اشعار

کاروان را در بهـار بی‌خـزان آورده‌ام            عشق را در سرزمین تشنگـان آورده‌ام

اشک‌های من گواهی می‌دهد ای تشنه لب            بـر لـبان خـشـک تو آب روان آورده‌ام

گرچه دستم بست دشمن دست خالی نیستم            درد و داغ و شکوه‌ها از این سفر آورده‌ام

یاد دارم تشـنه بودی زیر تیغ و نیزه‌ها            هدیه از شـام بـلا چـشـمان تر آورده‌ام

قـافـله با کـاروان‌سـالاری زینب رسید            خواهری باغصه و اندوه جان برلب رسید

قافـله بعد از چهـل منـزل اسارت آمده            کـاروان در نـیـنوا بـهـر زیـارت آمـده

از سرِ ناقـۀ غـم شـیـشـۀ صبـر افـتـاده            همه دیـدنـد که زینب سـر قـبـر افـتـاده

چشم او در اثر حادثه کـم‌سو شده است            کمرش خم شده و دست به زانو شده است

برخـیز گـلـم خـواهـرِ تو از سـفر آمد            از شـامِ بـلا زینبِ خـونـین جـگـر آمد

برخـیز ببـین خواهرت از بندِ اسارت            بـا آهِ دلِ سـوخــتـه و چــشــمِ تـر آمـد

مجنون صفت به دشت و بیابان دویده‌ام            اکنون به کوی عشق تو جانان رسیده‌ام

در راه عـشـق تـو شده پـایـم پُـر آبـلـه            از بس که روی خار مغـیلان دویـده‌ام

آسمان! خون گریه کن، دل بی‌قرار زینب است           کاروان آمد، ولی در خاک یارِ زینب است

گفت با قـبرِ بـرادر، قـافـله سالارِ صبر           مدفنِ خـون خدا، جانا مزار زینب است

نگاهش لب به لب لبریز غـم بود            شکسته بال و پر از هر قـدم بود
ولیـکـن اسـتـوار و مـحـتـرم بود            امـیــر قـافـلـه؛ مـرد حــرم بــود

ای در مـدار عـشـق نـیـمِ دیگـر من            برخـیـز مهـمـانت رسـیـده دلـبر من

در زیرِ خاکی خاکِ عالم بر سرِ من            هرگـز نمی‌شد این جـدایی بـاورِ من

اگر به بـاغ رسـالـت دگر سـبـک بارم            ولی ز خـون جگر مـیوه‌ها به بر دارم

اگر که مانده دوباره مطاعی از داغت            به جان خـسـتۀ خـود باز هم خـریـدارم

آدم از اوّل به نامت بوده راغب یا حسین            روضه‌ات دارد میان عرش طالب یا حسین

می‌برد معراج، ما را قاب قوسین ضریح            می‌شود پائین پایت سجده واجب یاحسین

منت خدای را که بصیر است و هم علیم            منت خدای را که خبیر است و هم حکیم

از روز اولــم بـه نـجـف آشـنــا نـمـود            گـفـتـا قـدم گـذار در این راه مـسـتـقـیم

آمـده وقـت انــقــلاب حــسـیـن!            عجـلـوا عجـلـوا به بـاب حسین

سایۀ لـطف این و آن هیچ است            مـی‌روم زیـر آفــتـاب حـسـیـن!

با پـای سر به سـیـر سـماوات می‌رویم            احـرام بـسـته‌ایم و به مـیـقـات می‌رویم
تـا بـارگـاه قــبـلـۀ حـاجــات مـی‌رویــم            قـسـمت اگر شـود به مـلاقـات می‌رویم

یکی آورده با خود گریه‌های گاه گاهش را           یکی در کوله بار کهنه‌اش بار گناهش را

یکی پیداست عمری خادم این آستان بوده           یکی هم بعد عمری تازه پیدا کرده راهش را

دل شوریده‌ام حال و هوای اربعین دارد            عجب شوری برای کربلای اربعین دارد

ذبیحش را خلیل الله قربانی کند از شوق            که می‌داند عجب قُربی منای اربعین دارد

چشمِ ما عمری‌ست ای آقا بر این در مانده‌است            مثل رؤیا فکرِ دیدار تو در سر مانده‌است

نیست جز یاریِ تو، منظورِ ما از دیدنت            آرزوی یاری‌ات بر قلب نوکر مانده‌است

جـنّـت روی زمـین گـسـترۀ کـربلاست            در حرمت اربعین شور قیامت به پاست

راه نجف کربـلا مشعـر عـشاق توست            در عرفات حرم فیض هزاران مناست

مطمئن بودم که می‌خواهی مرا سالارِ عشق            خواب بودم که شدم با یک نگه هشیارِ عشق

دعوتم کردی به جایی که نبـودم لایـقـش            مانده‌ام در حیرتِ مطلق، چه شد دلدارِ عشق

آهم، که شعـله بر جگـرِ غـم کشیده‌ام            اشکم، که قطره قطره به پایَت چکیده‌ام

آئینه‌ام، که زخم ترَک خورده‌ام زِ سنگ            سـروَم، که سایبـان شده قـدِ خـمیـده‌ام