اشعار

دوری از آغوش تو جز دردسر چیزی نداشت            جادۀ بی‌عشق تو غیر از خطر چیزی نداشت

لذّت عصیان گذشت و ذلّت آن مانده است            معصیت جز بار حسرت بیشتر چیزی نداشت

شبیه تک درختی در دل صحرای غم‌هایم            میان هـای‌هـای گـریه‌هـایم، باز تـنهـایم

منم آن سنگ در چاهی که تاریک است دنیایم            منم آن حال بیماری که آسان نیست احیایم

خیز، اى بـنـدۀ مـحـروم و گـنهـکار بیا            یک شب اى خفـتۀ غفلت‌زده، بیدار بیا

بس شب و روز که در زیر لَحَد خواهى خفت            دَم غـنـیـمت بـشـمار امشب و بـیدار بیا

باز برگ دعوت از معشوقِ جانانی رسید            عاشقـان! هنگام اثـبات مسلـمانی رسید

رحمت خاصِ خدا شد عام! دوزخ بسته شد            میزبانِ مهـربان، با شـوقِ ربّانی رسید

بـایـد دری بـرای مـنـاجـات وا شود            تـا درد بـی‌دوای گـنــاهـم دوا شـود

بایـد کـسی که نـزد خـدا دارد آبـرو            وقت سحـر به یـاد دلـم در دعا شود

در منـاجـاتِ سحـرگـاه دعـا کن مـا را            ماهِ زهرا تو در این ماه دعا کن ما را

جای این عاشقِ بیچاره بگو یک العفو            روسـیـاهـیـم بـکِـش آه دعـا کـن ما را

مـاه رمـضـان آمـد و دلـدار نـیـامـد            آن مـونس جان محـرم اسـرار نیامد

هر مـرغ چـمن آمده در باغ ولیکن            آن بلبل خوش نغـمه به گلزار نیامد

مـاه خـدا رسـیـد ولـی تـو نـیـامـدی            وقـت دعـا رسـیـد ولی تـو نیـامـدی

ماه از تو، سفره از تو، خدایی شدن ز تو            لطـفـت به ما رسـید ولی تو نیامدی

اگر در سرنوشتت نیست تا اُمُّ البنین باشی            فقط زهرای تو کافیست اُمُّ المؤمنین باشی

شده دامـان تو شـأن نزول سورۀ کـوثر            خدا میخواست بانو جان، تو زهرا آفرین باشی

به نام خالـق روزی رسان به نام خـدا            به نام صاحـب عـزّت، خـدای آل عـبا

قـلم به دست گـرفـتم اگـر اجـازه دهـید            کمی نویسم از آن روحِ پاک و پاکی‌ها

هر شب قنوت او مسیر کهکشان می‌شد            یک راه نوری از زمین تا آسمان می‌شد

آری خدیجـه هم مطهـر هم معـطر بود            پس آب در دستش گلاب و زعفران می‌شد

ای که خواندت حضرت دادار: اُمُّ‌المومنین            هـمسری بر احـمـدِ مـخـتار اُمُّ‌المومنین

نـامِ زیـبایت خـدیـجه؛ الگـوی آئـیـنه‌ها            نیـسـت مانـندِ ‌تو در ابـرار اُمُّ‌المـؤمنین

نـمـی‌آیـد نـفـس از سـیــنـه بـالا            دمِ آخـر به من رو کـرده غـم‌ها

کـمی بنـشـین کـنارم! بـیـقـرارم            دلـم خـیـلی پـریشان است أسـما

بانوی صبح هستی و خورشید دیگری            خاتـون آب هـستی و پاک و مطهـری

آری بـه انــتــخــاب خــدا و گــواه او            تنهـا تـویی که لایـق عـشـق پیـمـبری

تنهـا مگـذار ای نفـس تازه جهـان را            در غربت آئیـنه دو چـشم نگـران را

بردار سر از دامن رفتن که نگـیری            از چـشمۀ بیـداری خلقـت هـیجان را

تمام زندگی‌ات خرج راه دین شده است            حضور محکم تو سدِّ مشرکین شده است
قلم به مدح تو هر وقت روی دست نشست            به دفترم عرق شرم بر جبین شده است

بـانـوی طاهـا بـرتـرینی در نـجـابت            ای مـادرِ صدّیـقه! هـستی با صداقت
ای اوّلـیـن زن که مسـلـمانِ رسـولی            مـانـنـدِ تـو هـرگـز نـدیـدم بـا دیـانت

او که الگوی ولایت محوری فاطمه است           یا خدیجه حک روی انگشتری فاطمه است
نیست اُم‌ُّالمؤمنین هر زوجۀ خـتم رسل           شرط اُم‌ُّالمـؤمنینی مادری فاطمه است

تو آن زنی که فـلـک آسـتان تو بوسید            حجاب و عصمت و تقوی به دور تو گردید

تو آن زنی که خـداونـد انتـخـابت کرد            فـروغ مهـر پیـمبـر به خـانه‌ات تـابـید

مـرا که گـدای تـو بـودم زمـانی            ز چشمانت انداخت این بددهانی

تو بـودی ولی بـندۀ خویش بودم            تو را خواندم اما دلی نه! زبـانی