اشعار

 پخش سبک  

مسـجـد کـوفـه، مـاتـم سرا شد           مظلوم عـالـم، حاجـت روا شد

در همه عالم، محشر به پا شد           فرق حیدر با، ضربه دوتا شد

گره گشای دو عالم گره به ابرو داشت            تمام عمر پس از فاطمه غـم او داشت

شبانه روز علی بود و گریه خون بود            تمام عمر عـزای شکـسته پهلو داشت

می روی با فرق خونین پیش بازوی کبود         شهر بی زهرا که مولا! قابل ماندن نبود

با وضو آمد به قصد لیـلـة الفرقت، علی!         ابن ملجم در شب احیاء چه قرآنی گشود

مـیـان قـبـلـۀ مـحـراب نـالـه هـا کردم            به هـر قـنـوت برای همه دعـا کـردم

برای اینکه به وصل حبـیـبه ام بـرسم            به قلب سوخته هر شب خداخدا کردم

گشته به ماه رخ عیان اشک دو دیدۀ علی           بوی جـدائی آیـد از رنگ پـریـدۀ عـلی

دل شده چاه کوفه و گشته به دیده ام عیان           صورت خـون گرفته و قدّ خمیدۀ عـلی

بیا زینب تمـاشا کن تو مظلـومیِ بابا را           که نیلی گشته رخسارم بمانند رخ زهرا
بـیا زینب نگر فرقـم نمی‌آیـد دگر بر هم           شـود با سینۀ پُر غم، پدر راحت از این دنیا

غـم، از غـم صدای شـمـا گریه می‌کند            سـر روی شـانه های شما گریه می‌کند

شب که پناه می‌بری از بی کسی به چاه            مهـتـاب پـا به پـای شـما گـریه می‌کـند

کشتی عـالـم ایجاد به موج خـطر است           چرخ را توطئه ای باز مگر زیر سر است

کوفه از نقـشه شوم دگری با خبر است           دل شب جانب مسجد شبحی رهسپر است

گـفـتـنـد فـرق فـاتح خـیـبـر شکـسته شد           فرقش نه...رکن دین پیمـبر شکسته شد

حالا که نیست فاطمه اش سر، شکسته شد           تا زنده بود کِی سر حیدر شکسته شد؟!

خون دل‌های علی گل کرد بر فرق سرش          می‌برد این دستۀ گـل را برای هـمسرش

آنکه عمری کرد دلجوئی ز پا افـتـاده را          حال می‌ریزد گـل از خون در میان بسترش

نمک و شیـر را به دستش داد           بـا هـزار و یـک آرزو دخـتـر

گـفت ای دخـتـرم کـجـا دیـدی           دو غـذا روی سـفــرۀ حــیــدر

قـرآنِ زیـنب سـوره ات کـوتـاه تـر شـد           بابا چـرا افـطـارت امشب مخـتصر شد

نان و نمک خوردی به زخم من نمک خورد           دخـتــر شدن خـیـلی بـرایم درد سر شد

خستگیِّ تنت از بال و پَرت معلوم است           حال و روزت ز نماز سحرت معلوم است

مرگ من، مرگ حسین و حسنت، سرفه نکن           چقدر لختۀ خون دور و برت معلوم است

ای نـخل های خـستـه مـولای شما رفت           ای چـاه های صبر دیگر مرتضی رفت

گـلـدستـه ها را نـیـست جـز آوای مـاتـم           محراب را آن شور و آهنگ و دعا رفت

خستـه از مردمِ دنیاست، چه تنهـا مانده           چند سالی است که در حادثه ای جا مانده

وقتِ رفتن ز درِ خانه به خود میگوید:           چند ساعـت ز هـجـران تو زهـرا مانده

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود           فـریـاد بـی‌صـدا، غـم دل بود و آه بـود

دیگر پس از شهادت زهـرا به چشم او           صبح سـفـیـد هم‌چو دل شب سـیـاه بـود

کیسه‌های نان و خرما خواب راحت می‌کنند         دست‌های پـیـنـه دارش استـراحت می‌کنند

نخل ها از غربت و بغض گلو راحت شدند         ناکـثـان هم از عدالت های او راحت شدند

کردی هماره مرگ طلب از خدا، علی            تا مستـجـاب شد به نـمازت دعـا؛ علی

شب را به شوق مرگ نخفتی که صبحدم            فرقـت شود بطاعت یکـتا، دو تا، عـلی

نشان آمدنت، روی کعـبــه حــک شده بود           و صبر کعبه که لبــریز از تَـرک شده بود

دوباره کعبه ترک خورد؟! یا سر تو شکافت؟           از این پدیده، زمان هم دچار شک شده بود

پخش سبک   

آه، زینب بـیـا ای دخـتــر من * بیــا کـنــار بستــر من * شد لحظــه های آخــر من * وای وای

آه، این من و این تقدیرم امشب * بیا شفا می گیرم امشب * در کوفه من می میرم امشب * وای وای