اشعار

تـا بـاد مـرکـبـی‌سـت بـرای پـیـام تـو            با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو

دریا روایتی‌ست به هر موج و کوه‌ها،            اسطـوره‌های صبر که در احترام تو

دست خدا، دو دست علمدار زینب است            قلب سلیم، یکـسره بـیـمار زینب است
شیعه تـمام عـمر گـرفـتار زینب است            عاشق شدن فقط و فقط کار زینب است

امشب دوباره این دلم پُر از صفا گردیده است           در شادمانی و شعف ارض و سما گردیده است

هر شیعه‌ای از بند غم دیگر رها گردیده است           بیت خدا لبریز از نور خدا گردیده است

ای رمـزِ بـه لــفّـافـۀ ایـن الـرجـبـیـون            عاقل شدم آن روز که گشتم به تو مجنون

زان روز که گفتم ز تو، هستم به تو مدیون            صـد شکـر نـوشـتـند مرا از علـویّـون

جـبـریل شـنـیـد از تو بـرای خـبر آمد            پر سوخت و پر ریخت و بی‌بال و پر آمد

می‌خواست بگوید که علی داخل کعبه است            دیـوار ترک خورد و خبر زودتر آمد

مثـل بـذری که بـدون آب زائـل می‌شود           بی‌ولایت هم نماز و روزه باطل می‌شود

شاهدْ «أکمَلتُ لَکُم» ناظرْ «حدیث منزلت»           دین به حُب حـیدر کـرار کـامل می‌شود

از عرش تا فرش خدا، باشد به فرمان علی           از اول خلقت همه، خوردند از نان علی

در جای جای این جهان، کردیم هر چه جستجو           دیدیم گشته هر کسی، یک جور حیران علی

قـلم لال است اما می‌نویسم داستانش را           من و مدح علی؟! حتی نمی‌بردم گمانش را

گروهی‌ باعلی‌ مشغول و جمعی باعلی عاشق           مسلمان جای‌ خود دارد چه سازم هندوانش‌ را

چنان نوری که از قلب صدف تابان زند بیرون           علی از قلب بیت‌الله خندان می‌زند بیرون

علی مرز میان کفر و ایمان است، با مهرش           یقیناً از میان کـفر، ایمان می‌زند بیرون

ذکـر تــوسـل هـمـۀ انــبـیـا عـلـی‌سـت            دست خدا و گوش و زبان خدا علی‌ست

وابسته است گردش هفت آسمان به او            بعد از خـدای اول بی‌ انـتـهـا عـلی‌ست

باز امشب نقش خورشیدی منوّر می‌کشند            یا که تصویری ز روی ماه حیدر می‌کشند

تاکه خورشید ولایت پرتو افشان می‌شود            پرده بر رخ از خجالت، ماه و اختر می‌کشند

تداعی می‌کند ابروی او نازک خیالی را           منظّم می‌کند گـیسوی او آشفـته حالی را

تجلّی کرد و از یک جلوه‌اش عالم پدید آمد           خدا از روی و مویش ساخت ایام و لیالی را

لـب بـاز کـردی تـا بـگـویـی اَوّلـیـنی            آری نـخـسـتـین پـیـرو حبـل‌الـمـتـیـنی

عـاشـق‌تـرین آغـوشِ دنـیـایـی و بـاید            در چـهـرۀ او عـشـق را تنـهـا ببـیـنی

آمـدم باز کـنـم چـشـم پُـر از بـاران را            و به عطر نجـف آغـشته نمایم جان را

آمدم در طلب سورۀ والشمس و ضحی            یک دل سیـر تمـاشا کـنم این ایوان را

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد           کعـبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

پلک وا کردی و آغاز شد آن لحظه بهشت           خاک آن ذره‌ای از خاک کف پای تو شد

دفتر وصف تو یک عمر روایت دارد            بـردن نـام تـو هم حـکـم عـبـادت دارد

در مـقـام تو هـمین نـکـته کـفایت دارد            که خدا نیز به نام تو عنایت دارد عنایت

ذکر زمـین و زمن و ابر و باد            در شب و روز و سحر و بامداد
جـان تـو بر نـیـک بـبـایـد بـداد            مـثـل تـو امّـی نــتــوانـد بــزاد

شـده کـارم پــیــاپـی و مــادام            ذکــر یـا ذالـجـلال والاکــرام

طـلـب عــفــو دارم ایـن ایــام            مِـن جـمـیـع الـذنـوبِ والآثـام

من کویرم لب من تشنه‌ باران علی‌ست            این لب تشنه‌ پُرشور غزل‌خوان علی‌ست

این که گسترده‌تر از وسعت آفاق شده‌ست            به یقین سفـره‌ گـسترده‌ دامان علی‌ست

گرچه دریای فضیلت‌های تو محدود نیست           عفو کن توصیف ما آن‌سان که حقّش بود نیست

عشق یعنی جانمان خورده ست با نامت گره           جز تولّی و تبرّی رمز تار و پود نیست