اشعار

مُـحـرم شـدم اى یـار به احـرام قـدم‌ها            مست است سـراپاى من از جام قدم‌‌ها
با «یاعلى» این سِیرِ منٓ إلحٓقِّ الى الحٓق            آغـاز شد و عـرش، سـرانـجـام قـدم‌ها

با زیارت زیر و رو کردی دل اندوهگین را            خود شفاعت می‌کنی دلدادگان را، زائرین را

‎مشت خاکی از مزارت می‌کشد بر چشم جابر            تا ببـیند رازهای عـالم عـین الیـقـین را

ملائک گریه می‌کردند با ما اربعینش را            خدا شش‌گوشه کرد از روز عاشورا زمینش را
رسیده جبرئیل از آسمان در بعثت حضرت            تسلّی می‌دهد تا روز عاشورا اَمینش را

تا سـایـۀ سـرت بـه سـر مـحـمـلم فـتاد            برخـاست آتش غـم و بر حـاصـلم فتاد
از داغ دوری‌ات دل ما پُر شراره بود            این است شعله‌ای که بر آب و گلم فتاد

کاروان داشت می‌رسید از راه دل زینب در التهاب افتاد           تا که چشمِ ستاره‌های‌ کبود به سرِ قبرِ آفتاب افتاد

کاروانی که از هزاران دشت از سرِ شوق با سر آمده بود           به مرورِ غمِ خودش که رسید کم کم از مرکبِ شتاب افتاد

بخر مـقـابـل چـشـمانِ خـوب‌هـا بـد را            نشان بده به همه لطفِ بیش، از حد را

ببخش، حاجتِ من کمتر است، از کَرمت            خودت بخـواه، بـرایم هر آنچه باید را

دارد غـم تو شـور به پـا می‌کند حسین            هر عاشق عزم کرب و بلا می‌کند حسین

پیر و جوان به سوی مزار تو راهی‌اند            شوق زیارت تو چه‌ها می‌کند حسین؟!

بهار از چلۀ داغِ زمستان‌ها خزان برگشت           به باغِ لاله‌های سربریده باغبان برگشت

زمین با گریه دور مقتلِ خورشید می‌گردید           صدای روضۀ روزِ دهم آمد؛ زمان برگشت

الا ای خفـته زیر خاک برخیز            حـسینم با تن صد چاک برخیز
حسین ای روح زینب جان زینب            الا صد پـاره؛ ای قـرآن زینب

خـواهـرت آمـده در این صـحـرا            بــعــد شــام بـــلا ولــی تــنــهــا

خـیـز و بـین پـیـکـر کـبــودم را            صـورتـم مـثــل مـــادرم زهـــرا

اى جـان مـا فـداى تـو لـبـیـك یا حسین            هستى است رونـماى تو لبیك یا حسین

اى نَفْس مُطـمَـئنّه كه تنها فـقـط خداى            گـردیـده خـونْ‌بـهـاى تو لـبیك یاحسین

ای دل چه شد از لشکر آقا ماندیم؟            از قـافـلۀ کـر ب وبـلا جا ماندیم؟

رفـتـند همه به شوق دیـدار حسین            ما با غـم جـانـگـداز، تنها مـانـدیم

مـهـمـانیِ آقـایِ خـوبـی‌هـا شـروع شـد            غوغایِ محشر مثلِ عاشورا شروع شد

ای گـریه‌کن‌ها، سینه‌ن‌ها دعوت هستید            ای قطره‌ها! امواجِ این دریا شروع شد

هر روز و شب بر روی نی دیدم سرت را            دیدم که زخمی کرده نیزه حنجرت را

یک قـافـلـه با سـوز و اشک و آه آمـد            برخیز و بنگر حال و روز لشکرت را

از کران تا بی‌کران حرفی به جز کوی تو نیست           تشنهٔ چشم تو را راهی به جز روی تو نیست

پیش رویت شوق جنت را که معنا می‌کند؟           برکسی که جَنتش جز طاقِ ابروی تو نیست

گریه کردم بس که از داغ تو بیمارم حسین            تار می‌بیند دو چشمانِ عـزادارم حسین

می‌نشیند با شروعِ روضه چشمانم به اشک            تا ابد این رزق را از مادرت دارم حسین

نـشـسـتـه‌ایـم ولی تـذکـره مـهـیـا نیست            خبر رسیده که دیگر برای ما جا نیست

قـبـول وصـلـۀ نـاجـور این بـسـاط منم            قـبـول جـای بیـابـان کـنار دریـا نیـست

کاروان را در بهـار بی‌خـزان آورده‌ام            عشق را در سرزمین تشنگـان آورده‌ام

اشک‌های من گواهی می‌دهد ای تشنه لب            بـر لـبان خـشـک تو آب روان آورده‌ام

گرچه دستم بست دشمن دست خالی نیستم            درد و داغ و شکوه‌ها از این سفر آورده‌ام

یاد دارم تشـنه بودی زیر تیغ و نیزه‌ها            هدیه از شـام بـلا چـشـمان تر آورده‌ام

قـافـله با کـاروان‌سـالاری زینب رسید            خواهری باغصه و اندوه جان برلب رسید

قافـله بعد از چهـل منـزل اسارت آمده            کـاروان در نـیـنوا بـهـر زیـارت آمـده