اشعار

بار بربـنـدیـد آهـنگ سـفـر دارد حسین           نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین

خنجر نامردمی خوردن ز اهل کوفه را           خوب می‌داند که میراث از پدر دارد حسین

ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای           بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای

تا که از مشرق دمیدی، سرخ‌رو چون آفتاب           روشنایی از کران تا بی‌کران آورده‌ای

بار بر بسته‌ای ای دل، به سلامت سفرت           می‌بـری قـافـلۀ اشک مـرا پـشت سرت

راه می‌افتی و باقی‌ست به خاک عرفات           حرف‌هایی که روان بود از آن چشم ترت

وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی            احرام حـج بستی و عـزم کـربلا کردی

تو در تـمام راه، دور عـشق چـرخـیدی            حاشا اگر یک لحظه حَجّت را رها کردی

خوشا آن‌کس که امشب در کنار کعبه جا دارد            به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد

همه در مکّه جمع و کاروانی خارج از مکّه،            ره صحرا گرفته، کیست این، عزم کجا دارد

از حـریـم کـعـبه آهـنگ سفـر داریم ما           مقصدی بالاتر از این در نظر داریم ما

می‌رویم از کعبه سوی کـربلای پُر بلا           اینچـنین حُکـم از خدای دادگر داریم ما

از زادگاه خویش کـجا می‌روی حسین            این راه امن نیست چرا می‌روی حسین

با حـاجـیان کـعـبه که عـهـدی نـداشتی            سوی کدام شهـر و بلا می‌روی حسین

عـزّت زیـاد، آه، کجـا می‌روی حـسین            تا مکه، یا به کرب و بلا می‌روی حسین

این وقتِ شب! شبانه چرا بار بـسته‌ای            با اهل بـیـتِ آل عـبـا می‌روی حـسـین

جـدایی از مـدیـنـه بـاورم شـد            حرم غمخانۀ صاحب حرم شد

همه حجـاج زهـرا بار بـستـند            به این رفتن دل عالم شكـستـند

بـیـدار و خـواب بـود کـه افـتـاد اتـفـاق            از جدِّ خود شنید که اُخرُج اِلی العِراق

پیـغـام دادش از طرف حَـیّ ذُوالـمِـنَـن            قَـدْ شـاءَ أَنْ یَـراکَ قَـتـیـلا حُـسـیـن من

قـصـد کـجا کـرده یـل بـوتـراب؟            خُـود و سـپر بـسـته چرا آفـتـاب؟

کوفه پُر از سـایۀ کین است امام!            شوم‌ترین شهر زمین است،‌ امام!

آن تیره‌شب که جمع پریشان، روان شدند            از ناله قـدسـیان، جـرسِ کـاروان شدند

هم حـامـلانِ عـرش به زانـو در‌آمـدنـد            هم طایرانِ سـدره برون‌ ز آشیان شدند

چون ز یـثرب کرد، آن شاه جلیل            سـوی شهـر مکّـه، آهـنگ رحـیل

در دل شب با دلی پُـر داغ و درد            عـــزم تــودیـع رســول‌‌الـلـه کـرد

ای مــدیـنــه! نـوبـت غــم آمـدت            تـا قـیـامـت سـوگ مـاتـم بـایـدت

یا رسـول‌اللَّه! برآور سر ز خاک            نی، فرود آ از فـراز عـرش پاک

ای شمعِ من بسوز كه پروانه می‌رود            زین آستان، صاحب این خانه می‌رود

ای شـهـر ِجـدِّ اَمـجَـد و والا تـبار من            بنگر حسین چگونه از این خانه می‌رود

زین وداع آتشین، کز شهر قرآن می‌کنی            آستان وحی را، بی‌تاب و حیران می‌کنی
ای که با جمعی پریشان، از مدینه می‌روی            قلب زهرا را، ز حال خود پریشان می‌کنی

صدای بانگ جرس، کاروان مهیّا شد            دل تـمـام عـوالـم گـرفت و غـوغا شد

حسین فـاطمه راهی کـربـلا شده و…            دو چـشمِ زینب کبری، شبـیه دریا شد

مرکب، خدای را به سوی کوفه، زین مکن            خلق مدیـنه را ز فـراقت، حـزین مکن

بر عهـد کوفیان نـتـوان داشت اعـتـماد            دوری ز بـارگـاه رسـول امـیـن مـکـن

آهی کـشید و تـربت او را به بر گرفت            از آه شه به خرمن هستی، شرر گرفت

از بس که خون گریست، جگر‌گوشۀ رسول            منـزل‌‌گه بـتـول، به خـون جگـر گرفت

از مکه خبر آمده داغ است خـبرها            بـایـد بـرسـانـند پـدرهـا به پـسـرهـا
از مـکـه خبر آمده از رکن یـمـانی            نزدیک اذان ناله بلند است سحـرها