اشعار

اوّل ذی القعـده شد یا که بهـار دیگری            آمده موسی بن جعفـر را قرار دیگری
در مـیان بـاغ مـوسی لالـه‌زار دیگری            شیعه را بعد از رضا دار و ندار دیگری

دری از عشق به روی دل مستان وا شد            پهـنۀ عـرش به یک جلوۀ حق زیبا شد
بـاز نــوری ز خـدا بـهـر کـرم تـابـیـده            خوش به حـال دلِ هر دلـشدۀ شـیدا شد

ما از ازل فـقـط در این خـانه را زدیم            جـایی نـرفـتـه‌ایم و به این سمت آمدیم
دلــدادۀ کــریـــمـــۀ آل مــحـــمـــدیـــم            یعنی گـدای خـواهـر سلـطان مشـهـدیم

شب مـیلاد تو باید شب میـلاد قـم باشد           برای دیدن خواهر برادر آمد از مشهد

من از یک جام می‌نوشم ولیکن از دو میخانه           فراوان زائر از مشهد به پابوس تو می‌آید

زاهــدۀ بـا وقــار؛ عــالــمـۀ روزگــار            مـعـدن حجـب و حـیا، بانوی والاتـبار
مـیـوه قـلب بـتـول، سیبِ درخـت انـار            ای حرم تو به قم، قـبله هشت و چهـار

نـور جـریان یافت و پایان شامِ تار شد            دل چراغانی شد امشب صاحب دلدار شد

زینبِ ثانی کرامت را به نام خود زد و            دخـتـرانه زد تـبـسّم! لحـظـه دیـدار شد

اول سلام و عرض ارادت به محضرت            من آمـدم دوبـاره شـوم خاک این درت
بـانـوی آب و آیــنــه، ای دخــتـر امـام            مرآت روی توست، نـشانی ز مـادرت

شهـرِ مـدیـنه بـهـتر از بـاغِ جـنـان شد            زیباتر از زیـبـایی رنـگـین کـمـان شد
نـوری تـلاءلـو کـرد از بـیـتِ امـامـت            که از شعاعش غرقِ نور هفت آسمان شد

همیـشه بوده فـقـط لطف، کار فاطمه‌ها            که بـوده ایـل و تـبـارم دچـار فاطمه‌ها
اگـر قـرار بر این است بی‌قـرار شـوم            خـدا کـند که شـوم بی‌قـرار فـاطـمـه‌ها

بـانــوی آفــتـابـی قــم بـر شـمـا ســلام            بر محـضـر مـقـدسـه‌ات از خـدا سـلام
تو واجب السلامی وهرکس مُحب توست            واجـب بود کـند به حـضور شـما سلام

بر دخـترِ خـورشـیـد ولایت صلوات            بـر کـریــمـۀ آل کــرامـت صـلـوات
بر گـوهرِ تـابنـاکِ منـظـومۀ عـشـق            بر شـفـیـعۀ روزِ قـیـامـت صـلـوات!

اول ذی القعده ماهی سرزده روی زمین            گـشته روشن بار دیگر دیدۀ اهل یقـین

از کـرامـات و عـنایات خـداوند مـبـین            پر ز شـادی خـانۀ مـولا امام هـفـتـمین

امام کل گنبدهاست گر تَحْتُ الْحَنَک دارد            که در پشت سرش معصومه فوجی از مَلَک دارد

جهان را می‌کند روشن ولی با نور این گنبد            یقین دارم به نور افشانی‌اش خورشید شَک دارد

بر درگـهـی سـلام که ذلت ندیـده است            آن را خدا چو عرش عزیز آفریده است

بر حـضرتی سلام که از حُسنِ تربیت            در روزگار از عظمت یک پدیده است

باز است از حریم تو چندین در بهشت            هم دخـتر بـهـشتی و هم خواهر بهشت

قم در هجـوم حـادثه‌ها ایمن از بلاست            پُر کرده دور شهر تو را مرمر بهشت

خیر کـثـیر و معـنی آیات کـوثـر است            قائم مقام حضرت زهرای اطهر است

او فاطمه است، فاطـمۀ دیگر قم است            عرش خدا به زیر قدم‌های او گم است

اینجا فروغ عشق و صفا موج می‌زند            نور خدا به صحن و سرا، موج می‌زند

اینجا که طورِ جلوه و سینای ایزدی‌ست            از هر کـرانه نـور خـدا مـوج می‌زنـد

تصویر مهـتاب و شب و آئـینه‌بـندان            امشب صفـای دیگری دارد شبـستان

گـلدسته‌ها و آسـمان سرمـه‌ای رنگ            نقش و نگـار کاشی و گـل‌های ایوان

این زن که خاک قم به وجودش معطر است            تکـرار آفـرینـش زهـرای اطـهـر است

تـکـرار آفــریـنـش افــلاک بـر زمـیـن            تکـرار آفـریـنـش عـرش مصـوّر است

در شهرِ پُر غَمی که نَمانده‌ست مَحرمی            تـو دافـعَ الـبـلایـی و تو رافـعَ الـغَـمـی

در شهرِ شوره‌زار و نمکزار زخمی‌ام            تنهـا برای این دلِ زخـمی تو مَرهـمی