اشعار

متأسفانه چند سالی است در بدعتی تازه و کاملا تحریفی به استناد یک خواب تخیلی و نادرست روز دهم ماه رجب را سالروز ولادت حضرت علی اصغر اعلام می کنند از آنجائیکه اصلی ترین رسالت این سایت مقابله با تحریفات و بدعت ها می باشد از بارگذاری اشعار در این خصوص معذوریم

جهت کسب مستندات تحریفی بودن این تاریخ به قسمت روایات تاریخی مراجعه کرده و یا در همین جا کلیک کنید

حسینی زاده هستی، شیوۀ اعجاز میدانی            بگو با حنجرت قدری به ما اسرار پنهانی

گلویت راه شیری و سه جرعه تیر قادر نیست            که روی کهکشان را خط بیندازد به‌آسانی

آن کودکی که در دلِ میدان اَمان نداشت            تابِ گـلـوی خُشکِ وِرا آسمان نداشت

می‌خواست یک‌کلام بگوید که "تشنه‌ام"            اما هِزار حِیف که طفـلی زَبان نداشت

نـمی‌رسد به مـقـامـات تو گـمـان کسی            نـبـوده لایـق تـوصـیف تو، بـیان کسی

به هیبت تو یـقـیـناً به طـور جلـوه کـند            خدا اگر که خودش را دهد نشان کسی

این طفـل زبان بـسـتۀ من خواب ندارد            از تـشـنـگـی‌اش در بـغـلـم تـاب نـدارد

گـفـتم که از آن مشک عـمو قـطرۀ آبی            گـفـتـنـد که شـرمـنـده عـمـو آب نـدارد

ملتهب است حنجرت بس که ندیده آب را            داده به خیمه‌های ما وضع تو التهاب را

چنگ به سینه می‌کِشی مادر خویش می‌کُشی            تشنه‌ترینِ تشنگان سعی مکن سراب را

بنویـسـیـد که اینـگـونه شده سـرگـشـته            یک قدم رفته به خیمه، دو قدم برگشته

روی برگشت ندارد به حرم، حق دارد            چه جوابی بدهد، بی‌ علی اصغر گشته

آن‌قَدَر لب تـشـنه و معـصـوم بود            گریه هم می‌کـرد، نـامـفـهـوم بود

صورتی کوچک شبیه غنچه داشت            استـخـوانـش نـرم، مثـل مـوم بود

تا تر کند یک لحظه خشکی دهانش را            پیـوسته می‌گـرداند دور لب زبـانش را

در بـین آغـوش پـدر آرام شد هـر چـند            هرم عطش می‌سوخت جسم نیمه‌جانش را

از سـمت خـیـمـه آمـده اخـبار تازه‌ای            از گــاهــواره آمــده ســـالار تــازه‌ای

عباس هم در عـلـقـمه تکـبـیر می‌کشد            جای عـمـو رسـیـده عـلـمـدار تـازه‌ای

زِ هر تـکـانِ لـبت هر چه آب، شرمنده            ز تـشـنـگـیِ تـو قـلـب کـبـاب، شرمـنده

فقـط به مادر تو عرض می کنم که نشد            نـشـد که آب بـنـوشـد ربـاب، شـرمـنـده

چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته            که روضه خوانده که بر گونه‌ها گلاب نشسته؟

صدای آه بلند است گـوشه گـوشۀ تکـیه            چه ناله‌هاست که در روضۀ رباب نشسته

سقـفی به غیر از آسمان بر سر نداری            تو سـایـه بر سر داشـتـی دیگـر نداری

خورشید بر نی بود؟ حق داری بسوزی            دیدی به جز او سـایـه‌ای بر سر نداری

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت            و ایـسـتاده‌ای امروز روی پای خودت

نـشـان بـده به همه چه قـیامـتی هـستی            و بـاز در پـی اثــبـات ادعــای خـودت

باغـبان گل فـروشم عـطر ناب آورده‌ام            یک چمن گل دارم و با خود گلاب آورده‌ام

تا که گلزار جهان را باز عطر آگین کنم            غـنچه‌ای زیبا ز حُسن انتخاب آورده‌ام

تـقـدیم دوست کـردم، هـفـتاد مـاهـپـاره            تنها به روی دستم، مانده ست، یک ستاره
با دست‌های بـسـته، خوانَد قـنوت ایثار            با چـشم نـیـم‌بـازش، بر من کـند نظاره

تا که چشم خون فشانش خورد بر یک جرعه آب            ناله‌اش شد بیشتر بی‌­تاب‌تر هم شد رباب

باز هم دستان خود را کرد گهواره سپس            لای لایی خواند تا اصغر نگوید آب آب

ای بـزرگ هـمـه، نــوزاد ابــاعــبـدالله            وارث غـــیـــرت اجــداد ابــاعــبــدالله
حـضـرت مـحـسـنِ اولاد ابــاعــبــدالله            با تـو حـاجـت به هـمـه داده اباعـبـدالله

عـارفـان را اینچـنین در بـاور است            طـفـل این گـهـواره شیخ اکـبر است
این عـلی ابن حـسین ابن عـلی‌ست؟            یـا خـدایـا عـیـسـی پـیـغـمـبـر اسـت

گاهواره نیست در شأن تو ای کوه وقار!           تکیه بر دست حسینت کن میان کارزار
تیر از نوع سه پر، آنهم در این گرد و غبار           یعنی از تو خصم می ترسد علیِ شیرخوار!