اشعار

می‌رسد قصه به آن جا که علی دل تنگ است            می‌فروشد زرهی را که رفیق جنگ است

چه نیازی دگر این مرد به جوشن دارد            »إن یکاد» از نفس فاطمه بر تن دارد

امشب ای زیباترین! ای دلبر کوثر، بیا!            شب، شبِ عشق است، ای داماد پیغمبر بیا!

آسـمـانی بی‌کـرانی، عـاشق دریا شدی            آمـدی آئـیـنـۀ «انـسـیـة‌الحـورا» شـدی

آسمانی است دلا وصلتِ زهرا و علی            سر فرود آر به شخصیتِ زهرا وعلی

مدحِ معصومه ومعصوم، بپرس از معصوم            که کنند آگهت از عصمتِ زهرا وعلی

شـروع نـامـه‌ام نـامـی کـریـم است            که بـسـم‌الله الرحـمن الـرحـیـم است

به آن نامی کزآن عالم برافـروخت            بشر اسـماء حُـسـنی را بـیـامـوخت

دور شدم از این و آن با خودم آشنا شدم            آینه در حجاز بود عـاشق مصطفی شدم

سرمه نمی‌برم به چین، قند و شكر نمی‌خرم            نقره و زر نخواستم، صاحب كیمیا شدم

در دوره‌ای که شام جهالت سحر نداشت            خـورشید آسـمان رسالـت قـمـر نداشت

تا که عـروس آمـنـه باشد بـهـشت نـیز            حـوریه‌ای برای نـبی زیر سـر نداشت

بنازم مـاه ذیحجه چه آغـازی نکـو دارد            در آن رخ داده پیوندی که از آن آبرو دارد

تمام عرش حق شادی کنان تکبیر می‌گویند            مدینه هرکه را بینی زشادی رنگ وبو دارد

زیـور بـبـنـدیـد آسـمان‌ها و زمین را            آذین کـنـید از یاس‌ها عرش برین را

از پـولـک بـرّاق و زیـبــای سـتــاره            برگوش حـوران بهـشـتی گـوشـواره

صدای به هم خـوردن بـال و پَـر بود            گمانم که جـبـریـل آن دور و بَـر بـود

نـگـاهـش به در بـود مـهـمـان بـیـایـد            صـدای در آمـد، عـلـی پـشت در بود

شکر حق که مـادرزاد بندگان یکـتائیم            با ولایت مـولا، عـبـد کـوی طـاهـائیم

افتخـار ما این است ما اسیـرِ مولائـیم            از ازل گـرفـتـار سـاربـان زهــرائـیـم

درود! طلعت خـورشـید روزگار علی            سـلام مــادر آب و سـلام یــار عــلـی

کسی که گـفـته نیـاید بهـار با یک گل            خـبـر نـداشـته اصلاً ز نـوبـهـار عـلی

هوای سیـنـۀ دنیا چو عرش اعلاء بود            و نـور عـشـق میان زمیـن و بـالا بود

مدیـحـه خـوانی داوود می‌رسد امشب            در این شبی که شفق هم نوای دریا بود

صدای هـلهـله‌ای عـاشـقـانـه می‌آیـد            صـدای پـای تـغـزل، تـرانـه می‌آیـد
بهشت خـنده کـنان، این میانه می‌آید            خـدا به شـوق در این آسـتانه می‌آیـد

ماه هر شب تا سحر محو تماشای علی‌ست           تازه در این خانه زهرا ماه شب‌های علی‌ست

چشم دنیا روشن از ماه جمال مرتضاست           چشم زهرا روشن از روی دلارای علی‌ست

فضایِ شهر مدینه دوباره عرفانی‌ست            نماز پنجـره‌هایش چـقدر روحانی‌ست!

مگر چه عید بزرگی رسیده که امشب!            در آسمان و فلک جشن نور افشانی‌ست

می نویسم فـاطمه و می نویسم یا عـلی            روی دیوار اتاقـم هک شده مولا علی
انـبـیا بر چـادر زهـرا تـوسل داشتـنـد            و توسل می کند بر فـاطمه حتی عـلی

یک آینه که حـسرت دارالـسّلام‌هاست            یک آیـنه که قـبـلـۀ بیت الحـرام‌هاست
یک آینه که عین حقـیـقـت، مجـاز نه!            یک آینه که غرق سکوت و پیام‌هاست

یک مرد و زن مکمل هم در کنار هم            آیــینه وار هـر دو یشان بی‌قـرار هم

مـعـنـای اصـلی لـغـت خـانـواده‌انـد            مست نگاه یک دلی و می گسار هم

ابرهای رحمت حق درّ و گوهر ریختند           نقد هستی را به خاک پای حیدر ریختند

شب نشینان فلک از چشم گوهر بار خویش           بهر فیض خاکیان از شوق گوهر ریختند

جهان برای شکـوفـا شدن مهـیا بود            و این قـشـنگ ترین اتـفـاق دنیا بود

که دست فاطمه در درست های مولا بود            به اعتقاد من اصلا غـدیر اینجا بود