اشعار

اگر که دنـیا دارم، اگر که دین دارم            کمند لطف تو را چونکه در کمین دارم

برای خـواستنت گرچه غرق تردیدم            ولی به اینکه تو می‌خواهی‌ام یقین دارم

به کعبـه روی نهادم کـه دور یار بگردم            کجـای خانـه بـه دنبـال آن نگـار بگـردم

میان این‌همه حاجی کجاست حاجی زهرا؟            کـه هـر نفس به فدایش هزار بار بگردم

خسته‌ام! از خودم و از همه عالم؛ جز تو            زخم‌ها خورده‌ام از عالم و آدم؛ جز تو

دل به من دادی و غافل نشدی از حالم            دل به هر کس که دلم خواست سپردم؛ جز تو

یابنَ الحسن ای مهدیِ موعود، خدا را            سوگـنـد که داریم به دل، مِیـلِ شما را

عصر عرفه، با تو سِزد دستِ دعا را            تـا اذن دهـی بـاز، رفـیــقِ شــهــدا را

راه گـریز از هجـر را دشوار می‌بینم            دارم فـقـط از دوری‌ات آزار می‌بـینم

دنـبـال گـریه چـشـم‌هـایـم راه افـتـادند            این چـشـمـه‌ها را تـشنۀ دیدار می‌بینم

دردهایِ بیکران در عصرِ غیبت دیده‌ام            خونِ دلها خورده‌ام؛ رنجِ اسارت دیده‌ام

من اسـیر نـفْـسم و دور از امام افتاده‌ام            از همین هجرانِ طولانی خسارت دیده‌ام

تنهـا تو می‌دانی در این ایام حـالـم را            از دور می‌خـوانم برایت بـاز فـالم را

حالا شده بغـض فـراق تو گـلـو گـیرم            دلدادگـانت خـوب می‌فـهـمـند حـالم را

دل‌ها خوش عید است و ما دلتنگ یاریم            دلگـیـر از اسـفـنـد و بی‌تـاب بـهـاریـم

این اشک‌ها، این اشک‌ها هم بی اراده‌ست            در شـور و در دلـدادگی بـی‌اخـتـیاریم

یک سال دیگر باز از تو شـرمگـینم            قسمت نبـود امسال رویت را ببـیـنیم

چون طفلِ سردرگم به بازار شب عید            می‌گـیـرم اشـک دیـده را با آسـتـیـنـم

نشاط عید هم از دوری‌ات غم‌انگیز است            بیا اگر تو نـبـاشی، بهـار، پایـیز است

چگونه خنده کند آن‌که در فراق رُخت            همیشه کاسۀ چشمش ز اشک، لبریز است؟

گذشت فصل زمستان، بهار پشت در است            زمانِ رو شدنِ عـاشـقانه‌ای دگر است

تو آبـروی بـهـاری، کـدام شاخـۀ سـبز            ز دست‌های بهارآورت بهـارتر است؟

برخـیـز و در تـمام جـهـان انقـلاب کن            روی سـپاه عـاشق خود هم حساب کن

مـا مـلـت امــام حـسـیـنـیـم و بـا تـوأیـم            شـاگـردهای پـیـر خُـمـیـنـیـم و با توأیم

وقـتـش شده بـیایی و درمـانـمـان کنی            فکری به جسم زخـمی ایـمانـمان کنی

ما را فراق روی تو تا کفر برده است            برگـرد تا دوبـاره مـسلـمـانـمـان کـنی

شب شب ليـلـة‌الـرغـائب بود            حس راز و نـيـاز غـالب بود

هر کسی غرق حاجـتـش اما            صبح جـمعه، امام غائب بود

با روی سیه به گفت و گویم امشب            شاید نظری کـنی به سـویم امشب

ای کاش که این جـمـعـه بیایی آقا            ایـن اسـت تــمـام آرزویـم امـشـب

مرا شکوفه بخوان و مرا بهار بخوان            بهـار سوخـته از رنج روزگار بخوان

بیا و در شب یلدای دوری‌ات ای عشق!            دل مرا که چنین خون شده، انار بخوان

آهم چرا از سوز هجرت آتـشین نیست            قلبم چرا چون قبل از دوری غمین نیست

تـو نـیـسـتـی! مـن بـی‌خـیـال بـودن تـو            بی‌عارم و از ننگ داغی بر جبین نیست

ای داغـدارِ داغِ پـدر، یابن العـسکری            داری دوباره دیدۀ تر، یابن العسکری

ما هم به غـربت پدرت گریه می‌کـنیم            ما را میان گریه بخـر یابن العسکری

من که شور عاشقی در سینه و سر داشتم            صد هـزار آئـیـنۀ غـم، در برابر داشتم

هر شب از سامرّه در «سرداب غیبت» تا سحر            روی صحبت در مدینه با پیـمبر داشتم

نشسته‌ام وسطِ روضه، چـشمِ تَـر برسد            برای رفتنِ تا عـرش، بـال و پَر برسد

عروجِ روح به معراجِ عشق، ممکن نیست            مگـر دو قـطـرۀ اشکی دمِ سحـر برسد