اشعار

نام تو پُـر شده است کران تا کـرانه‌ها            هر جا که رو کـنم ز تو بیـنم نشانه‌ها

دسـتـم نـمی‌رسـد به تـمـاشـای تو دگر            ای روح پـر کـشـیـدۀ در بی‌کـرانـه‌هـا

تـقـدیم غـمت خـون جگـر لالـۀ ما بود            بی‌مـهـر رخـت سایه غـم هـالۀ ما بود

هجـران تو در دل شـرر نـالـۀ ما بود            هر لحظه فراغت غم صد سالۀ ما بود

رفـتی و عطر یاد تو در روزگار ماند            یعـنی که از تو خاطـره بی‌شـمار ماند

رفتی و در فـراق تو این مـلت بزرگ            خون گریه کرد و تا به ابد اشکبار ماند

تـاب فـراق روی تو را آسـمـان نداشت            داغت به دیده ها بجز اشک روان نداشت

ای پیر میکـده ز غـمت باده خشک شد            مـیـخانه تـاب نـالـۀ دُردی‌کـشان نداشت

راه گـم بود، اگر نـام و نـشان تو نبـود            اگـر آن دیـدۀ بـر مـا نـگـران تو نـبـود

كـوه بـیـداد ز بـنـیـاد نـمـی‌‏شـد ویـران            اگر از خـشم، نهـیب تو، تكان تو نبود

ای روح ایمان، روح ایران، روح قرآن            روح خدا، روح پیمبر، روح فـرقان

ای روح هستی بخش، تو آرام روحی            دارای کـشـتی نـجـاتی، مثـل نـوحـی

از نخل بی‌سر آن قدر سرو و صنوبر ساخت            تا عـزّت امـروزۀ ما را مـقـدّر سـاخـت

آوازه‌اش در کوچه و پس کوچه پیچـیده            از خاک مُرده این مسیحا کوهی از زر ساخت

با غـریـبان ای دلا دمـساز شو            لحظه‌ای با عاشقان همراز شو

ای که راه سرخ از یاد تو رفت            دین سرخ و اصل و بنیاد تو رفت

مرا هرقدر ذوق رفتن و پرواز شاعر کرد           تو را اندیشه‌ات پیروز تاریخ معاصر کرد

میان آیـۀ والـفجـر یا بعـد از لـیالٍ عـشر           تو را باید کجا خواند و کجا بایست حاضر کرد؟!

تقـدیم غمت خونِ جگـر لالۀ ما بود            بی‌مهر رخت سایۀ غم، هالۀ ما بود

هجران تو در دل شرر نـالۀ ما بود            هر لحظه فراغت غم صد سالۀ ما بود

در جام دیده اشک عزا موج می‌زند            در صحن سینه شور و نوا موج می‌زند

یک نینوا مصیبت و یک کربلا بلا            در دشت‌های خاطرِ ما موج می‌زند

تیـره شد آینۀ صبحِ درخـشان بی‌تو            تار شد مشرق روحانی ایمان بی‌تو

جنگل سبز قیام از تو برافراشته بود            می‌رود قـوّت زانوی درختان بی‌تو

ای آفـتـابی که زمیـن شد مـدفـن تو            هفت آسمان راه است تا فهـمیدن تو

هفت آسمان راه است تا درک نگاهت            راه است تا مفـهـوم چشم روشن تو

یاد آن مـولای نـورانی بخیــر            یاد خـورشید جـمارانی بخـیـر

کاشکی روح خـدا معنای نور            داشت این ایّام بین مـا حضور

خـرقه پوشان به وجود تو مباهات کنند            ذکر خیر تو در آن سوی سماوات کنند

پـارسـایـانِ سـفـر کرده به آفـاق شهـود            در نـسـیـم صـلـوات تو مـنـاجـات کـنند

از پنجـره گذشت، فقط یک نسیم بود            طراح خوب حادثه هایی عـظیـم بود

دریا میان سینهٔ او جزر و مد نداشت            آرامشی که در حـرکاتش مـقـیـم بود

«آن شب که در آغوش مصلّی بودی            خلقی به تو مجنون و تو لیـلا بودی»

بـر گِـرد تو گـشـتـند و طوافت کردند            چون کـعـبـۀ عـشـق و آرزوهـا بودی

ز هـجـر پـیـر جماران به غم گرفتاریم            ز دردِ دوری او نـالـه هــا ز دل داریـم

به یُـمـن دلـبـری آن نگـار شهـر آشوب            مُـریـد سـاقـی عـشـقـیـم؛ مست دلـداریم

در آسمان نگاهـش بهشت منـزل داشت            بهشتِ روشنی از آن همه فضائل داشت

شکوه و هیبت و حُسن و ملاحتش بی مِثل            عجب جمال و جلالی در آن شمایل داشت

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی            تو طبـیب همه ای از چه تو بیمار شدی

تو که فارغ شده بودی ز همه کون و مکان            دار منـصـور بُریدی همه تن دار شدی