اشعار

برسـان زود جـوانـان حـرم را عـباس            كه بیـارنـد به خـیـمـه پـسرم را عباس
دسـتـرنجِ همـۀ عـمـر مـرا کُشت عـدو            جـمع كـن روی عـبایم ثـمرم را عباس

سپـردمت به خـدا اى عزيزِ جان پدر            تـرحـمـى پـسـرم بـر قـدِ كـمـانِ پــدر

به بـاد گـفـتـم اگـر شد مـرتـبت بـكـند            كه بـردنِ تنِ تـو نيست در تـوانِ پدر

بِهـَـم آنـقـدر می‌آمـد نـمـازم با اذانِ تـو            گره عمری بِهَم خورده توانم با توانِ تو
تمـامِ تو از آنِ من تـمـامِ مـن از آنِ تو            بمان پیشم که می‌میرد بهارم با خزانِ تو

در روایـات آمـده قــدِّ بـلـنـدی داشـتـی            اوّلین شهزاده؛ گـیـسوی کمندی داشتی
نامِ زیبایت علی بود و علی اکبر شدی            در سخن گفتن کلامِ پُر ز قندی داشتی

پسری رفت به میدان و جهان ریخت بهم            نفـس عـالـمـیان از هـیجان ریخـت بهم

پدرش محـو تمـاشـای جمالـش شده بود            در دلش از غم اکبر ضربان ریخت بهم

حرم غرق تماشا بود آن ساعت که جان دادی          نگاهم مثل دریا بود آن ساعت که جان دادی

پریشان می‌شوم وقتی پریشان می‌شود زلفت          نگاهت گرم و گیرا بود آن ساعت که جان دادی

جانِ جانان جهان شد سیر از جان، آه آه            هم چنان جسم پسر، بابا پـریشان، آه آه

آنچه می‌ترسید یعقوب آخر آمد بر سرش            یوسـفـش شد طعـمۀ گرگ بیابان، آه آه

باید از هر سر این دشـت عـلی بردارم            هر کجـا می‌روم آخر عـلـی اکـبر دارم

چـند بـاری وسـط راه زمـیـن‌گـیر شـدم            چون که باید ز تو هر نقطه کمی بردارم

ای که صدها غزل از هر نظرت می‌ریزد            می‌روی پـای تو اشک پـدرت می‌ریزد

می‌روی و دل بـابـا بـه تـپــش افــتــاده            پـاره‌های دل من پـشت سرت می‌ریـزد

دارد از جام ولایت باده می‌ریزد زمین           ذرّه ذرّه داغِ فوق العاده می‌ریزد زمین

شبه پیـغـمبر ندارد جای سـالم در تنـش           عضو عضوِ این پیمبرزاده می‌ریزد زمین

بـیا که خـشـکی لب‌هـات داده آزارت            بیـا بـنـوش لـبـم را مگـر شود یـارت

برای نـام تـو ابـرو گـره زدند، عـلی            فزون‌تر از همگان، کوته است دیوارت

شد دلـم بیـشـتر از جـسم تو اربـاً اربا            جگرم پاره شد از داغت علی، واویلا

صبـح تا حال عـلی داغ فـراوان دیـدم            وای من کس نـشده مثـل تو اربـاً اربـا

لالۀ من! پیـش چشم باغبـان پرپر شدی           کربـلا دشت اُحد گشته تو پیغمبر شدی

از هجوم نیـزه‌ها گـردیـد جـسمت نینـوا           باغ گل از زخم تیغ و نیزه و خنجر شدی

گلی که در چـمن حُـسن امتحان می‌داد            خبر ز رویش گل‌های ارغـوان می‌داد

تجـلـیـات نـبی را به چـهـره‌اش دیـدنـد            فروغ و جلوه ز نورش به کهکشان می‌داد

وقتی که اسـماعـیل قـربانگاه می‌رفت            انـگـار کـه جـان خـلـیـل الله می‌رفـت

عباس در خـیمه گـریبان چاک می داد            چون روشـنی چـشم‌های مـاه می‌رفت

دق‌م دادنـد جـانـم را گـرفـتـند            همه تاب و تـوانـم را گـرفـتند

جوانی داشتم خوش قـدّ و بالا            فلک دیدی جوانم را گرفـتند؟

به گـمانم به سرت هـست مهـیا بشوی            پیـش بـابـای خـودت گـرم تمـنا بشوی

لحظه‌ای صبر کن و پیش نگـاه پدرت            دو قـدم راه بـرو تا که تـمـاشا بـشـوی

بچـه‌ها با گـریه می‌گـیرند پـاهای تو را            بوسه‌باران می‌کند عمّه سر وپای تو را

قبل رفتن از حرم بابا کمی قرآن بخوان            عمه خیلی دوست دارد صوت آوای تو را

ای قدت رعناتر از طوبا برو آهسته‌تر            ای شبـیه حضرت طاهـا برو آهسته‌تر

می‌روی و می‌بری دل را به همراهِ خودت            باشد ای تـازه جوان؛ بابا برو آهسته‌تر

مــریـد مــادر مـن قـبـلـه مــراد شـدی            بگـو چکـار کـنم کـم شدی زیـاد شدی

گرفت بر جگـر من شـرار سوخـتـنت            کـریم من! وَسِعَت کُـلِّ شَئ گـشته تنت