اشعار

حـریم خانۀ کعـبه اگر قـلب زمین باشد           یقـیناً قلب این خانه امیر المـؤمنین باشد

بها می‌گیرد این دنیا، رها می‌گردد از غم‌ها           اگر که چند روزی آسمان خاکی نشین باشد

مردی که بود ارض و سما زیر پرچمش            از کـودکی مـلائـکـه بـودنـد هـمـدمـش
هر شب می‌آمـدند به پـابـوس مـقـدمش            تنها همیشه چاه خبر داشت از غـمش!

هُـرم نجف حـرارتـمان را زیاد کرد            گرمایِ عشق، طاقتمان را زیاد کرد

مانند بـوذر از کـرمش زر گـرفته‌ایم            مِهر علی‌ست ثروتـمان را زیاد کرد

مانند باران بود و بر دل‌ها ترنّم داشت           مانند چشمه لطف سرشارش تداوم داشت

در سفـره‌اش نان جـوین خشک بود اما           در کیسۀ خـیرات نان گرم گـندم داشت

زندگی با عاشـقی باشد صفـایش بیشتر            هر که عاشق شد خدا دارد هوایش بیشتر
دل که بی‌دلـدار شد دیگـر نـدارد آبـرو            شهرِ بی‌عاشق شود درد و بلایش بیشتر

برای طوف نجف واژه‌ها قـطار شدند            به یمن مدح علی، جمله رستگار شدند

حـدیث مـنـزلـت بـوتـراب را گـفـتـنـد            به سوی خانه خـورشید رهسپار شدند

عـلـمـا مـوقـع تـدریـس عـلـی می‌گویند           زحل و زهره و بِرجیس علی می‌گویند

صالح و یوشع و جرجیس علی می‌گویند           تا نخ و سـوزن ادریس عـلی می‌گـویند

می‌گذرد روز و شب، زندگی‌ام با علی           بـنـدۀ یـا هــو شـدم، بـنـدۀ مــولا عـلـی

عرش خدا كرده است، شهر نجف را علی           فاضل و افضل علی، عالی و اعلی علی

توان بخشیده ذکرت هر مریض ناتوان را هم           زبان درد دل دادی زبان بی‌زبان را هم

گواهی داده رد الشمس تکوین است در مشتت           برای چهار رکعت می‌زنی برهم زمان را هم

عشق یعنی تا نَفَس باقی‌ست مثل شهریار            روز وشب نام علی را می‌برم با افتخار
گفته در وصفِ شکوهِ او خود پروردگار            لا فتی الا عـلی لا سـیف الا ذوالفـقـار

برای دفعِ هر محنت، امامِ اولین کافی‌ست           مخواه از غیرِ او چیزی، امیرالمؤمنین کافی‌ست

نترس از جورِ این دنیا، نترس از حولِ آن دنیا           به حقانیتِ مولا، اگر داری یقین، کافی‌ست

نه تنها از ولای او صیانت می‌کند قرآن            که بدخواهان حیدر را ملامت می‌کند قرآن

از آن قاری قرآنی که گشته منکر حیدر            قیامت نزد پیغمبر شکایت می‌کند قرآن

سری درآسمانِ هفت و پایی در زمین دارد           علی دست نوازش بر سر دنیا و دین دارد

هزار و چند سالِ نوح، یا ملک سلیمانی           امیرِدل نیازی نه به آن و نه به این دارد

عـلی شبیه کسی نیست جز خـداوندش            همان خدا که نبوده‌ست و نیست مانندش

کسی که حبل خدا بوده، هست و خواهد بود            کسی که هر چه شود با خداست پیوندش

گـره کـور که در کار پـیـمـبـر افـتاد            باز هم قـرعه به نام یل صفـدر افتاد

وقتی از دور در قـلعه تجلّی می‌کرد            یاد آن دست یـدالـلـهـی حـیـدر افـتـاد

ای قلم امشب بپا خیز و بگو مولا علی‌ست            یاریم کن تا بگویم «عُرْوَةِ الْوُثْقى» علی‌ست۱

سیصد و چند آیه از قرآن به نقل از مصطفی۲            در مقام و مدح و شأن حضرت مولا علی‌ست

با جامِ نامِ خود دهانم را شراب‌آلودْ کن            در «عین و لام و یا» الفبای مرا محدود کن
یک‌دم اگر دَم مرتضی و بازدم حیدر نشد            با دستِ خود راهِ نفس‌های مرا مسدود کن

روی خاک افتاده بودم، نردبان می‌خواستم            هم زمین می‌خواستم هم آسمان می‌خواستم

گاه در افلاک وگاهی نیز در اعماق خاک            این دو را یک عمر یک خط در میان می‌خواستم

عمری‌ست گفته‌ایم به عشق تو یا علی:            یا مَـظـهرَ العَـجـائِبُ یـا مـرتضی عـلی

من کیستم که بر سر خوانت بخوانی‌ام؟            شاهان عـالـم‌اند به خـوانت گـدا، عـلـی

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است           همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است

قلندرها و درویشان و حق‌گویان و عیّاران!           من از راهی خبر دارم که ذکرش قل‌هوالله است