اشعار

ای بارگــاه کوچک تو قـبله ای عظیم            وی روضۀ مبارک تو روضـۀ نعـیـم

باشد حریــم اقدس تو قــبله گـــــاه دل            تا خفته چون تو جان جهانی درآن حریم

 دختـرم گــریــۀ تو پشت مــرا میشکند            بیش از این گریه نکن قلب خدا میشکند

رحم کن بر دل خود آب شدی از گریه            بغض سربسته از این حال وهوا میشکند

داغی اگر نبود که گریان نمی شدیـم            لطــفی اگــر نبود مسلمان نمی شدیم

یا ایّــهــا الــرّســول بـدون دعـای تو            از پیروان عترت و قرآن نمی شدیم

امشب غمت به صفحۀ دل جا نمی‌شود            بـا خـود مرا بـبـر، کـه فـردا نـمی‌شود

گفـتـند رفـته‌ای به سفر تا شوم خمـوش            ایـن دل بـدیـن تـرانـه تـســلاّ نـمی‌شود

آن شب سـپـهــر دیـدۀ او پر ستـاره بود           داغ نهفته در جگرش، بی شماره بـود

در قاب خون گرفتۀ  چشمان خسته اش           عکس سر بـریده و یک حلق پاره بود

آهش فضای هرسحرش را گرفته است           داغــی تمامی جــگـــرش را گرفته است

از کــوچـه ها رسیده تنش تیر می کشد           ازبس که سنگ دور و برش را گرفته است

چـشـم وا کــردم و پرپر شدنت را ديدم           نيــزه در نيـزه غريبانه تنت را ديــدم

زير پـامال کـبــود سُـم مــرکب هـا، نه           به روي دست ملائک بدنت را ديــدم

صبــوری به پای تو سر می گذارد            غــمت داغ ها بر جــگـر می گذارد

كــمـی خـواستم از غـريبی بگـويم            نه! اين بغض سنگی مگر می گذارد؟

درکرم خانه حق سفره به نام حسن است           عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

بی حـرم شد که بدانند همه مادری است            ورنه در زاویه عرش، مقام حسن است

ای حـــیــات مــجــدد دنــیـــا            دومــیـن یــا مــحـمــد دنــیـا

یــا من ارجــوی آستـان لــبـم            پـنجـمـین رکعت نمـاز شـبـم

با یاد تو که غصه شماری کنم حسن            جاری ز چشم، اشک بهاری کنم حسن

تا که رسم به روضۀ سبـز مصیبتت            سوگند بر تو لحظه شمــاری کنم حسن

خـدا به طالع تان مُـهر پــادشاهي زد            به سينـۀ احـدی دست رد نخواهی زد

در آسمان سخاوت يگــانه خورشيدی            تمام زنـدگی ات  را سه بار بخـشـيدی

موّاج می شــویم و به دریـا نمی رسیم            پرواز می کـنـیم و به بــالا نمی رسیم

این بــالــهـا شبــیــه وبــالنـد، ابتـــرنـد            وقتی به سیـر عالـم مــعــنا نمی رسیم

ای تشـنه لب که بر لب دریـا گریستی           از دیده خون ، زمرگ احبّـا گریستی

تنها نه بهر تـشنـه لبان اشک ریخـتـی           دیـدی چو کـام تـشـنه سـقّـا گـریـستی

زهر اشکی شد و کانون دعا را سوزاند            بـنـد بـنـد من افــتـاده ز پــا را سـوزانــد

آسمـان تـار شده، جـرعۀ آبی، این زهـر             پاره های جـگـر غــرق بـلا را سـوزانـد

بـاز گـریـان غــم هم نــفــسی بـایـد شـد           زائـر مـرغ غــریب قــفــسی بــاید شـد

باز یک عده جفا، زخم روی زخم زدند           از قضا بــاز عــزادار کــسی بــایـد شد

ابری سیـاه، چـشم ترش را گرفته بود           زهری؛ توان مختصرش را گرفته بود

معلوم بود از وَجَنـاتش که رفتنی است           یعنی که رُخصت سفرش را گرفته بود

دست اگرباشد دخيل كنج دامان بهتر است         از نماز شب توسل بر كريمان بهتر است

دل ولو كوچك،به لطف تو بزرگی می كند         يك دل آباد از صد شهر ويران بهتر است

شبهـای بی قـراری چـشمم سحـر نشد            دلـواپـسی و غـربت و اندوه سر نشد

آهم کـشیـد شعـله ولی بـال و پـر نشد            اصلاً کـسی ز حـال دلـم با خـبر نشد

دلم دوباره خبــر میدهد ظــهور تو را            بدون فاصله حس میکنم حضور تو را

 به من مگو که نرفته چگونه برگردد            مسیــر جـاده خبــر میدهد عبور تو را