اشعار

آه از آن دم که شاه نـالـه قـاسـم شـنـید            پیکـر اکـبر گـذاشت از پی قـاسم دوید
گرد و غباری به پا گشت از این ماجرا            تا‌ شـه کـرب وبـلا بر سـر قاسم رسید

وقت آن است که مأمورِ اجل را بِشِناسید           آمدم تا پـسـرِ شـیـرِ جـمـل را بِـشـِناسید
رجزم هست أناأبن الحسن؛ و باید از این پس           معنیِ ضربه و آسیب و خلل را بِشِناسید

خون حیدر دارد و آسوده حالش کرده است           شوق جان‌دادن رها از هر ملالش کرده است

تا نقـاب از رو بگـیـرد زادۀ شیـر جمل           لشگری را خیرۀ ماه جمالش کرده است

شد شب معجزه‌ها، ذکر عوالم حسن است           بر لب سینه زن و ذاکر و ناظم حسن است
سایۀ روی سر این همه خادم حسن است           اولین گریه کن روضه قاسم، حسن است

از شمیم سر زلف تو غـزل ساخته شد            زلف بر شانه رها ماند کُـتل ساخته شد

قد و بالای تو یاد آور حُسن حَسن است            هر کجا رد شده‌ای چند محل ساخته شد

پیکر لاله پر از نیزه و خنجر شده بود            گـریۀ اهل حـرم چـنـد بـرابـر شده بود

پسر شیر جـمل بود و رجز خواند ولی            تیرها قـسـمت آن سـرو دلاور شده بود

شعر شاعر فقـط غـزل شده است            مشکل عشق تا که حل شده است
شعـله‌ور می‌شـود خـدا را شـكـر            آتـش دل كه مـشـتـعـل شـده است

پسر شیر جـمل شیر و یل کربـبلاست            او ز گفتار و عمل در دو جهان بی‌همتاست
وقت هر موعظه‌ای معجزه‌ای لازم بود            خلق اعجـاز حسین بن علی قـاسم بود

نورِ چشمانِ حسن عشقِ مجسّم شده‌ای            بینِ کـاشـانۀ ارباب چه محـرم شده‌ای
برده‌ای ارثِ کرم را ز کریم ابن کریم            سیـزده سـالـه‌ای و قـبـلۀ حـاتم شده‌ای

این تن غرقه به خون مصحف و قرآن من است            این عزیز دل زهرا و حسین و حسن است
اِرباً اربـا شده مثـل عـلی اکـبر، پـسرم            پیرهن از تن و تن پاره‌تر از پیرهن است

آن که اینگونه به خون قامت او غلتیده است            سیزده بار زمین دور قدش گردیده است
این گل تر که چنین خفته به خون پیکر او            صورتش را لب شیرین حسن بوسیده است

عـشق حـسین از ازل خلاصۀ دین او            طعـم عـسل می‌دهد مرگ در آئین او

سوخته در نار عشق هستی پروانه‌اش            مثل کـریـمان همه بر در میـخـانـه‌اش

ای گدایان رو کنید امشب که آقا قاسم است            تا سحر پیـمانه‌ریز کاسۀ ما قاسم است

یادمان باشد اگر روزی بقیع را ساختیم            ذکر کاشی‌های باب‌المجتبی یا قاسم است

سیزده ساله جـوانی که گل باغ ولاست            قمر نجمه و شمس الشرف کرب وبلاست

نور او ناب تر از رنگ عقیق یمنی است            پرورش یافتۀ مکـتب ناب حـسنی است

هست قـالـو به لـبش گر که بلا می‌آید            از سـمـا نـعـره لا حـول و لا... می‌آید
از حــرم آمـده و قــبـلــه نـمـا مـی‌آیـد            بر دل کـفـر بـبـیـن شـیـر خـدا می‌آیـد

دوش در خیمه‌اش از غصه نجاتم دادند            تـا فـدایـش بـشـوم بـرگ بـراتـم دادنـد
از عسل حرف زدم شاخه نـباتم دادند            یا حـسن گـفـتـم فـوراً حـسـنـاتـم دادنـد

پیش نگـاه مضطر من دست و پا مزن            در موج خون، کبوتر من دست و پا مزن

عـطر مـدیـنه مـی‌وزد از زخـم‌های تو            آئـیـنـۀ بــرادر مـن دسـت و پــا مــزن

هر چه بر ما می‌رسد یا از کریمان می‌رسد           یا که از ذرّیه و از نسلِ ایشان می‌رسد

بی‌کرامت روی قولِ دیگران دلخوش نکن           با کرم بر هر گـره امـدادِ آسان می‌رسد

پا بر زمین مکوب، عمو در کنار توست            این سرو قد خمیده که دار وندار توست

ای مــاه سـیـزده شـبـۀ دشـت کــربــلا            مـاه شـب چـهـاردهـم بـی‌قـرار تـوست

من را پدر به دست عمو داد و بعد از آن            با یک نفر خوشم که همان است جان من

شیـرینیِ محـبت او چـیز دیگری است            احـلا مـن الـعـسـل شده ورد زبان من