اشعار

مدینه! بی تو شب من سحـر نمی‌گردد            شب فـراق، از این تـیـره‌تـر نمی‌گردد

مدینه! شب همه شب با ستاره‌های صبور            بگو که شام غـریـبـان سـحر نمی‌گردد

مسیر من به سوی خانه‌ات افتاد در باران            ورق می‌‌زد زیارت‌نامه‌ات را باد در باران

چنان آغوش گرمت را دل هر صحن حس می‌کرد            که هر آئینه‌ای حتی صدا را منعکس می‌کرد

دوبــاره آمــده‌ام تـا دوبـاره در بــزنــم            کـبـوتـرانـه در این آسـتــانـه پـر بـزنـم

به نا امیـدی از این در نمی‌روم هرگز            اگر جـواب نـگـیـرم دوبــاره در بـزنـم

از دور سلامی به تو ای شاه خراسان            ای پـشـت و پـنـاه هـمـه مـردم ایران

ما ریزه‌خـور سفـره احسان تو هستیم            ای واسطه فیض خدا، حضرت باران

درون حجـرۀ غـربت، خـدا خدا می‌کرد            کسی که عقدۀ دل را به مرگ وا می‌کرد

شراره را نتـوان با شراره کرد خموش            به غیر زهر، که او را ز غم رها می‌کرد؟!

احساس می‌کـنم که هـمین‌جاست جـنّتم            هـر وقت در حـریـم تـو گـرم زیـارتـم

هرگز به جز تو از تو نمی‌خواهم ای رئوف            این است آرزوی من این است حاجـتم

سـویت نـیـامـدم که بیـایی سه جا فقط            خواهـم شـوم هـمیـشه مـریـد شما فقط

قلبم به عشق هرکس و ناکس نمی‌تـپـد            بـر خــانـوادۀ تـو شـده مــبـتـلا فــقـط

شـکـر خـدا کـه سـائـل ایـن آسـتـانــیـم‌            بـر خـاک افـتـاده، ولـی در آسـمـانـیـم

شـکـر خـدا در سـایـۀ کـهـف امـانـیــم            مـا دوسـتــداران امــام مــهــربــانــیـم

نشسته‌ام وسطِ روضه، چـشمِ تَـر برسد            برای رفتنِ تا عـرش، بـال و پَر برسد

عروجِ روح به معراجِ عشق، ممکن نیست            مگـر دو قـطـرۀ اشکی دمِ سحـر برسد

چه کرده زهر که دیگر جگر نمانده برایش            قفس چه کرده به او؟ بال و پر نمانده برایش

عبا کشیده به سر، آرزوی دیگری انگار            به غیرِ دیدن روی پـسر، نـمانده برایش

تا زهر ستم بر دل و جان و جگر افتاد            چون برق جهان‌سوز، به جانش شرر افتاد

چون موج به پهلوی گل فاطمه می‌خورد            دردی که به پهلو و دل و بر کمر افتاد

به اُمیدِ گوشه چشمت چقدر گدا نشـسته            نه فقط گدا که حتی، صف اغنیا نشسته

منِ بنده را ز خـیل حـشمت سوا مفـرما            که به خوان لطف و جودت همه ماسوا نشسته

وقت مرگ است؛ کجایی؟ پسرم! منتظرم            تا در این لحظه بیایی به سرم، منتظرم

زهـر، بـار سفـر آخـرتم را بسته است            تا نگـاه تو شـود هـمـسـفـرم، منـتـظرم

تا آفـتـاب روی نـبـی در حـجـاب شد            دل‌ها ز داغ مـاتـم عـظـمی کباب شد

گرد عزا به چـهـرۀ افـلاکیان نشـست            از آه فـــاطــمـــه دل ذرات آب شـــد

گـشـتـه مـدیـنـه غـرق عـزا وامحـمدا            مـاتـم گـرفـتـه ارض و سـما وامحمدا

گـوئـید روی مـأذنه (حیّ علی العزا)            رفت از جهـان رسـول خـدا وا محمدا

از مـردم جـاهـل چه بـلایـا که نـدیـدم            خـوانـدنـد مـرا أمّـی و دشـنام شـنـیـدم

حـیران شدم از فـتـنهٔ یک عده منافـق            در خـون دل خویش همه عـمر تپـیـدم

می‌نویسم "یا حسن"، حُسنِ ختامش با خودت            بر لبم ذکر تو را دارم، دوامش با خودت

لحظه‌های عُمر خود را می‌سپارم دست تو            از سلام زندگی تا والسلامـش با خودت

نـبـود تـاب و تـوانی که وا کـند لب را            گـرفـت با نـگـه خود سـراغ زینب را

خبر رسـید و سراسیـمه خواهرش آمد            دوان دوان بـه کــنــار بــرادرش آمــد

بعد از دو ماه اشک و عزا فابک للحسن            خواهی رضای فاطمه را فابک للحسن

این روضه وا کـند گـرۀ کـور را: اگـر            دردت شـده بـدون دوا ، فـابک للحـسن

زهر آن‌گونه اثر کرده به اعضای تـنم            لـرزه افـتـاده در این لحـظه تـمام بـدنم

مَردُم این‌ رسم هواداری پیغـمبر بود؟!            من جگـرگـوشـۀ پیغـمبر خـاتم، حـسنم