اشعار

خدا نوشت به اسم شما سپـیـده‌دمـان را            و آفـرید به نـام شـما زمین و زمـان را

نوشته بود خـدا پیـش از آفـریـنـش دنیا            به مهر حضرت صدّیقه آب‌های روان را

مریم به جز تو اُسوۀ دیگر نداشته است            صبری شبیه صبر تو هاجر نداشته است

راز حدیث قدسی لولاک؛ چیست؟چیست؟            اینکه جهانِ بی تو پیـمـبر نداشته است

سلام صبح‌ترین صبحِ نابِ عالمِ امکان!            نبوده پیش و پس از تو به غیر شام غریبان

سلام جلوهٔ ذات خدا و طورِ هو النّور!            سلام عصمتِ محض و سلام ذاتِ درخشان!

اول دفــتــر بـه نــام خــالــق اکـبـر            آن‌کـه سِـزَد نــام او در اولِ دفــتــر

خویش مگر وصف خود کند، که ثنایش            هست زِ ادراک واصفان، همه برتر

ای بـهـشتِ قُـربِ احـمد، فـاطمه!            لـیـلــةالــقــدر مـحــمـد، فـاطـمـه!

ای خـدا مـشـتـاقِ یـا رب یـا ربت            ای ســلام انــبــیــا بــر زیــنـبـت

تمام "عشق" خطی از کتاب فاطمه است            و نـور ذره‌ای از آفـتـاب فاطمه است!

به اسـتـنـاد بـیـانـات سـیـزده مـعـصوم            بهشت هشت درش جمله باب فاطمه است!

یـاس یـاسـیـنی و سرسلـسـلۀ سـاداتی            بـانـوی هر دو جـهـان، سیّدۀ جـنـّاتی‌

کوثـر و قـدر بُوَد جلوه‌ای از منزلتت            روح قــرآنـی و تـفـسـیـرگـر آیــاتــی

ای بهشت از نور رویت، دل‌پذیر            خوبی‌ات در هر دو عالم بی‌نظیر

از دعایت ابر غـفـران، اشک‌ریز            از دعایت، بحر رحمت، موج‌خیز

وحی، خـیـرالنـساش می‌گـوید            خود مدیـحـش خداش می‌گوید

آنکه وحی است منطقش صد بار            "جـان بـابـا فـداش" مـی‌گـویـد

به نـام نـامی زهـرا، به نـام مـادرهـا            سـلام مـا بـه امــام تــمــام مــادرهـا

که فـاطـمه‌ست هـمیـشه امام مادرها            به لطف فـاطـمه هستم غـلام مادرها

هر که با زهراست احساس سخاوت می‌کند            «مور این وادی سلیمان را ضیافت می‌کند»

فرشیان نه، عرشیان هم رو به او می‌ایستند            در میان خـانه‌اش وقـتی عـبادت می‌کند

سـلام فـاطـمـه، ای جـلـوۀ شـکـیـبـایـی            که نور حُسن تو جان می‌دهد به زیبایی

تویی تو روح ولایت به هر ولی، سوگند            تویی تو عصمت یکتا، قسم به یکـتایی

چکیدۀ گل رخسار مصطفی زهراست            عصارۀ نفـحات خوش خـدا زهراست

سـلالـۀ خـلـف خـتـم مـرسـلـین یـعـنی            خـلاصـۀ همه آیـات انـبـیـا زهـراست

بر جهـانِ تـشنه بـاران است نام فاطمه            لهـجـۀ محزون قـرآن است نام فـاطـمه

خطبه‌هایش کرده جانِ بیت‌ها را شعله‌ور            در سکوت شهر، طوفان است نام فاطمه

سلام مـادر بـاران؛ سلام عـطر نـسـیم            سلام روضۀ رضوان؛ سلام خُلقِ عظیم

کـرامـتـی و نـشـسـته به دامنِ تو کریم            فـرشـتگـان مـقـرّب به خـانـۀ تو نـدیـم

بتول آن بضعۀ احمد به عصمت آیت سرمد            نشان رحـمت ایزد چـراغ بـزم عرفانی

به اِنعامش جهان مرهون به اکرامش همه مدیون            ز اوج رتبتش مفتون نفوس عالی و دانی

خدا از خلقتت در عالَم هستی هدف دارد            غبار پایتان بر کل این خلقت شرف دارد

گران‌سنگ‌اند گوهرهای دامان عفافِ تو            چه گوهرهای شهواری* خدا در این صدف دارد

فـاطـمه ای جـوهر و چکـیـدۀ خـلـقت            فـاطـمـه ای تـابـنـاک اخـتـر عصمت

فـاطـمـه ای مـظـهـر کـمال فـضـائـل            فـاطـمـه ای مـخـزن ذخـایر حـکـمت

تمام خلق را در سایۀ نام تو جا داده‌ست            تویی کامل‌ترین خیر کثیری که خدا داده‌ست

به وصف خُلق و خویت کنیۀ اُمُّ الْهَنا داده‌ست            دليل خلق دنيا را به دست مرتضی داده‌ست

مشگل‌گـشای عـالم و از عـالمی سری            از جن و انس و حور و ملائک تو سرتری

شرح فـضـائل تو نـگـنـجـد به ذهـن ما            از کـل کـائـنـات جـهـان هـم فـراتـری