ببخش

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم           چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

دلم با عشق، خویشاوندی دیرینه‌ای دارد           از آغاز جهان، از عهد آدم دوستت دارم

راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟           رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟

می‌نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو کوه           خوف آن ساعت که با روی چو کاه آری مرا

هـمینکه نـالـه زدم عـفّـوکَ دلم وا شد            نیـایـش تو دلِ مـرده را مـسـیـحـا شـد
هر آنکه دور شد از فیضِ تو دلش مرده است            هر آنکه پیشِ تو برگشته زود احیا شد

بـاری نـدارد عـمـرم، استغـفـار دارد            بسکـه گـنـه کـاری‌ام اسـتـمـرار دارد
من آن خطا کارم فرو رفته در عصیان            من آن بـدم که در گُـنه اصـرار دارد

آمـدم تا از گـناهـم پـرده بـردارم خـدا            کوله بارم‌ معصیت یعنی گرفتارم خدا
عطر یادت گم شده در صحن کردارم خدا            بازهم این بنـدۀ بـد؛ باز سـربـارم خدا

مـویم سـفـید گـشـته و رویـم سـیاه شد            رویم سـیاه هر چه که شد از گـناه شد

سـرمـایـۀ جـوانـی‌ام ارزان فـروخـتـم            طی شد جـوانی من و عـمرم تـباه شد

از خطا هر لحظه سنگین کرده بار خویش را            خرج دنیا می‌کنم دار و ندار خویش را
بسکه با توبه شکستن روزگارم سر شده            پیش حق از دست دادم اعتبار خویش را

حـال بـکـاء و دیـدۀ گـریـانـمـان بـده            بغـض مـدام و اشک فـراوانـمان بده

این چشم‌ها که بوی شهادت نمی‌دهد            چـشـمی شبـیه چـشم شهیـدانـمان بده

جز تو کـسی ز حالِ زارم خـبر ندارد            چون من کسی برای تو دردسر ندارد
جز تو کسی به رویم در وا نکرده هرشب            جز خـانۀ تو جایی این دربه در ندارد

دوری از آغوش تو جز دردسر چیزی نداشت            جادۀ بی‌عشق تو غیر از خطر چیزی نداشت

لذّت عصیان گذشت و ذلّت آن مانده است            معصیت جز بار حسرت بیشتر چیزی نداشت

مـرا که گـدای تـو بـودم زمـانی            ز چشمانت انداخت این بددهانی

تو بـودی ولی بـندۀ خویش بودم            تو را خواندم اما دلی نه! زبـانی

تا ببـیـنم رحـمت پـروردگار خویش را           می‌شمارم باز جـرم بی‌شمار خویش را

روز و شب فرقی ندارد پیش من چون با گناه           تیره کـردم آسـمان روزگـار خویش را

لـبـریز اشتـباهم با اشک و سوز و آه            آمد به الـتـمـاس تو این عـبد روسیـاه

مـحـتـاج یـک نـگـاه رئـوفـانـۀ تــوأم            دارد تـمـام زنـدگـی‌ام مـی‌شـود تـبــاه

خـطـا کـارم اما خدایا ببخـش            من بی‌نـوا را خـدایـا بـبـخـش
تو را جان زهرا خدایا ببخش            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

کـنارِ جـانـماز آرام دیـدم اضطرابم را            الا یا تَطْـمَئِنُّ الْقَـلب، دریاب انقـلابم را

فقط در تربتِ سجاده می‌روید گُلِ اشکم            فقط این باغبان از خار می‌گیرد گلابم را

نه اشک تا که بریزم نه آه تا که برآرم            به حیرتم که در خانـۀ خـدا چـه بیارم؟

سیاه‌روی و سیه‌نامه و سیه شده روزم            به غیر اشک خجالت به درگه تو چه دارم؟

راه دور و؛ بار سنگین و گناهم بی‌شمار            من که می‌دانم بدم دیگر تو بر رویم نیار

تا نیـفـتم تا نـسوزم در شـرار خـشم تو            ابر رحمت بر سر این بندۀ عاصی ببار

با آنکه حدّ جرمم بالاتر از عذاب است           جرم مرا حساب و عفو تو بی‌حساب است
با لطف بی‌کـرانت در پیـشگـاه عفـوت           العفو یک گنه کار بالاترین ثواب است

رب خطاپـوش تویی عبد خطاکار، منم           مستحـق عـفـو تویـی مستحـق نـار، منم

لطف و کرم بین که دمد بوی گل از پیرهنم           گرچه تو خود باخبری خارتر از خار، منم