اشعار

خانه با رفتنت اینبار به هم ریخته است            شهر بی حیدر کرار به هم ریخته است
پـدرم نبـض زمـان بـودی و با رفتن تو            سحر و روزه و افطار به هم ریخته است

در ضیافت کـده ات باز مرا جا دادی            ســفره انــداختی و اذن «بفرما» دادی

دیده وا کردم و دیدم که در آغوش توام           مثل یک مــادر دلسوز به من جا دادی

ای وسعت بـهـاری بی انـتـهـای سـبـز            مـرد غـریـب شـهـر ولی آشنـای سبـز

روح اجابت است به دست تو بسکه داشت            بــاغ دعــای هر شب تو ربّـنـای سبـز

گـفـتـنـد بـي بـديـلـي و ديـديـم بـرتـري            از هرچه گـفـتـه اند و شنـيـديم بهـتري

خُلق و جمال و خوي و خصالت محمّديست            آيــيــنــۀ تــمــام نــمــاي پــيــمــبــري

سروده دل غزلي را به رنگ چشمانت            به رنگ آبي رنگـيـن كـمـان رضوانت

دراين سپـيـده دمانِ بهـار پـرور عـشـق            نـشـسـتـه مـرغ خـيـالـم درون ايـوانـت

در ساحل زیبای دو دریاست ظهـورت           ای هر دو جهان مست تو و ساغر نورت

افطارِ علی بوسه‌ای از جام دو چـشمت           کوثر سر ذوق آمده از مستی و شورت

نـذری کـنـید تا که دمی با خــدا شـویم            از این قفس که ساخته شیطان رها شویم

باری که روی دوش گرفـتـیـم از گـناه            روی زمـین گـذاشـتـه و با صفـا شویم

هـمـدم یــار شدن دیــدۀ تـر مـیـخـواهـد           پیر میخانه شدن اشک سحر میـخواهـد

عاشقی کار دل مصلحت اندیشان نیست           قــدم اول این راه جــگــر مـیـخــواهــد

ای امـتـداد سـورۀ کـوثـر خـوش آمدی           ای روشنای قلب پـیـمـبـر خوش آمدی
آییینه دار حضرت حـیدر خوش امدی           کوری چشم دشمن ابـتـر خو ش آمدی

حس خوبی ست که امشب به زبان آمده است          در تـن عـاطـفـه ام، بـاز تـوان آمده است

به چه فرخنده شبی و چه مبارک سحری          که درآن عطر خوش خوش نفسان آمده است

دلم از وحی نگــاه تو مسلمان شده است           خــم ابــروی شـما آیـۀ قـرآن شده است

من غزل از تو نگویم که کمیتم لنگ است           از کرامات تو دعبل شدن آسان شده است

ما را غــلام کــوی حـسـن آفـریــده اند            مبـهـوت و مـات روی حسن آفـریده اند

ما را پـیـالـه نـوش شرابش رقــم زدند            مست از خم و سبـوی حسن آفـریده اند

من و ماهی که سرتا سـر خدایی است           من و ماهی که پــایــان جدایی است

مــن و مـهــمـانـی قــرآن و عــتـرت            که ثـقـلـیـن نبـی در حق نمایی است

وقتی پدرت حضرت حـیـدر شده باشد            باید که تو را فـاطـمـه مـادر شده باشد

جـد تـو نـبــی بود نه ایـنـطــور بگویم            شک نیست که جد تو پیـمبر شده باشد

گـفـتـم غــزلی در خـور نامت بنـویسم            انــدازۀ وســعــم ز مـقـامـت بـنــویـسم

ای مـحـشـر امـروز چه تـشـبـیـه بیارم            از قـد تو فـردای قـیـامـت بــنـویــســم

با نـیـت نــگــاه تــو آغــاز مـی کــنــم            احساس خویش را به تو ابراز می کنم

شوقی درون سینه من جـا گرفته است           حسی غریب در دل من پا گرفته است

این حرفها حرف دل یک یا کریم است            غصه نخور ای دل خدای ما کریم است

از مشکـلات اقـتصادی بیم مان نیست            تا ذکــر لب ها لا اله الّا کـریــم است

پروازمان دهید که بی بال و پرشدیم            یک عمر درهوای شما در به در شدیم

کالیم وخشک و زرد، خدا را چه دیده ای            شاید به لطفِ یک نفست بارور شدیم

نیــمۀ مــاه رسیــد و قــمــری می آیــد            خبر آمـد که مـبــارک سحــری می آید
ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون            تا شـنــیــد از خود او مـاه تری می آید

وقتی نظر به حـاجت بسیار می کنیم            تکیه به لطف حضرت دلدار می کنیم
تا که به دادمــان برسـد نسخۀ طبیب            خود را دوباره خسته و بیمار می کنیم