اشعار

قلبی که در هوای تو گشته است بیقرار            با پـای دل رسیده به خـلـوت‌سرای یار

جایی ندیده بهتر از این روی خود زمین            جایی ندیده بهتر از این روز و روزگار

فخر است برایش که بخـوانند فـقـیرش            شاهی که به درگـاه تو افـتاد مـسـیرش

پیش تو که بر خاک و بر افلاک امیری            خاکش به سر آنکس که بخوانند امیرش

«هل من مبارز» نعره دنیا را تکان می‌داد            در خندقی خود کنده، شهر از ترس جان می‌داد

اینک سوار کفر، زیر رقص شمشیرش            لبخند شیطان را به پیغمبر نشان می‌داد

جـنـس بی‌قـیـمت و افـتـاده ته بـازارم            تو بـیا بـاز ضرر کن، بخرم، بردارم

جز ضـرر گـرچـه برای تو ندارم اما            چون همیشه پدری کن، به کسی نسپارم

لهیب ذوالفقارت بر تن گردن‌کشان مانده‌ست           طنین خطبه‌هایت در گلوگاه زمان مانده‌ست

یداللهی و گشته دست عقل از وصف تو کوتاه           گواه عجز ما انگشت‌های بر دهان مانده‌ست

دوست دارم خاک باشم در قدم‌های علی            تا کـنـم در رهـگـذار او تـمـاشـای علی

دوست دارم اشک باشم، چشمه‌چشمه جوبه‌جو            تا که قـطره قطره اُفتم در قـدم‌های علی

خارج از درک عُـقول‌اند خدا با حیدر            می‌رسد تا به خدا هر که رسد تا حیدر

ذات حقّ در وجنات علوی جلوه نمود            بـهـتـریـن آیـنـۀ عـالـی اعـلـیٰ، حـیدر

ای عـبای وصله‌دارت فـوق دستاویزها            دست‌هایت روح بخش دشت‌ها، جالیزها

عاشقانت را چه کاری با شراب سلسبیل            تشنۀ جام توأند این "ازعـطش لبریزها"

ای بی‌کران که هرچه جهان مبتلای توست            هستی نَفَس نَفَس نَفَسَش در هوای توست

جـاروکـش حـریـم تو شـهـپـرِّ قـدسـیـان            جـبریل، خـادمِ درِ مهـمان‌سـرای توست

مگر چه کیسه‌ای از نور داشت بر دوشش؟            که وقـت دیـدن او مـاه بـود مـدهـوشش

نـیـافـتـنـد یـتـیـمـان هـنـوز هـم، وطـنی            یـتـیـم‌خـانـه‌تـر از سـرزمـیـن آغـوشـش

دنـیا چو عـلـی؛ شاهِ نجـف، شاه ندارد            زیـبـایـیِ او را بـه خــدا، مــاه نــدارد

گفتم به قلم شمّه‌ای از فـضلِ عـلی گو            گـفـتا: سوی او عـقـلِ بـشـر راه ندارد

تـمـام دلـخـوشـی زنـدگی مـن ایـن اسـت           که وقت مرگ می‌آئی و مرگ شیرین است

مگر نگفتی عـلی جان؛ فَـمَن یَمُت یَرَنی           بیا که وقت وفـایت به عهـد دیـرین است

أشهدُ أنّ عـلی؛ گـفـتم که حـیرانت شوم            تا که بعد از شیعه بودن از محبّانت شوم
خاک پای قنبر و مالک شوَم هم راضی‌ام            دوست دارم همنـشین نابِ یـارانت شوم

یکّه بود و بی‌حریف، این شد که لشگر باب شد            لشگری را کشت، جنگ نابرابر باب شد

تیغ بر کف با نقابی از دل لشگر گذشت            در عرب، تشبیه ابروها به خنجر باب شد

از پیـمـبر یا خـدا دربـارۀ حـیدر بپرس            یعنی از گوهرشناسان قیمت گوهر بپرس

گل به‌خوبی می‌شناسد باغبان خویش ‌را            وصف ساقی نجف را از خود کوثر بپرس

هرآنکس حُبِّ حیدر را تمنا می‌کند هر دم            دلش را جایگاه عشق مولا می‌کند هر دم

کسی کز اشتیاقِ دل نظر بر دُرّ می‌اندازد            ثواب روُیت روی علی را می‌کند هر دم

نـمی‌رسد به کـفِ پـایت آسـمـان حـتی            اگر که قـد بـکـشد روی نـردبان حتی

نمی‌شود نفسی از تو را به شعر کشید            اگـر خـدا بـدهـد عـمـرِ جـاودان حـتی

بر روی دوشت کیسه کیسه کهکشان بود            منظومه‌هایی مملو از خرما و نان بود

سهم کبوترهاست خوشه خوشه پروین            عـمری زمینِ زیرِ کـشـتت آسمان بود

تو را تا دیـده‌ام محـو جـمال کـبریا دیدم           تو را غرق مناجات خدا، از خود رها دیدم

تو را در سجدهٔ باران و بر سجّادهٔ صحرا           به هنگام قنوت برگ‌ها، در «ربّنا» دیدم

الا ای آنکه نامت مشتق از نام خدا باشد            نبی را جانشین هستی و نامت مرتضا باشد

کسی درک مقامت را ندارد، بسکه والایی            کسی نشناخت جاهت را، که شأنت ماورا باشد