اشعار

دردا که از دیار شما رخت بسته است            مردی که روزگار، دلش را شکسته است

بعد از عـلی، شرافت و ایمان یتـیم شد            زنجـیرِ اسـتوار عـدالت گسـسـته است

اگرچه زخـم سرش را تمام می‌ديـدند            ولی ز زخـم عـمـيق دلـش نپـرسـيدند

كسی نخواست بپرسد چرا سرش بشكافت            اگرچه مـردم بی درد كـوفه مي‌ديـدند

او را که خـدا آیـنـۀ خـویـشـتـنـش کـرد            آورد به دنـیـا و یـل بت شـکـنـش کـرد

بر خاک نظر کرد علی، خاکْ طلا شد            بر سنگ نظر کرد، عـقـیق یمـنش کرد

سه شب گذشت و نـوایی دگر نمی‌آید            به غیر خـون دل از چـشم تـر نمی‌آید

هوای کوفه ملال‌آور و غم‌انگیز است            دگـر صـدای عـلـی در سـحـر نمی‌آید

از على بانگ اذان امشب به گوش ما نیامد            مسجد کوفه پُر از جمعیت و مولا نیامد

نخل‌هاى کوفه می‌گریند و می‌گویند با هم            آنکه بود از اشک چشمش آبیار ما نیامد

هرگـز نـمیـرد آنکه حیّ لایموت است            حـیدر وجودش علّتِ اصل ثبوت است

تـابـوت بر دوش جـنـابـان جهان رفت            دفـن نـمـادین عـلـی در آن زمان رفت

بگو به خواب که آید به چـشم بیدارش            دلا بـسـوز که مـولا تـمـام شـد کـارش

سریـع‌تـر بـدنش را به خـاک بسـپـارید            که در بهشت، علی وعده کرده با یارش

با تـمـام أنـبـیـا و اولـیـا تـشـیـیـع کـرد            نیمهٔ شب عشقِ بی‌مانند را تشییع کرد

پشت تابوتِ علی می‌رفت کعبه غرق اشک            قبله سرگردان! پر از شور و نوا تشییع کرد

نام خود را نقش کن امشب به ایوان علی            ای به قربان عـلی و ای به قربان علی

سالها رفـتـیم مشهـد تا که دربـانی کنیم            تا که شاید یک سحر باشیم دربان علی

تا بیـابان نجـف، او را شـبـانه می‌برند            مثل زهـرا نیمۀ شب، مخفیانه می‌برند

آن که عمری بار غم بر روی شانه می‌کشید            حال جسمش را غریبانه به شانه می‌برند

روز وداع با امـیـرالـمـؤمنـیـن است            از حال رفته زینب ونقش زمین است
روح بـلـند مـرتـضی از تن رهـا شد            در انتظارش روح ختم المرسلین است

تنهـا دلت نـبود كه شـوق شـفا نداشت            حتی طبیب هم به شفایت رضا نداشت

حق می‌دهم كه دیده بدوزی به راه مرگ            دنـیای بعـد فاطـمه دیگر صفـا نداشت

چارده قرن است از قتل عدالت رد شدی           از کنار خون او، دنیا! چه راحت رد شدی
فکر کردی، بی‌علی هم اهل ایمانی، ولی           بی‌ولی، در امتحان بیع و بیعت، رد شدی

عـمـر عـلـی رسـیـد به پـایـان دفـترش            وقتی که سوخت سینۀ زهرای اطهرش

یک عـمر پا به پای مـصیـبات فـاطمه            خون دلی که خورد علی، ریخت از سرش

نهان ز چشم مردم، زمانه می‌رود علی           شكسته فرق وخونجگر، ز خانه می‌رود علی

باغم ومحنت درون، با پر و بال غرق خون           به سوی گلشن جنان، زلانه می‌رود علی

ای که توحید از وجودت یافته تمثال‌ها            در نبـوت احـمدی و، در امـامت آل‌ها

نور تو دیدند، چون خورشید، حتی کورها            مدح تو خواندند، چون آیات، حتی لال‌ها

آبـشـار نـور از دسـتار او سـرشـار بود            با عبای روی دوشش کعبه‌ای سیار بود

او مکرر دلبـری می‌کرد از اهل بهشت            شیوه‌اش این بود، زیرا حـیدر کرار بود

کوفه در اندوه و واویلاست واویلا علی            در نجف صاحب عزا زهراست واویلا علی

پیـر نابـیـنایی افـتاده است در ویـرانه‌ها            دیده‌اش بر راه آن مولاست واویلا علی

دوش بر فرق تو شمشیر فرود آمده بود            سـنگ بـر آیـنـۀ اصل وجـود آمـده بـود

شب تودیع تو از جوش ملک غوغا شد            وحی نازل شده و روح فـرود آمده بود

از شب رهـا شده شـمـیـم تـو یا عـلی            ایـام شـد تـهـی ز نـسـیـم تـو یا عـلی

از بهر حفظ دین ز خلافت گذشته‌ای            با آن که کس نبـود سـهـیم تو یا علی