اشعار

مرهم به جز حسین، به قلب شکسته نیست            قاریّ نیزه، حنجرش انگار خسته نیست

این رشتۀ غمش سرِ مویی گسسته نیست            زینب دلش شکسته ولی سرشکسته نیست

ما ریـزه‌خـوار سـفـرۀ احـسـان زینـبـیم            مـدیـون لطـف و فـضلِ فـراوان زینبیم

مـا را پـیـام خـطـبـۀ زیـنب نـجـات داد            شکـر خـدا که جـمـلـه مـسلـمان زینـبیم

عزیز کردۀ ارباب ماست حضرتِ سجّاد            حُسین‌سیرت‌ و حیدرنِماست‌ حضرتِ سجّاد

قسم‌ به‌ یکصد و بیست‌ و‌چهار هزار پیمبر            که‌ یک‌تـنه‌ همۀ انبیاست حضرتِ سجّاد

کجا یعقوب دیده، خوابِ هجرانی که من دیدم            کجا یوسف شنیده، وصفِ زندانی که من دیدم

زمین در روزگارِ نوح، شد سیراب از باران            ولی دریایی از خون شد به طوفانی که من دیدم

نـبـود غـیـر خــدا در دل خــدا جـویـش            نگفت جز سخن حق، لسان حق‌گـویش

به ذوالفقار دو دم هیچ احـتـیاج نداشت            هلاک "اُسکُـتوا"یش دشمنان ترسویش

دین جاودان شد از نـفـس جـاودانی‌ات            شـد اُسـوۀ تـمـام جـهــان زنـدگـانـی‌ات

باغ امید و گـلشن صبر و وفـا و عشق            سـیـراب شد ز مـرحـمـت آسـمـانی‌ات

همین‌که سایه‌ات را بر سرم دارم، خدا را شکر            همین‌که در هوای تو گرفتارم، خدا را شکر

 نبینم گریه‌باران است چشمت، آسمان من            مزن آتش به جان عالم و آدم، جهان من

یـا قـاهـرَ الـعـَـدُوُّ وَ یـا والـیَ الـوَلـی            یا مظهر العجایب و یا مرتضی علی

پـایـانِ باشـکـوه، به کـابـوس بـد بـده            زینب رسیده کوفه، پدر جان مدد بده

نینوای عشق جاویدان ز نای زینب است            در حقیقت کربلا، کرب‌وبلای زینب است

اعتلای پـرچـم شـیـعـه در آفـاق فـلـک            افـتخارش تا ابد حتماً برای زینب است

بـاز ما را سر این سـفـره نـشـانـدی آقا            باز ما را تو به این خـیـمه کشاندی آقا

دست و پا گیری ما مانع لطف تو نشد            دست مـا را به محـرم تو رسـانـدی آقا

سوخته گرچه پرش از شرر غارت‌ها            پـا نهـاده است روی تاج ابر قـدرت‌ها

اسکتوا گفت‌ و عوالم همگی لال شدند            ریخـت از هـیبت او هـیـمـنـۀ هـیبت‌ها

خط به خط تشریح کردی عشق را در کربلا            خطبه خواندی تا نماند کربلا در کربلا

عطر یاس از چادرت می‌ریخت هنگام وداع            خواستی خـالی نباشد جای مـادر کربلا

مثل همیشه از همه سرها سری حسین            بر نیزه دیدمت، چقدر محـشری حسین

از هـر کـجـای دشت شـمـیم تو می‌وزد            عـطـر گـل مـحـمـّدیِ پـرپـری حـسـین

غـروب نیست خـدایا چرا هلال دمیده؟            هلال را به سرِ نیزه وقت ظهر که دیده!

هلال و ظهر و سرِ نیزه و تلاوت قرآن            مصیبتی‌ست که ما دیده‌ایم و کس نشنیده

ای شام، کـربـلای تو یا زین العـابدین            دل بـزم ابـتـلای تـو یا زین الـعـابدین

یک عـمر در فـراق جـوانان هـاشمی            شد خونِ‌دل غـذایِ تو یا زین العابدین

اگر ستاره و خورشید و ماه تابنده‌ است            تمام علتش این‌ است بر درت بنده‌‌ است

بـه دیـدۀ مــتــکـبـر کـه آبِــرو نـدهــنــد            هرآنکه خـاک در توست آبـرومند است

بگو چرا چنین پُـر التهاب گریه می‌کنی            چه دیده‌ای؟ چقدر بی‌حساب گریه می‌کنی

شـبـیـه مـادران بـچـه‌مـرده آه می‌کـشـی            شدیـدتـر ز گـریـۀ ربـاب گـریه می‌کنی

اگر که دنـیا دارم، اگر که دین دارم            کمند لطف تو را چونکه در کمین دارم

برای خـواستنت گرچه غرق تردیدم            ولی به اینکه تو می‌خواهی‌ام یقین دارم

پیش چشمم تو را سر بریـدند            دست‌هـایـم ولی بـی‌رمـق بود

بر زبانم در آن لحـظه جاری            قـل اعــوذ بـرب الـفـلـق بـود

راوی نوشته است غروبی غریب بود            سرها به نیزه رفت؛ طلوعی عجیب بود

راوی نـوشته است که آتش زبانه زد            در خـیـمه‌گاه گشت و فقط تازیانه زد