اشعار

درد مجـنون را فقـط لیلا مداوا می‌کند            درد نوکـر را فـقـط مولا مداوا می‌کند

مسجد و محراب و هیئت، هرکجا خواهی که باش            کار او این است، او هرجا مداوا می‌کند

به جان حـسـرتت را قـمر می‌برد            و داغ تــو را بـر جـگـر مـی‌بـرد

هر آن کس به شوق تو شوریده شد            کجـا جـان سـالـم، به در می‌بـرد؟

هـر که گـرفـتار غـمت می‌شود            زنـده به احـیـای دمـت می‌شود

قـطع یقـین لطف نگـاه شماست            تا که کسی محـتـشـمت می‌شود

قمر هستی و بین آسمان مسند نشین هستی           وزیر شاهی و مانند او بالانـشین هستی

تمام عمر گـشـتم در میان مـردم و دیـدم           پس از اولاد زهرا در دو دنیا بهترین هستی

معروف به عباس و مسمّی به ابالفضل            عـالـم به علی نازد و مولا به ابالفضل

هر دفعه که هر مشکل و هر مسئله‌ای بود            بـردیـم پـنـاه از هـمـه دنـیا به ابالفضل

من کیم روی حقایق من کیم من پشت دینم           من کیم شمشیر خونریز خدا بازوی دینم

من کیم سـردار و سرباز امام راسـتـینم           من کیم دست حسین ابن علی در آستینم

زمین و آسمان را گرم یا قدوس و یا هو کرد            همینکه صحبت از زیبایی آن چشم و ابرو کرد

خدا وقتی بنا بود از رخ خود پرده بردارد            علی را آفرید و مرتضی عباس را رو کرد

برای اینکه نمـیـریم دم ابالفـضل است            برای زنـده شـدن بازدم ابالفضل است

چگـونه قـرص نـبـاشد دل حـسین آنجا            که تکیه گاه و پناه حرم اباالفضل است

ای بـسـته بر زیـارت قـدّ تو قامت، آب            شـرمـنـدهٔ مـحـبّت تـو تـا قـیـامـت، آب

دستت به موج، داغ حباب طلب گذاشت            اوج گذشت دیـد و کـمـال کـرامت، آب

به غیر تو که به تن کـرده‌ای تماشا را            نـدیـد چـشـم کـسـی ایـسـتـاده دریــا را

بگو فضایل خود را که نور چهـرهٔ تو            گـرفـته است ز ما فـرصـت تمـاشـا را

پـسـرِ اُمِّ بـنـین بـاشـی و دریـا نـشوی؟            قـمرِ هـاشمـیان باشـی و رعـنا نشوی؟

مطـمـئـنم که ادب را ادب آمـوخـتـه‌ای            می‌شـود مـحـترم و فـاتحِ دلهـا نشوی؟

عمریست مهرت جا در این دلها گرفته            دسـتـان مـا را مـادرت، زهـرا گـرفته

از روز اول گـریـه‌کـن‌هـای شـمـائـیـم            قـطـره هـمـیـشـه دامـن دریــا گـرفـتـه

گفـتم عباس و غم فراری شد            چـار فـصـل دلـم بـهـاری شد
هر کجا که گره به کارم خورد            نـام عـبـاس ذکـر کـاری شـد

سلامم از دلِ و جان بر تو جان ابوفاضل            سـلامِ من به تو ای پـهـلـوان ابوفاضل

اُمـیـدِ آلِ عــلـی کُـن نـظـر گـدایـت را            یَـمِ تَـفَّـضُـلِ ایـن خـانِـدان ابـوفــاضـل

در هیأت دل نقش تو چون روز عیان است            «زیر علمت امن‌ترین جای جهان است»

در کـالـبـد عـاشـق مـا مـهـر ابـالـفـضل            ماننـد نفـس لازم و مثـل ضـربـان است

با تو نسبت داشتن دارد غـرور دیگری            در کنارت عشق‌ها دارند شور دیگری

چهارده معصوم یک نورند، اما ماه تو            سرزده از شـانه‌های کوه نـور دیگری

اهل عالم، هنر، خصلت عباس من است            عشق در سایۀ شخصیت عباس من است

منم آن یـار امـیـن حـامی دین، اُمِّ بـنـین            هرچه دارم همه از دولت عباس من است

گـفـتم توسـلی کـنـم امـشـب بـنـام تو            ای عبد صالحی که بُوَد حق کلام تو

همراه فطرس است همیشه سلام من            دارم امـیـدهـا به عـلـیک الـسـلام تو

ماه در کـنج شبـستان تو سوسو می‌کند            باد دور پرچـمت یاحـق و یاهو می‌کند

روح با دیگر ملائک هر سحر در صحن تو            زیر پای زائرت را آب و جارو می‌کند

چگونه وصف کنم یک جهان شجاعت را            چگـونه نقـش زنم چـشـمۀ عـبـادت را

چگونه ثبت کنم لحـظه‌های طاعت را            چگـونه رسم کنم راه و رسم غیرت را