اشعار

خوب کردی که سرِ سفره نمک هم داری           چون که زخم دلم امشب به نمک داشت نیاز

همسر من که زمین از نـفسش بر پا بود           به مناجات شبش حور و ملک داشت نیاز

بغـض بابا وسط سفـرۀ افطار شکست            هی فرو خورد و فرو خورد و به هر بار شکست

حفظ ظاهر بخدا سخت تر از هر کاری ست            چهرۀ پیر پدر پای همین کار شکست

آسمان بود و علی بود و شب و غمهایش            گردی از غصه نشسته به روی سیمایش

آخرین سفـرۀ افـطارعـلی فـرق نکرد            باز هم نان و نمک در عوض خرمایش

خون جبین به گلشن حُسنش گلاب شد            چون شمع سوخته نور پراکند و آب شد

از خون او به دامن محراب، نقش بست            بر این شهید، ظلم و ستم بی‌حساب شد

شب بود و شهر کوفه پُر از آه و درد بود            حال و هوای کوفه غم انگیز و سرد بود

شب بود و ظلمتی که فضا را گرفته بود            از بـار غـم تـمـامیِ دل‌هـا گـرفـته بود

قـلّۀ مـاه مبارک، لَیـلـةُ الـقَـدرِ نـبـی است           فاتحِ قلّه یـقـیـناً، لَیـلـةُ الـبَـدرِ عـلـی است

روح و جانِ لیلةُ القدرِ نبی هم، فاطمه ست           علت پیروزیِ بـدرِ عـلی هم، فاطمه ست

آتشفشان از کوه غربت بی‌صدا ریخت            وقـتی شرار کـیـنه از تیغ جـفا ریخت

زخمی که در کوچه نشد باز از غریبی            سر باز کرد آخر ز سر روی عبا ریخت

به مسجد می‌رود معنا کند روح عبادت را           به مسجد می‌برد با خود علی امشب شهادت را

دلیل محکمی دارد اگر در داخل محراب           فـرادا می‌کند در سجـدۀ دوم جـماعت را

ادا کردنـد هـنگـام عبـادت حـق مـولا را           ز خونش آبـرو دادنـد بیت حـق‌تعالی را
از آن فزت برب الکعبه گفت و چشم خود را بست           که بعد از فاطمه زندان خود می‌دید دنیا را

باز شد قرآن شـب احیا ز فرق نازنینش           زخم عترت را همه دیدند در زخم جبینش
دست شیطان ناگهان از آستین گردید بیرون           کُشت مردی را که بودی دست حق در آستینش

تا تَرَک خورد سَرَش دُخترش اُفتاد زمین            دست بگذاشت رویِ معجرش اُفتاد زمین

بـیـشـتـر تـیـغ فـرو رفت مـیـانِ اَبـرو            تا که از ضَرب علی با سرش اُفتاد زمین

صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت           آسمان تیره شد از بس که دل ماه گرفت
بر سر سفـره کمی درد دل خود را گفت           یک نفـس گـفت؛ ولی آیـنه را آه گـرفت

مرگ خـود را اگـر این گونه تمنا دارد           سالیـانی‌ست کـه در دل غم زهـرا دارد

روضهٔ فاطمه یک روضهٔ معمولی نیست           شـرح دوران غریبی‌ست که مولا دارد

 پخش سبک  

لیلةُ القدر است و دیـده گـشتـه گـریان            یا علی گـفـتیم و دل شد بیت الاحـزان

غرق خون منبر و محراب            در جِنان فـاطمه بی تاب

در دلـم آتـشی از داغِ تو بـر پا شده است          بیشتر از سرِ شب زخمِ سَرَت وا شده است

لخـتـه خـون بسته ببین چادرِ مادر امشب          قامتت سرخ شده، قـامتِ من تا شده است

امشـب شـب سقایی یعسوب دین است            پیـمانـه هـا دست امیـرالمـؤمنـین است

بـر تشنه کـامان حرم سـقـاسـت حیـدر             بـر حضرت زهرا قسـم آقاست حیدر

 پخش سبک  

سیل غـم آمد در دل حـیـدر            امشبِ مهمان تک یل خیبر

بعـد از امشب در کـنـار یـاور خود            عـقـدۀ دل وا کـنـد بـا کـوثــر خـود

 پخش سبک  

بــر درد هــجـران مـبــتـلایــم            گــریـــانِ داغ مـــرتــضــایــم

شب قـدر سـوّم دل منجـلی شد            عـزادار غــم مــولا عـلی شـد

 پخش سبک  

من شکسته بالـم، شد لحـظۀ وصالم            مانده ام پس از تو، زهـرا نما حلالم

بی تو از مدینه، به سینه، یک شعله دارم تا ابد

 پخش سبک  

دوبـاره سردِ كـوفـه، راوی دردِ كـوفه           درد دلاشو با چاه، می خونه مردِ كوفه

غم و غصه ها با، دلش شده گـلاویز