اشعار

دلم از وحی نگــاه تو مسلمان شده است           خــم ابــروی شـما آیـۀ قـرآن شده است

من غزل از تو نگویم که کمیتم لنگ است           از کرامات تو دعبل شدن آسان شده است

ما را غــلام کــوی حـسـن آفـریــده اند            مبـهـوت و مـات روی حسن آفـریده اند

ما را پـیـالـه نـوش شرابش رقــم زدند            مست از خم و سبـوی حسن آفـریده اند

من و ماهی که سرتا سـر خدایی است           من و ماهی که پــایــان جدایی است

مــن و مـهــمـانـی قــرآن و عــتـرت            که ثـقـلـیـن نبـی در حق نمایی است

وقتی پدرت حضرت حـیـدر شده باشد            باید که تو را فـاطـمـه مـادر شده باشد

جـد تـو نـبــی بود نه ایـنـطــور بگویم            شک نیست که جد تو پیـمبر شده باشد

گـفـتـم غــزلی در خـور نامت بنـویسم            انــدازۀ وســعــم ز مـقـامـت بـنــویـسم

ای مـحـشـر امـروز چه تـشـبـیـه بیارم            از قـد تو فـردای قـیـامـت بــنـویــســم

با نـیـت نــگــاه تــو آغــاز مـی کــنــم            احساس خویش را به تو ابراز می کنم

شوقی درون سینه من جـا گرفته است           حسی غریب در دل من پا گرفته است

این حرفها حرف دل یک یا کریم است            غصه نخور ای دل خدای ما کریم است

از مشکـلات اقـتصادی بیم مان نیست            تا ذکــر لب ها لا اله الّا کـریــم است

پروازمان دهید که بی بال و پرشدیم            یک عمر درهوای شما در به در شدیم

کالیم وخشک و زرد، خدا را چه دیده ای            شاید به لطفِ یک نفست بارور شدیم

نیــمۀ مــاه رسیــد و قــمــری می آیــد            خبر آمـد که مـبــارک سحــری می آید
ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون            تا شـنــیــد از خود او مـاه تری می آید

وقتی نظر به حـاجت بسیار می کنیم            تکیه به لطف حضرت دلدار می کنیم
تا که به دادمــان برسـد نسخۀ طبیب            خود را دوباره خسته و بیمار می کنیم

تو ای تجلی عصمت ظهور خواهی کرد           به جام لاله، شرابا طهورا خواهی کرد

تو قلب سوته دلان را به هم کنی نزدیک           به یک اشاره که از راه دور خواهی کرد

در دل خود کشیده ام نقش جمال یار را            پیـشه خود نمـوده ام حـالـت انـتـظار را
ریخته دام ودانه شه از خط وخال خویشتن            صید نموده مرغ دل برده از او قرار را

نامه سيـاه را به حــرم ره نمي دهـند            اهــل گنــاه را به حــرم ره نمي دهند

گمراهي است حاصل عمر گذشته ام            گم كرده راه را به حرم ره نمي دهند

در گناه است که آدم کـمرش می شکند            باغ ســرسبــز تـمـام ثـمـرش می شکـند

آن کبوتر که شود صید شیـاطین بخـدا            آخـرش با کـمک نفـس پـرش می شکند

از دین به جای حلم، تفــاخر گــرفته ام            اوصافی از قبــیل تحــجــر گــرفتــه ام

در منجلاب کبر و حسد گیــر کـرده ام            حس می کنم که بــوی تنفــر گـرفته ام

مرا هـم ناله با اهــل سـحـر کــن            به قلب سنگ من یارب اثر کن

اگرچــه بــارها کــردی عنــایت            مرا شــایـستۀ لطـفـی دگــر کن

دیدی ای دل آخر عمری چه شیطانی شدی            درمیان نفس خود ماندی و زندانی شدی

بی دعـا و بی سحرها و منـاجات و دعـا            بی خیـال رفـتن شبـهـای طـولانی شدی

گفته بودند بهشت اش به بها خواهد داد            ونه بی پرسش و بی چون وچرا خواهد داد

در پی فرصت و دنبال بهانه ست خـدا            رحمت واسعه را روز جزا خواهد داد

اگر چه در به در کوچــۀ خطا شده ام            شکسته بال ترین بنده ی خــدا شده ام

ولی نشسته به چشم تـــرم ندامت هــا            و نیمه راه ترین یار توبــه ها شده ام

وقت جــدایی من و مــاه صیــام شــد            یعنی غروب طلعت این بار عــام شد

دارد بساط مــاه خــدا جمــع می شود            آه درون سیــنــه ی ما مســتــدام شـد