اشعار

مـانـند گـردنـبـنــد دورِ گــردن دخــتــر            مرگ اين چنين زيباست، از اين نيز زيباتر

مشتاق ديدار است چون يعقوب بر يوسف            مشتاق ديدار است چون زهرا به پيغمبر

جان بر لب ما آمد و جان از بر ما رفت            برخیز! ببین کعبۀ جان، سوی منا رفت

»دور از رخ او، دم‌به‌دم از دیدۀ زمـزم            سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت«

چه دنیای بدی! انگار کفران پیش رو باشد            و بی‌پرواترین دوران عصیان پیش رو باشد

کران تا بی‌کران هر سمت‌وسویی آسمان ابری‌ست            گمانم قدر یک تاریخ، باران پیش رو باشد

غـمگـینم و شوقِ لـبالب از بیانم می‌رود           دارد غریب و خسته یارِ مهربانم می‌رود

دار و ندارم از وطن رخت سفر را بسته و           سست است زانوانم و تاب و توانم می‌رود

جانم از روزِ ازل کعبهٔ ما کرب‌وبلاست            ذکرِ بی‌تابِ لبِ مُسلمِمان، کوفه میاست

تیغِ حـیدر، به کمر بسته حسین بن علی            سخن از شاهرگِ غیرتیِ خـونِ خداست

حاجیان را گفت: آن‌جا کعبه عریان می‌شود            در طواف کعبه آن‌جا جسمتان جان می‌شود

حج منم، چشمانتان را وا کنید ای حاجیان            کعبه بی‌من از شما مردم گریزان می‌شود

لبیک که در دل عـرفـات است و منایم            لـبـیـک که از خـویـش نـمـودنـد جدایم

لـبـیک که سـر تـا به قـدم مـحـو خدایم            لـبـیـک کـه امـروز نــدانـم بـه کـجـایم

از مدینه کاروانی سوی جـانان می‌رود            سوی جانان کاروانی با دل و جان می‌رود

در تلاطم می‌رود این کاروان با اهل خویش            همچنان کشتی که او در موج و توفان می‌رود

در دل شب رفت فـرزنـد بـتـول            با دلـی پُـر درد در نـزد رسـول

از جـفــای روزگـار فـتـنــه‌جــو            گـریه بـگْـرفـتـش همی راه گلو:

بار بربـنـدیـد آهـنگ سـفـر دارد حسین           نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین

خنجر نامردمی خوردن ز اهل کوفه را           خوب می‌داند که میراث از پدر دارد حسین

ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای           بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای

تا که از مشرق دمیدی، سرخ‌رو چون آفتاب           روشنایی از کران تا بی‌کران آورده‌ای

بار بر بسته‌ای ای دل، به سلامت سفرت           می‌بـری قـافـلۀ اشک مـرا پـشت سرت

راه می‌افتی و باقی‌ست به خاک عرفات           حرف‌هایی که روان بود از آن چشم ترت

وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی            احرام حـج بستی و عـزم کـربلا کردی

تو در تـمام راه، دور عـشق چـرخـیدی            حاشا اگر یک لحظه حَجّت را رها کردی

خوشا آن‌کس که امشب در کنار کعبه جا دارد            به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد

همه در مکّه جمع و کاروانی خارج از مکّه،            ره صحرا گرفته، کیست این، عزم کجا دارد

از حـریـم کـعـبه آهـنگ سفـر داریم ما           مقصدی بالاتر از این در نظر داریم ما

می‌رویم از کعبه سوی کـربلای پُر بلا           اینچـنین حُکـم از خدای دادگر داریم ما

از زادگاه خویش کـجا می‌روی حسین            این راه امن نیست چرا می‌روی حسین

با حـاجـیان کـعـبه که عـهـدی نـداشتی            سوی کدام شهـر و بلا می‌روی حسین

عـزّت زیـاد، آه، کجـا می‌روی حـسین            تا مکه، یا به کرب و بلا می‌روی حسین

این وقتِ شب! شبانه چرا بار بـسته‌ای            با اهل بـیـتِ آل عـبـا می‌روی حـسـین

جـدایی از مـدیـنـه بـاورم شـد            حرم غمخانۀ صاحب حرم شد

همه حجـاج زهـرا بار بـستـند            به این رفتن دل عالم شكـستـند

بـیـدار و خـواب بـود کـه افـتـاد اتـفـاق            از جدِّ خود شنید که اُخرُج اِلی العِراق

پیـغـام دادش از طرف حَـیّ ذُوالـمِـنَـن            قَـدْ شـاءَ أَنْ یَـراکَ قَـتـیـلا حُـسـیـن من

قـصـد کـجا کـرده یـل بـوتـراب؟            خُـود و سـپر بـسـته چرا آفـتـاب؟

کوفه پُر از سـایۀ کین است امام!            شوم‌ترین شهر زمین است،‌ امام!