اشعار

رزق عالم را به سر انگشت خود تقسیم کن            نور جنّت را به برق خنده‌ات تنظیم کن
آسـمان را با قـنوت اشک‌هایت جان بده            چشم بی‌بـاران ما را با غمت ترمیم کن

دوباره در دلم آشـوب عـالم آمده است            قـیـامت آمـده یا که مُـحـرّم آمـده است

عزای کـیست که حتی خود مُحـرّم هم            به سر زنان و پریشان و درهم آمده است

مأمـور به صبـرم از خـداوند            فـهـمید و به خانه آتش افکـند

مـا بـیـن حــیــاط خـانــۀ مـن            زهـرای مـرا زدند و رفـتـنـد

دیگر رمـق به بال کـبـوتر نمـانده است            کنج قفـس براش به جز پَر نمانده است

صارَت کَالخیال! همین است معنی‌اش:            جز نقطه از سه آیۀ کـوثـر نمانده است

ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت            جز هاله‌ای کبود از او کس نشان نداشت

گفـتن هـمان و عـالمی آتش زدن همان            خورشید بود و جز دل خود هم‌زبان نداشت

فاطمیه خط به خط درسِ ولایت پروری‌ست            استقامت راهِ زهرایی‌ست، راهِ مادری‌ست

غزه و لبنان و سوریه نبردش حیدری‌ست            حملهٔ شیرانِ ایرانی یقـیناً خـیبری‌ست

از بـارگـاه قــدسـی و افـلاکـی خــدا            آمد به گـوش اهل سـمـاوات این ندا:

فـرمـوده کـردگار که ای آسـمانـیان!            آمد عزایِ فاطمه «حی علی العـزا»

سخت است روح خانه‌ات بیمار باشد            غـم‌هـای عــالـم بـر دلـت آوار بـاشـد

سخت است با دستان بسته پیش چشمت            ریـحـانـه‌ات بـیـن در و دیـوار بـاشـد

توحـیدِ محض، جانب مسجد شتاب کرد            بنیانِ سستِ لات و هُبَل را خراب کرد

هارون غریب ماند و جهانی چو سامری            گـوساله را به نـام خـدایی خـطاب کرد

دیده شد دریای اشک و، عقده از دل وا نشد            ماه گم گردید و امشب هم اجل پیدا نشد...

تا سحر، شب را به سر بردن به حال احتضار            هیچ‌کس حتی اجـل حـال مرا جویا نشد

اَلا انـسـیةالحـورا! اَلا خـیرالنـسا! زهرا            بخوانم با کدامین یا چه بنویسم تو را؟ زهرا!

نه تنها حمد و توحیدی و والعصری و والشمسی            تویی تو کوثر و تطهیر و فجر و إنّما، زهرا!

مـعـطـر بـود حـتـی پـرپـرش هم            لباسـش داشت لاله، بـستـرش هم

به قدری پهلویش مجروح شد که            گـمـانـم درد دارد مـحـشـرش هم

ای تا همیشه مـطـلع الانـوار لبخندت            در چـارده آئـینـه شد تکـرار لبخندت

جان پدر را تا بهشتی غرق گل می‌برد            در لحـظه‌های روشن دیـدار لبخندت

اشک غمت ستارۀ هفت آسمان، بلال!            در آسمـان غـربت مـولا بـمـان! بلال!

داغ نـماز بر دل محـراب مـانده است            انگـار سال‌هاست نگـفـتی اذان، بلال!

دیشب که چشم شهر مست خواب شیرین بود            زینب کنار مادرش تا صبح غمگین بود

دست دعـا در ربـنـای خـانه می‌لـرزید            انگـار لکـنت بر زبـان سـرخ آمین بود

زهــرا مـگـیـر از حـرمـم آفـتــاب را            بر چـهـره‌ات مـبـند عـزیزم نـقاب را

شرمـنده‌ام که پای غـریـبیِ مـرتـضی            کردی تحمل این همه رنج و عذاب را

جانی نمـانده در تنت از بس گریستی            هم بـین بـسـتری و هم انگـار نیـسـتی

این بار چندم است به دیوار رو زدی            تا حـیـدرت به در نـرسـیـده بـایـسـتی

عـالمى سوخته از آتش آهِ من و توست            اين در سوخته تا حشر گواهِ من و توست

غـربـتم را همه ديـدنـد و تمـاشا کـردند            بی‌پنـاهی فقـط انگـار پناهِ من و توست

اسـیـرِ بـسـتـرم بابا؛ ندارم قـوّتی دیگر            پُر از دردم! به این دنیا ندارم رغبتی دیگر

پس از تو می‌روم از حال؛ لحظه لحظه با سردرد            سه ماهی می‌شود پایم ندارد قدرتی دیگر

هرکسی باشد صدای حق، صدای فاطمه‌ست            آیۀ «ثُـمَّ اسْتَـقـامُوا» ماجـرای فاطمه‌ست

هر طرف مانده‌ست مظلومی میان شعله‌ها            ای مسلمان! هان به پا خیز! این ندای فاطمه‌ست