اشعار

برخـیـز و در تـمام جـهـان انقـلاب کن            روی سـپاه عـاشق خود هم حساب کن

مـا مـلـت امــام حـسـیـنـیـم و بـا تـوأیـم            شـاگـردهای پـیـر خُـمـیـنـیـم و با توأیم

وقـتـش شده بـیایی و درمـانـمـان کنی            فکری به جسم زخـمی ایـمانـمان کنی

ما را فراق روی تو تا کفر برده است            برگـرد تا دوبـاره مـسلـمـانـمـان کـنی

شب شب ليـلـة‌الـرغـائب بود            حس راز و نـيـاز غـالب بود

هر کسی غرق حاجـتـش اما            صبح جـمعه، امام غائب بود

با روی سیه به گفت و گویم امشب            شاید نظری کـنی به سـویم امشب

ای کاش که این جـمـعـه بیایی آقا            ایـن اسـت تــمـام آرزویـم امـشـب

مرا شکوفه بخوان و مرا بهار بخوان            بهـار سوخـته از رنج روزگار بخوان

بیا و در شب یلدای دوری‌ات ای عشق!            دل مرا که چنین خون شده، انار بخوان

آهم چرا از سوز هجرت آتـشین نیست            قلبم چرا چون قبل از دوری غمین نیست

تـو نـیـسـتـی! مـن بـی‌خـیـال بـودن تـو            بی‌عارم و از ننگ داغی بر جبین نیست

ای داغـدارِ داغِ پـدر، یابن العـسکری            داری دوباره دیدۀ تر، یابن العسکری

ما هم به غـربت پدرت گریه می‌کـنیم            ما را میان گریه بخـر یابن العسکری

من که شور عاشقی در سینه و سر داشتم            صد هـزار آئـیـنۀ غـم، در برابر داشتم

هر شب از سامرّه در «سرداب غیبت» تا سحر            روی صحبت در مدینه با پیـمبر داشتم

نشسته‌ام وسطِ روضه، چـشمِ تَـر برسد            برای رفتنِ تا عـرش، بـال و پَر برسد

عروجِ روح به معراجِ عشق، ممکن نیست            مگـر دو قـطـرۀ اشکی دمِ سحـر برسد

کشیدم از عذابِ دوریت چه دردسرهایی            گلاویزم ز هجرانت همیشه با خطرهایی

به دریای غرور و کبر افتادم، مرا دریاب            عزیز فاطمه! تو منجی درمـانـده‌ترهایی

ای سبز پوش عشقِ تو را سرخ قامتیم            ای پـادشـاهِ حُـسن نـگـاهی که رعـتـیم

فـکـری به روزگـارِ بـدِ حـالِ ما بکـن            جان حـسین تـشـنه‌ات ای ابر رحـمتـیم

خـالـق مـرا از اول، کِی آفـریـد بی‌تـو            عـالـم به عـالـم ذر، من را ندیـد بی‌تو

با اولین گـناهم، دستم رهـا شد از بس            شیطان مرا به سویش، دائم کشید بی‌تو

ای چشم‌هایت جاری از آیات فروردین            سرشارتر از شاخه‌های روشنِ «والتّین»

لبخـندهـایت مهـربـان‌تر از نـسیم صبح            پیـشـانی‌ات سرمشـق سبز سورۀ یاسین

دل و روح ما، سر و جان ما، "لِتُرابِ مَقْدَمِكَ الفِدا"            "عَظُمَ الْبَلاء، بَرِحَ الْخَفَا"، "فرج" است راه نجات ما

همه ناتوان، همه روسیاه، همه در کشاکش راه‌ وچاه            همه تا کمر به گِل گناه، خِجِلیم، "وَانْکشَفَ الْغِطَا"

او شـد قــرار عـالـم و مـا بـی‌قـرارش            نــان هـمـه دنــیـا رسـیـده از کـنـارش

هر سال از عمرش بهار اندر بهار است            هر کس که شد صاحب زمانی روزگارش

افزوده شد بر غیبتت یک سال دیگر هم            بد می‌شود هر سالِ بی‌تو؛ بلکه بدتر هم

شد کاسه‌های صبرمان لبریز از غصه            از شعـرهای گـریـه‌دارِ هجـر، دفـتر هم

ﺍﻣﺴـﺎﻝ ﻫﻢ ﮔـﺬﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﯾﺎﺭ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ            ﺁﺷـﻔـﺘـﻪ‌ﺍﻡ ﮐﻪ ﻣـﺎﻩ ﺷﺐ ﺗـﺎﺭ ﺑﺮﻧﮕـﺸﺖ

ﮔـﻔـﺘﻢ ﺩﻭﺍﯼ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣـﯽ‌ﺭﺳـﺪ            ﺍﻣّﺎ ﻃﺒﯿﺐِ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑـﯿـﻤـﺎﺭ ﺑﺮﻧـﮕـﺸـﺖ

به این بغض پنهـان شده در گلـویم            به این اشک‌هـای روان از سـبویم

بـه جـز دیــدنـت آرزویــی نــدارم            شــب آرزوهــا تـــویــی آرزویـــم

ای یار ز دیده گـشته غـائب برگرد            ای هجـر تو اعـظم مصائب برگرد

امشب ز خدا فقـط تو را می‌خواهم            ای آرزوی شـب رغـائـب بـرگـرد

روزگاران همه را در شب یلـدا ماندیم            در تب حـسرت و در تاب تـمـنّا ماندیم

تا شـنـیـدیم تویی مـنـجی و خواهی آمد            به مـناجات نـشـسـتیم و به نجوا مانـدیم