اشعار

خـانـۀ فـاطـمـه آنـروز تمـاشـایـی بـود        که فـضا جلـوه گر از آیت زیبایی بود

دربهاری که نسیمش نفس جبریل است        گـل نـاز دگری رو به شکـوفـایی بود

نــیـمــه شب تـابـوت را برداشـتـند           بـــار غـــم بر شـانـه‌هــا بگـذاشتند

هـفـت تن، دنبـال یک پیکر، روان           وز پـی‌ آن هفت تن، هــفت آسمان

دلم تنگ است بهر ديدن روی تو مادرجان         منم زينب اسير خلـق نيكوی تو مادرجان

بـجای فـضه آوردم بَـرت آب وضويت را         كه شايد بارديگر بنگرم روي تو مادرجان

گذشـته نیـمـه اى از شب، دریـغــا            رسـیده جـانِ شب بـر لب، دریـغا

چـراغ خـانه مولاست، خـامــوش            که شـمع انـجمن آراست خامـوش

برعفو بی حسابت این نکته ام گواه است           گفتی که یأس ازمن، بالاترین گناه است

من غرق در گناهم مسکین و رو سیاهم           تنها توئی پناهم لا تَقــنَـطُــوا گــواه است

بی تو در زندگیم رنگ خدا نیست که نیست           بین عشّاق چو من بی سر و پا نیست که نیست

بـا غــم دوری تو سوخـتـه و ساخـتـه ام          اثری ازچه در این سوز و نوا نیست که نیست

شب است و خیمه ها از تاب رفته            به پشت ابــــــــــرها مهتاب رفته

صدای پای عبــــاس است این جا              که چـشم کودکان در خواب رفته

شب است و بـوی جـدایی ز کربلا آید          ‏  صـدای نــالـۀ زیـنـب ز نــیــنــوا آیـد

صدای خـوانـدن قـرآن ز حـنجـر اکبر          ‏  بـرای دفـعــه آخـر چـه بـا صـفـا آیـد

از نگاهت خوب فهمیدم که بار آخر است           این که می بینم تو را، امشب قرار آخر است

چشم درچشم تو می دوزم، تو میگویی به من           با زبان بی زبانی ایـن بهــار آخـر است

بـمـان که روشـنـی دیـدۀ تـرم بـاشـی           شـبـیـه آئـیــنـه ای در بـرابـرم بـاشی

هوای خیمۀ من بی نگاه تو سرد است           بـمان که مـایـۀ دل گرمی حرم باشی

شب شب اشک و تماشاست اگر بگذارند           لحظه ها با تو چه زیباست اگر بگذارند

فکریک لحظه بدون تو شدن کابوس است           با تو هـر ثانـیه رویـاست اگر بگـذارند

هر که بیرونی بُد از مجلس گریخت            رشـته الـفـت ز هـمراهان گسیخت

دور شـد از شـکّـر سـتـانـش مـگـس            وز گـلـستان مـرادش، خـار و خس

گفت: ای گروه هر که ندارد هوای ما           سر گیرد و برون رود از کربلای ما
ناداده تن به خواری و ناکرده ترک سر           نـتـوان نهاد پـای به خـلـوت­ـسـرای ما

ای خدا با تو من امشب سر سودا دارم            شـوق دیـدار تو در صحنۀ فـردا دارم

تا كه جـاوید بـمـاند به جهـان دین نبی            بـهـر قــربـانـیِ او اكــبــر زیـبـا دارم

به اشک و سوز و مناجات، سر کنید امشب           به شوق مرگ، شب خود سحر کنید امشب

به پیش نیزه و شمشیر و تیر و سنگ، همه           به خـنده سیـنۀ خود را سپر کنید امشب

حجـاج کربلا کـه ز کـعـبـه سـلامـشان            صحرای سرخ خون شده بیت‌الحرامشان

پــرواز مـی‌کـنـنـد بــه دور امـامـشـان            لـبـریـز گـشته کـاسـۀ صبـر تمـامـشان

اینجا به پشت خیمه صداها چه آشناست           آری صـدا صدای مـنـاجـات کـربلاست

امشب شب نماز و مناجات و گریه است            فـردا زمـان، زمـانِ ملاقـات با خداست

بیا که گـریه کـنـم لحـظـه های آخـر را            بخوان ز چشم ترم حال و روز خواهر را

دلـم قـرار نـدارد بـیـا که تـا دم صـبـح             بـنـالم از سر شب روضه های مادر را

 خـدا کند نرود امشب و سحــر نشود            که روز مـا ز شب تار تیـره تر نشود
چه فتنه ها که به دنبال این سحر نبود            خــدا کند نـرود امشب و سحـر نشود

امشب به خواب رفـتـه نـگـاه ستاره هـا           افـتـاده از نــفـس، تـپـش گــاهـواره هـا

فـردا کـنـار عـلـقـمه تـصـویـر می شود           طرح شگـفت حادثـۀ خـون نـگـاره هـا