اشعار

امشب عجیب خوش دلم از بـوی کربـلا           دارد حـسین می وزد از سـوی کـربلا

بانگ علی دوباره مرا زنده کرده اسـت           انگـار زینب اســت سخـنگوی کـربلا

 چشمهای من چه بارونیه ، سهم دلــــم پریشونــیه           می‌لرزه قلب خسته‌ی من ، آخه تو كوفه مهمونیه

حال و روز منو نگا کن ، مسلم تو غریبه          بیعت کوفیا سرابه ، نامه‌هاشون فریبه

با لب خونین دعا گوی توأم           تا نفس دارم ثنا گوی توأم

سبک پخش

سر گذارم به دیوار کوفه ــ می روم سوی بازار کوفه ــ میهمان مانده و دار کوفه

من غریبم غریبم ، من غریبم غریبم

امشب از مکه بوی تو آید بر مشامم            ای حسین جانم کن تماشا من روی بامم

گویم یابن الثاره ــ  گویم با اشاره ــ  میا با گهواره ،  واویلا

سبک پخش

من سفیر عشق حجت خدایم                       از فداییان مصباح الهدایم

در سرم هوای او           جانم به فدای او              ای مردم عالم ، ای مردم عالم

سبک پخش

من و این همه غم، ارباب ارباب              ببرم به حرم، ارباب ارباب ( 2 ) وای آه ( 3 )

نـفــس نفسِ من ، شعــرغــم تو                انشالله  بــمیــرم، تــو حرم تو/ حسین ثارالله

سبک پخش

اللهم صل عــلــی ثــارالله شهیــد ســـر جـــدا            اللهم صل علی محمد و آل محمد

السلامُ عــلــی ذبیــح ِ العـطــشان،سَیدُ الـشُهدا            اللهم صل علی محمد و آل محمد

دردی به سیـنه هست که خاکــسترم کند          در دست های محکم تو مضطرم کند

خشکم کند به شــعلــۀ این داغ مــانــدنم          با ابـــرهــای اشـــک ببـاید تـرم کـند

شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده ای         تا اذان مانـده چرا در سجده گاه افتاده ای

سینه تنگ وعرصه تنگ وغربت تو میکشد         زیر دسـت و پای دشمن بی سپاه افتاده ای

هرچه تیر آمده بر روی تنت جا شده است           بین میـدان کـرمت باز هـویدا شده است

آن قـدر نـیزه نشـسته به روی پیـکـر تو           هر کسی دیده تو را گفته علی پا شده است

هرگـز دوبـاره مثل تو پیـدا شود عـلـی            بعد از تو خـاک بر سر دنیـا شود علی

از این درخت پر ثمر اصلاً بعید نیست            یا مصطـفی شود ثـمـرش یا شـود علی

از نسل حیدری و دلاورتر از تـو نیست          یعنی پس از علی، علی اکبرتر از تو نیست

منطق قبول داشت که با خلق و خوی تو          شخصی میان خلق پیمبرتر از تو نیست

خـواهـم اگـر به آن قد و بـالا ببـینـمت           باید تو را به وسعت صـحـرا ببـینـمت

حالا که نیزه خورده و پهلو گـرفته ای           پیغـمـبرم... به کـسـوت زهـرا ببـینمت

رفتــی و لـرزه بـه جــان پـدرت افتـاده           از نفس، خواهر من پشـت ســرت افتـاده

همۀ دشت پر ازعطر پیمبــر شده است           هر طرف تکه ای از بال و پرت افــتاده

زود آمـدم کـنار تـو اما چـه دیــر شـد            بـابـایِ داغ مرگ جوان دیده پـیـر شد

کامـم هـنـوز تشنـۀ آن کام تـشنه بــود            امـا لـب تو چـشـمـۀ خـون کـویــر شد

مُردم ز بس كه بر بدنت بوسه می زنم            بر كـام خشك خـنده زنت بوسه می زنم

بر زلف خون پر شكنت شانه می كشم            بر زخـم هـای دل شكـنت بـوسه می زنم

چون به میدان ز حَـرَم اكـبـر رفت            دل ز جان شـست سوى دلبـر رفت
روح از جــسـم حـرم یـكـسر رفت            هـمـه گـفـتــنـد كه پـیـغـمـبـر رفـت

ای تـجــلـّی صـفـــات هــمـۀ بـرتــرهــا           چـه قـدر سخـت بـود رفـتـن پیـغـمـبرهـا

قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای           چون که عشق پدران نیست کم از مادرها

گـیسو به باد می دهی و دلبـری عـلـی            پا در رکاب می زنی و محشری علی

ابـرو نهـان کن از نظر خـیـرهٔ حسود            آئـیـنه دار صـورت پـیـغـمـبـری علی