اشعار

بسم اله است یا عـلـیِ مـستـجـاب‌ها            در زیـر بــاء آمـده بـابِ جــواب‌هـا

حق نقطه‌ایی ز مدح علی بیشتر نگفت            عجـزند در سـتایش آن هم، کتاب‌ها

هـنوز می‌شـنـوم هـق‌هـق صـدایت را            صــدای آن نــفــس درد آشــنـایـت را

نبرده‌اند ز خاطر، نه ‌آسمان، نه زمین            هـنوز بغـض نفـس‌گـیر نـالـه‌هایت را

غـرقِ طلـوعِ توست، شب انتـظار هم            مست از شرابِ رؤیـتم؛ اما خـمار هم

گـلـدسـتـه‌ام؛ خـراب؛ ولـی دائـمُ‌الاَذان            ای أشـهـدت سـرودِ لـبـم در مـزار هم

نـدیـدم من شـراب از گـریه بهتر            گرفتم در دو دستم جـام و ساغـر

صـد و ده بـار گـفـتـم یـا عـلـی و            هـزاران بـار رفـتـم پـیـش حـیدر

ای دلت دریاترین دریا، کلامت عین رود           مهربانی، اندکی از شرح چشمان تو بود

روز، طوفان از دلت درس صلابت می‌گرفت           شب نگاهت در لطافت، شعر باران می‌سرود

سلامُ الله علیٰ مَن عـندهُ اسـرار یزدانش           تعالیَ‌الله از این منزلت، زین رتبه و شأنش

سلام الله علیٰ مَن عنِدهُ علمُ الکتاب، آری           شهادت می‌دهد بر عـلم او آیات قـرآنش

نمی‌خواهد دلم غیر از أمیرالمؤمنینش را           همان که حق پسندیده‌است با او کل دینش را

ولایت دارد او، یعنی که رزق آسمان با اوست           همان وقتی که روزی می‌دهد اهل زمینش را

حرف می‌رانم در اینجا از مقام آفتاب            نه غـلط گـفـتم فقـط گـویم ز نام آفتاب
خوش سعادت بردم از این شعر خام آفتاب            هر کسی آقاست قـطعاً شد غلام آفتاب

ای حضرت «مشکل گُشا» هر جای دنیا با توأم!           ای آفتاب «هَل اَتی» پنهان و پیدا با توأم!

دلشادم از این زندگی، مشتاق مرگ خویشتن           زیرا هم اینجا با توأم، زیرا هم آنجا با توأم!

هوهوی تو تا دشت را لبریز می‌کرد!            شمشـیر تو اِعـلان رستاخـیز می‌کرد!

تو! آن سلحشوری که هر دَم تیغ خود را            با گـردنِ گـردن‌فـرازان تیـز می‌کـرد!

ای قلم امشب بپا خیز و بگو مولا علی‌ست            یاریم کن تا بگویم «عُرْوَةِ الْوُثْقى» علی‌ست۱

سیصد و چند آیه از قرآن به نقل از مصطفی۲            در مقام و مدح و شأن حضرت مولا علی‌ست

عــلی کـلام خـدا و خـدا کـلام عـلـی            و اسم اعظم حق چیست غیر نام علی

علیست حق مع الحق و این کلام حق است            و کیست غیر خـدا آگه ‌از مقـام علی

کسی به غیر علی نیست در جهان مولا            و نیست مثل عـلی یک نفر چنین والا

فَــأَیْــنَــمٰــا تُــوَلُّــوا فَــثَـــمَّ وَجْــه‌ الـلٰـهِ            ز فرش تا خود عرش است مرتضی پیدا

جز او کسی لیاقت حـیدر شدن نداشت            شایـستـگی فـاتـح خـیـبـر شدن نداشت

دُرّ نـجـف اگر به عـلـی منـتسب نبود            باور کـنید ارزش گـوهر شدن نداشت

اگرچه جـای پـایش در زمین است            صدایش جاری از عرش برین است

هر آنچه خـواسـتـیـد از او بـپـرسید            به افـلاک آشـنـاتـر از زمـین است

نـشـسـتـه‌ام بـنـویـسـم بـرای سـلـطـانـم            به لطف شاه نجـف، شیـعـه‌ام مسلـمانم
نـشـسـتـه‌ام بـنـویـسـم بـه زیـر ایـوانـم            نشـستـه‌ام بـنـویـسم عـلـی عـلـی جـانـم

مرغ سحـر اگر دمی ناد عـلـی نوا کند           در دل و جان عاشقان محشر از آن به پا کند
هر که بدید گوشۀ ابروی چون هلال او           پشت کند به عـالم و از همه انـزوا کند

هر جا که هست نور خدا، سایه‌اش علی‌ست           اقرار کرده کعبه که سرمایه‌اش علی‌ست
قافِ جهان به روی عمودی امان گرفت           عرشی که آفریده شده، پایه‌اش علی‌ست

خیال خام می‌جـوید تمـنای وصالش را           ولی با این همه دل دوست می‌دارد خیالش را
مشو جویای احوال دل سرمست و حیرانم           کسی که با علی باشد نمی‌پرسند حالش را

لعـلی که بُـرد نام عـلی نیست قـیـمتـش           عزت گرفت هر که دمی کرد خدمتش
حاجی شود هر آنکه کند طوف هیئتش           گـفـتم عـلی به سجده فـتادم ز هـیـبتـش