اشعار

بـا کــلامُ اللهِ نــاطــق هــم‌کـــلام!             ای سـکـیـنه! بر کـرامـاتت سلام!

مشعـل روشن ز مـصـباح الهـدی             در عـبادت غرق و مجـذوب خـدا

مُسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را            مـرهـم نـهـادی آن جگـر داغ‌ دیده را

با واژه‌هـای سبـز تـسلّا و دست مهـر            ساحل شدی نگاه به طـوفان رسیده را

مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را            شکسته صاعـقۀ تازیانه، بال و پرم را

اگر فـرات به دجله بریزد و بخـروشد            نمی‌نـشـانـد، یک ذره آتش جـگـرم را

نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم            تو را به بـوی آشـنـای مـادرت شـناخـتم

تو را نه از صدای دلنشین روزهای قبل            که از سکوت غصه‌دار حنجرت شناختم

ای دسـتـه گل وحی به گـلـزار مدینه            قـرآن حسین ابن عـلی بر روی سینه
بر عـمـۀ سـادات هـمـانـنـد و قـریـنه            دریـای کـمالی و وقـاری و سـکـیـنه

تو کـیـستی؟ چراغ بـهـشت مدیـنه‌ای            آئـیـنه‌دار حُـسن حـسینی، سکـیـنه‌ای
باید به رتـبه زینب ثـانی بخـوانـمـت            چون عمه‌ات به صبر نداری قرینه‌ای

کـنـد تـکـیـه بر اقـتـدارت خـیـام            کـه رکـن خـیـامـی و والا مـقـام

سـکـونی به سکّـانِ فُـلک نجات            از این رو سکینه تو را گشته نام

هرچند از خـورشـیدها کم می‌نویسیم            حالا ولی با اشـک نـم نـم می‌نویـسیم

با اسـم بی‌بی اسـم اعـظـم می‌نویـسیم            آری ز بـانـوی مـحـرّم مـی‌نـویـسـیـم

ای نـخـل کـوثـر را ثمر یا اُمِّ کلثوم            ای مـایـۀ فـخـر بـشـر یـا اُمِّ کـلـثـوم

ای دومـین زینب، سـراپا زینت اَب            ای زیـنـت نـام پــدر یـا اُمِّ کـلــثــوم

نقـش جـلـیـله دخـتـرِ ارباب سـر جـدا            بعـد از شـهـادت پـدرش، بعـد نـیـنـوا

کـمـتـر نـبـود از هـنرِ عـمّه‌های خود            با شعر، خطبه، نوحه، تباکی، بکا، دعا

نـاگـاه کـتــاب گـریـه را وا مـی‌کـرد            آن قـدر که پـشـت نـاله را تا می‌کرد

در مـجــلـس روضــۀ امــام صــادق            یــاد لـب خـشـکـیــدۀ بــابــا مـی‌کـرد

راوی کـرب و بلا دارد روایت می‌کند            از جـدایی سـر و تن‌ها حکـایت می‌کند

 شد سکینه معنی‌اش آرامش قلب حسین            بشنو از دریا زمانی که شکایت می‌کند

دخـتـرِ شیـر خـدا جـلـوۀ حـیـدر دارد            مثلِ«زینب»بخدا هـیبتِ صفـدر دارد

غــرّش اش مـثـلِ پـدر آیـنـۀ وجـه الله            بی‌سبب نیست چنین رزمِ دلاور دارد

دیار عشق و جنون پُر ز آه مظلوم است            روایت غمشان صد کتاب منظوم است

هر آنچه کـربـبلا بر سر حـسـین آورد            حـکـایت دل پـر خـون اُمِّ کـلـثـوم است

از روز اوّل در کـنـار خـواهـرش بود            آئـیـنـه‌دار حُـسن و صبـر مـادرش بود

با روضه‌های مـادر خود گریه می‌کرد            هــمــراه بـابــا تــا وداع آخــرش بــود

از اینکه دختر شیر است و خواهر شیر است            بدیهی است بیانـش شبیه شمـشیر است

برای شیرزن عصر خود شدن کافی‌ست            همین که خون علی در رگش سرازیر است

اگر‌ که از جـلواتش نقـاب بر می‌داشت            از آن حقیقت نوری حجاب بر می‌داشت
بدون شک همگان را پیـمبری می‌کرد            اگر‌ زمان هـبوطش کتاب بر می‌داشت

در عـلـم و فـضیلت و ادب دریـایی            در عـفّـت و صبـر و عـلـم بی‌همتایی

سـجــادۀ تـو شـمــیــم کــوثــر دارد            تــو آیــنــۀ ‌حــقــیــقــی زهـــرایــی

از اینکه دختر اسدالله و خواهر شیر است           بدیهی است بیانش شبیه شمـشیر است

برای شیرزنِ عصر خود شدن کافی ست           همینکه خون علی در رگش سرازیر است

منم که شعـله کشد هُـرم آفـتاب از من            گلم، که مانده پس از کربلا گلاب از من

غـریـب صـفـحـۀ تـاریـخ اُمِّ کـلـثـومـم            که قول صبر گرفته ابو تـراب از من