اشعار

دوباره ماه محــرّم، دوباره بوی حسین           دوباره بر سر هر کوچه گفت‌و‌گوی حسین

بیا به دستهٔ مــا نوحهٔ جنــون ســر کن           که می‌­رویم شباشب، به جست‌ و‌جوی حسین

بـر تـلّ پــایـداری خـود ایــســتـاده ای            در کــربــلای دوّم خـود پـا نـهـاده ای

ازاین به بعد بیرق نهضت به دوش توست            دریا دلی به مـوج بلا، کوه اراده ای!

ای دادخـواه عـتـرت و قـرآن بـیـا بـیـا            وی زخم دین به تـیغ تو درمان بیا بیا

از زخـم هـر شهـیـد نـدا می‌شود بـلـند            کـای الـتــیـام زخـم شـهـیـدان! بـیا بـیا

این من وهجر تو و حال به هم ریخته ام           رحم کن بر من و احوال به هم ریخته ام

منـم آن عــاشـق جـامـانـدۀ روز عـرفـه           سـر به زیرم سر اعمال به هم ریخته ام

پخش سبک

دوبـاره اشکـم از دیـده چکـیـده            بــــرای کـــاروانی داغ دیـــده

مگـو با من چرا بی تـاب هـستم            که زینب تازه در کوفه رسیده

دلتنگی غـروب همه جمعــه های من            کی میرسد به صحن حضورت صدای من

دیگر دلـــم برای شــمــا پَـر نمی زند            بـرگرد و بال تــازه بــیـاور برای من

مجنون شدم كه راهی صحرا كني مرا            گــاهـی غـبـار جـاده لـيـلا، كـنـی مـرا
كوچك هميشه دور ز لطف بزرگ نيست            قطـره شدم كه راهی دريــا كـنی مــرا

شانه هاي زخمي اش را هيچ كس باور نداشت           بارغربت را كسي از روي دوشش برنداشت

در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسي           عــابـر دلخسته جز تنهائيش ياور نداشت

بــنـویــســیـد مــرا یـــار ابـاعــبـدالله            اولیـن بــنـده ی دربــارِ ابـاعــبـدالله

منـتــظــر مــانـده دیـــدارِ ابـاعبــدالله            مــن کــجـا و ســرِ بـازار ابـاعبدالله

نه مثل ساره ای و مریم! نه مثل آسیه و حوا          فقط شبیه خودت هستی! فقط شبیه خودت زهرا

اگر شبیه کسی باشی، شبیه نیمه شب قدری           شبیه آیـه ی تطهیری شبیه سوره ی « اعطیـنا»

یک تکه ابـر ســوی بـیـابان بـیـاورید           قحـطیِ عـشـق آمـده بـاران بـیـاورید

بر روح پر تـلاطم انسان عصر جهل           آرامشی به وسعـت طوفـان  بـیاورید

این کیست، این که محو تماشای خود شده           پیـش از ظهـور، مـادرِ بابای خود شده

در بی زمانِ مــانـده به میـلاد، سر بلــند           از امـتـحـانِ روشـن فــردای خـود شده

او تــولــد یــافت طنــازی کــنــد         بـا الـفـبــای جـنـون بــازی کـنـد
او تـولـد یافـت گـردد نـور عـیـن         تا شـود سـرمست از جـام حسین

چهارده بند به نيت چهارده معصوم در مدح حضرت زينب (س)

دوست دارم كه ترك لاف كنم         خـلــوتــي رفته اعتكــاف كنم
تا شوم مُـحـرم حــريــم دمشق         كعبه ی عشق را طواف كـنم

یا که خـدا به خـلـق پـیـمـبـر نمی دهد         یا گـر دهـد پـیـمـبـر ابـتــر نمی دهـد

حتی اگر چه فیض الهی به هیچ کس         غیر از رسول سورۀ کـوثـر نمی دهد

بعد زهرا بهترین زن بین زن ها زینب است           لاف نَبود گر بگویم عین زهرا زینب است

گر بپرسی کیست استاد دبیرستان عشق           خیل شاگردان همه گـویند تنها زینب است

ای آفتاب روشنم ای همسـرم مـرو          اینگونه از مقـابل چـشــم تـرم مـرو

با تو تمام زندگیم بـوی سیب داشت          ای مـیـوه بـهشتـی پـیـغـمـبـرم مـرو

وقتش شده نگـاه به دور و برت کنی          فکری برای این همه خاکسـترت کنی

عـذر مـرا بـبــخــش، دوایـی نـداشتم          تــا مـرهـم کـبـودی چـشـم تـرت کنـی

خـانـۀ فـاطـمـه آنـروز تمـاشـایـی بـود        که فـضا جلـوه گر از آیت زیبایی بود

دربهاری که نسیمش نفس جبریل است        گـل نـاز دگری رو به شکـوفـایی بود

نــیـمــه شب تـابـوت را برداشـتـند           بـــار غـــم بر شـانـه‌هــا بگـذاشتند

هـفـت تن، دنبـال یک پیکر، روان           وز پـی‌ آن هفت تن، هــفت آسمان