اشعار

هر گـاه از نـگـاهِ تـو، دل‌های ما بُرید            نـطـقِ زبـان، ز گـفـتـنِ یـا ربـنـا بُـرید

از فـیضِ رحـمتت، نبَرَد بهره روسیاه            عصیانِ روز، از تو چه شب‌ها مرا بُرید

همیشه هر شبِ جمعه به سینه غم دارم            حـرارتی‌ست قـدیـمی که در دلـم دارم

اگرچه دستِ تـهـی دارم و گـدا طبـعـم            دلِ شکـسـتۀ خود را که دستِ کم دارم

آنچه در سوگ تو اى پاک‌تر از پاک گذشت            نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت‏

چـشـم تـاریخ در آن حـادثـۀ تلخ چه دید            که زمان مویه‌کنان از گذر خاک گذشت

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست            جـنّت بی‌تـو عـذابش ز جهـنم کم نیست

در دم مـرگ اگـر پـا به سـرم بگـذاری            عمر جاوید به شیرینی آن یک‌دم نیست

گـریه کـنـد برای تو بی‌اخـتـیار، چـشم            بخشید از این جهت به بشر کردگار، چشم

نـذر نـگـاه سـوی تو می‌شد تـمـام‌شـان            گر داشت نوکر تو هزاران هزار چشم

نـزدیک‌تـری از رگِ گردن به گدایت            مـائـیم و طـوافِ حـرم کـرب و بلایت

هر جای جهان می‌نگرم نام تو آنجاست            از هر نظر انگـار شـبـیـهی به خدایت

وقتی همه‌جا شُهره به عنوان تو باشیم            باید که فقط ریزه‌خـور خوان تو باشیم
دامن نکش از دست گـداهای گـرفـتار            بگـذار کـمی دست به دامـان تو باشـیم

آن روز که به داغ غـمـت مبـتلا شدیم            دل خـون‌تـر از شقـایق دشت بلا شدیم
ما یادمان که نیست ولی راستی حسین            بـا درد غـربـت تـو کـجـا آشـنـا شـدیـم

«یا صاحِبِی فِی وَحـدَتِی» یـاور ندارم            با تو ولی بـاکـی از این لشکـر ندارم

از ابـتـدای راه گـفـتـم «حـَسـبِـیَ الله»            نقشی به جز این، روی انگشتر ندارم

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات            دست ما را بـرسـانـد به دعـای عـرفات

یا حسین بن علی عشق، دعای عرفه‌ست            عشق آن عشق که بیرون بردم از ظلمات

عـرفـه آمـد و مـهـمـان حـسـیـنـیم هـمه            خـیره بر رحـمت دسـتان حسیـنیم همه

عـرفه آمد و ما کـرب و بـلایی نـشدیم            بازهـم پـاره گـریـبـان حـسـیـنـیـم هـمه

شب جمعه است هوایت نکـنم می‌میرم            یادی از صحن و سرایت نکنم می‌میرم

ناله و شکوه حرام است بر عشاق ولی            از فـراق تو شـکـایت نـکـنـم می‌مـیـرم

تا بفـهماند به من طعـم محبت را حسین           در دلـم‌ انداخـته شوق زیارت را حسین

هر قَدَر که با گنه گشتم جدا از رحمتش           از قضا تغییر خواهد داد قسمت را حسین

مجنونم و این عشق تدبُّر شدنی نیست            دلـدادۀ کـوی تو تــمسخُـر شدنی نیست

گفتند بهشت است، ولی بهتر از آن است            بین الحـرمین تو تـصـوُّر‌ شدنی نیست

ای در منای عشق خدا جان‌فدا حـسین            در پیـکـر مـبـارزه خـون خـدا حـسین

ای پاک‌تر ز پـاکی گـل‌برگ‌های یاس            روی زمین ز چهـرۀ تو دلگـشا حسین

هـنوز شوق تو بـارانی از غـزل دارد            نـسـیم یک سبـد آئـیـنـه در بـغـل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده            و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین            با زبانِ اشک‌های بی‌صدا گـفتم حسین

یاد تو شـرط قـبـولی نـمازم بوده است            در قنوت خویش قبل از ربنا گفتم حسین

گـفتم حسین و یا حـسیـنش آمد از جانم            هر یا حـسیـنم داشت خـیر خـتم قـرآنم

تا روضه رفتم روح من را کربلا بردند            فـرش حـسیـنـیـه‌ست قـالـی سـلـیـمـانـم

هر گدایی که در این قـافـله حـاتم نشود           هر غلامی که به درگاه تو مَحرم نشود

ما همه ریـزه‌خـورِ سفـرۀ الطـافِ توأیم           سـایۀ لطفِ حـسـین از سَرِ ما کم نشـود

گرچه غیر از مهر تو چیزی ندارم یا حسین           دست خالی نیستم سرمایه‌دارم یا حسین
من که یک عمرست، دل مشغولی‌ام تنها تویی           بگـذرد با نوکـریت روزگـارم یا حسین