اشعار

سـیـزده آیـیـنـه می رویـیــد از تـابـیـدنش           غنچه می شد آسمان در لحـظۀ خندیدنش

گونه های خشک او وقت وداع با حسین           جرعه جرعه تشنگی نوشیـد ازبوسیدنش

غــم می دمد در حنجـری آتش گرفته           اینجا صدای خـواهـری آتش گرفتـه

اینجـا کبــوتـر بچه ها را یک کبـوتـر           پیچـیده دربـال و پــری آتش گرفتـه

در ســرخی غــروب نشسته سپیده ات           جان بر لبم ، زعــمــر به پایان رسیده ات

آخر دل عموی تو را پــاره پـاره کرد            آوای نـاله هـــای بــریــــده ؛ بــریــده ات

غروب بود و افق حرف های گلگون داشت           ز تیر فاجعه زینب دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه ها می سوخت           کرانه چشم بدان خون بیکران می دوخت

خـیـام آشـنـا از آتــش بـیگـــانه می سوزد           کبوترهای بی بال و حرم را لانه می سوزد

چه غوغایی است دراین دشت ماتم زا؟ نمی دانم           که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می سوزد

لاله ی سرخی و ازخون خودت، ترشده ای           بی سبب نیست که اینگونه معطر شده ای

دشت را  از شــررِ داغِ دلت ســوزانــدی           راستی باغی از آلالـه ی پــرپـر شـده ای

پخش سبک

الهی کن نظر بر حال زینب               خـزان شد گلشن آمال زینب

برای دین حق  عون و محمد              به میدان می رود اطفال زینب

قــامت کمان کند که دو تا تیـر آخـرش            یک دم سپـر شــونــد بـرای بــرادرش

 خون عقاب، درجگر شیرشان پُر است            از نسل جعفرند و علی، این دو لشکرش

عـــاقبت جان تو در چشمۀ مهتاب افتاد          پـیـچشت داد خـدا، در نفست تاب افـتـاد
نوردر کـاسۀ ظلمت‎زدۀ چشمت ریخت           خواب ازچشم تو ای شیفتۀ خواب، افتاد

دیــد دارم از خجــالت سر، به زیر            گفت مـا را بین و ســر بالا بگـیــر 
دیــد از غــم تنـگ گـشـتـه سینه ام            پــاک کرد از زنـگ ها آیــیــنــه ام 

پخش سبک

من و رفتن از این خاک ای برادر           من و این چـشم نمنــاک ای برادر

    مرا بر نــاقـــه عــریــان نشاندند            تو را بر خاک و خاشاک ای برادر

پخش سبک

به روی خاک صحرا مانده تنها               شهیدان حسینی بی کفن ها

ولــی آخــر کــســی باید بیــایــد               برای دفن این پاره بدن ها

بـالا نـرفت آنـکـه به پـای تو پــا نـشـد           آقـا نـشـد هـر آنـکـه بـرایت گــدا نـشد

مقصود از تکلم طور از تو گفتن است            مـوسی نشد هر آنکـه کـلـیـم شـما نشد

این اشک نیست، آب زلال و مطّهر است            این چشم نیست،چشمه ای ازحوض کوثر است

ظرفِ نــزولِ رحـمتِ پـروردگــــــار شد            چشمی که پای مجلس این روضه ها،تراست

دوباره ماه محــرّم، دوباره بوی حسین           دوباره بر سر هر کوچه گفت‌و‌گوی حسین

بیا به دستهٔ مــا نوحهٔ جنــون ســر کن           که می‌­رویم شباشب، به جست‌ و‌جوی حسین

بـر تـلّ پــایـداری خـود ایــســتـاده ای            در کــربــلای دوّم خـود پـا نـهـاده ای

ازاین به بعد بیرق نهضت به دوش توست            دریا دلی به مـوج بلا، کوه اراده ای!

ای دادخـواه عـتـرت و قـرآن بـیـا بـیـا            وی زخم دین به تـیغ تو درمان بیا بیا

از زخـم هـر شهـیـد نـدا می‌شود بـلـند            کـای الـتــیـام زخـم شـهـیـدان! بـیا بـیا

این من وهجر تو و حال به هم ریخته ام           رحم کن بر من و احوال به هم ریخته ام

منـم آن عــاشـق جـامـانـدۀ روز عـرفـه           سـر به زیرم سر اعمال به هم ریخته ام

پخش سبک

دوبـاره اشکـم از دیـده چکـیـده            بــــرای کـــاروانی داغ دیـــده

مگـو با من چرا بی تـاب هـستم            که زینب تازه در کوفه رسیده

دلتنگی غـروب همه جمعــه های من            کی میرسد به صحن حضورت صدای من

دیگر دلـــم برای شــمــا پَـر نمی زند            بـرگرد و بال تــازه بــیـاور برای من