اشعار

جايی برای كـوثـر و زمزم درست كن            اَسما! برای فـاطـمـه مرهـم درست كن

تا داغ اين شـقـايـق زخـمی نـهـان شود            تـابـوتی از لطـافـت شـبـنـم درسـت كن

ياری ز که جويد؟ دلِ من، يار ندارد           يک مَحـرم و يک رازنگهدار ندارد!

با ديـدن سوزِ دلِ من در چـمن و باغ           بـا داغ دل لالـه، کـسـی کــار نــدارد

شهر یثرب شده چون غربت زندان مادر            شهر دلتنگی و تنهایی و هجران، مادر

همه از دین علی، یکسره مـرتد شده‌اند            شهر، خـالی شده از قـصۀ ایـمان مادر

کـنار فـضّه صمیـمـانه کـار می‌کردی            به کار کـردن خود افـتـخـار می‌کردی

درخـت‌های بـهـشـتی به پـایت افـتادند            همـان شـبی که هـوای انـار می‌کردی

تـفـسـیر او به دست قـلم نا مـیسّر است           در شأن او غـزل ننـویـسـیم بهتر است

او فـاطـمه‌ست معـنی این نام را هنوز           از هر زبان که می‌شنوم نامکرّر است

قـیـامت است تمـاشای صبح دولت او            که محشری‌ست مقـامات بی‌نهاـیت او

فـقـط نه روز قـیـامـت، یـکـایک ایـام            بـه یُـمـن لـیـلـۀ قـدرنـد زیـر مـنّـت او

"کَـرَم"، فـقـیرِ سرِ سفـره‌های احسانت            و "ابر"، تـشنۀ در جـستجـوی بارانت

"قیام" حاصل "قَد قامَتِ الصَلوة" تو بود            نـشـسـته "دین خـدا" در مسیر ایـمانت

ما گدای فاطـمه هستیم عـزّت را ببـین            فاطمه دار و ندار ماست ثروت را ببین

تا ابد شکر خدا، شکر خدا، شکر خدا            مادری چون مجتبی گشتیم، نعمت را ببین

فـقـیـر بـانـویی‌ام كه غـنـیّ بذّات است            همان زنى كه كرم از كرامتش مات است

فقـط نه ما كه براى پیـمـبران، محـشر            مـدال فـاطـمـیـون مـایۀ مبـاهـات است

بعد از تماس دست تو با دست یخ کردم            افـتـاد اشـک گـرم تو بر گـونـۀ سـردم

خـورشید تو حالا شده رنگـین‌کـمان تو            سرخم؛ کـبودم؛ سبزم و نیـلی‌ام و زردم

بوی بهشت عـطـر نـفـس‌های اطهرت            فردوس حجـره‌ای‌ست ز بیت منـوّرت

باغ جنان نـشـسـته به كـنج گـلِ سـرت            خوانـده پـیـمـبـر از همه خـلق برترت

الهی در دلم از چرخ گردون شکوه‌ها دارم            غمی در سینه‌ام از بی‌کسی مرتضا دارم

توان آنکه از بستر ز پا خیزم ندارم من            که جسمی ناتوان و بی‌رمق سرتا به پا دارم

مـن بـیـمـار، مـداوا نـکـنـد خـوشـنــودم           غـم طـبـیـبم شده و مـرگ شده بـهـبـودم

هیچ کس نیست، که باری ز دلم بردارد           عاقـبت داغ و غـم و درد کـنـد نـابـودم!

با اذان تصدیق کن من را دوباره ای بلال            چون شده پشت در این خانه حقم پایمال

اشهـد ان علی گـفـتم ولی خوردم زمین            هـیـزم آوردند ایـنجـا با فـتـاوای رجـال

استعـانت گر کـند ما را خـدای فـاطمه            سر می‌اندازیم محـشر زیر پای فاطمه

یک گلوبندش سه تا بدبخت را خوشبخت کرد            هرکه عاقل بود رفت و شد گدای فاطمه

زخمی‌تر از بال و پرت بال و پری نیست            زخمی‌تر از پلک ترم پلک تری نیست

از رنـج و غـصّه آب رفـتـه پیـکـر تو            در بسـتـری انگـار اما پیـکـری نیست

ز بس که هست به جسمم جراحتی تازه            ز لالـه سـاخـتـه‌ام بــاغ جـنــتـی تــازه

به دست لاغر من لقمه نیز سنگین است            کـشیدم از عـلـی امشب خـجـالـتی تازه

بـی‌بـی ســلام آمـدم امـشـب عـیـادتـت            بـاران شـوم بـرای تو و داغ غـربـتت

بی‌بی سلام با غـم حـیـدر چه می‌کـنی            با گـریـه‌های هِجـر پیـمبر چه می‌کنی

یک دست بر دیوار و دستی بر کمر داری            یک زخم کاری بر تنت از میخ در داری

در کوچه آن ظالم چه آورده سرت ای وای            حـتی میان خانه هم چادر به سر داری

در بـیـن بـسـتـری و مـداوا نـمی‌شـوی            بـانـوی آسـمـانـی مـن! پـا نـمی‌شوی!؟

بـرخـیـز ای شـکـوفـۀ بــاغ بـهــاری‌ام            بـرخــیـز ای تـوسـلِ شـب‌زنـده‌داری‌ام