اشعار

صد باغ غبطه می‌خورد حتی به صحرا            خورشید وقتی می‌گـذارد پا به صحرا

تـا پـشـت پـای کــاروان آبــی بـپـاشـد            از عـرش اعـلا آمده زهـرا به صحرا

عزیز فـاطمه بر کـربلا خوش آمده‌ای            خـلـیل آل عـلـی بر منـا خوش آمده‌ای

هنوز کعبه ز هجران تو سیه پوش است            شکوه مروه، صفای صفا، خوش آمده‌ای

ای به زینب دل و دلـدار بـیا برگردیم            پـسـر حـیـدر کــرار بـیـا بـرگــردیــم

تا رسـیـدیـم به ایـنـجـا بـه دلـم بـد آمد            پـسر فـاطـمـه این بـار بـیـا بـرگـردیم

راه نزدیک است دارد بوی مهمان میرسد           بوی سیب و بوی یاس و بوی خوبان میرسد

بوی خون، بوی بلا؛ بوی عطش؛ بوی فرات           بر مشـام کـاروان عـشـق بـازان میرسد

ای امـیـر قـافـله، دل بـی‌قـراری می‌کند           تا که از غصه نمیرم گریه یاری می‌کند

جان من کم تر بگو، کرب وبلا، کرب وبلا           نام این صحرا ز دیده اشک جاری می‌کند

آمدی ای حاجی کرب و بلا حجت قبول           سر در آوردی چرا از نینوا حجت قبول

صاحب کعبه! چـرا از کعبه آواره شدی           کعبه‌ات اینجاست ای خون خدا؟ حجت قبول

پـنـجـۀ هجـر گـریـبان مرا می‌خـواهد            غُصه گـیسوی پریشانِ مرا می‌خواهد

هـجـمـۀ بـاد خـزان اسـت تـبـر آورده            هـمه گـل‌های گـلستانِ مـرا می‌خواهد

زینب چو دید کرب و بلا را دلش گرفت            بانـویـمان به وسعـت دنیا دلش گرفت

حسّی غریب در دل او جا گرفـته بود            آهـی کشید و بعد هـمانجا دلـش گرفت

آخرش چشم تر تو خواهرت را می‌کشد           غـربت نا باور تو خواهرت را می‌کشد

آن سیـاهی مـقابـل ازدحـام دشـمن است           خلوت دور و بر تو خواهرت را می‌کشد

به آه، دود دلـش را به آسـمـان می‌داد            به سینه می‌زد و تنها سری تکان می‌داد

شنید کـرببلا....چـشمِ او سیاهی رفت            فقط به این تنِ بی جان، حسین جان می‌داد

همرهان بار گشایید که مقصد اینجاست            بـخـدا قـتـلـگـه آل مـحـمـد ایـنـجـاست

کـربلایی که شنـیـدید ز جـدم، هـمه دم            خود گواه است،که غمخانۀ احمد اینجاست

اي مـرا پـيـر طـريقـت يا حـسيـن            وي مرا هـمواره عـزت يا حسين
از ازل چـون سـايـه دنـبـال تـوأم            مـال من هـستـي و من مـال تـوأم

امـروز مَحـرمان حَـرم سـایۀ سـرم            شـام دهـم زمـان نـفـس هـای آخـرم

امـروز بین حـلـقـه شیـران هـاشمی            شام دهم به حـلـقـه زنجـیـر پـیکـرم

دشت غم، دشت عطش، دشت بلایی کربلا           سینه سوز و جانگداز و غم فزایی کربلا

جمعی از خوبان عالم را هدایت بر سر است           باز کن در دل برای عشق جایی کـربـلا

یک کـاروان دل، هـمره دلـبـر رسیده            زیـنـب بـیـا کـه مـنـزل آخــر رسـیـده

یاران فـرود آئید این وادی طور است            وعـده ز سـوی حـضرت داور رسیده

این قـافـله هر چه شتابش بیشتر شد            دلـشـوره‌هـای آفـتـابـش بـیـشـتر شد

جـای تـمـام نـخـلـها لـشگـر درآمـد            با هر قـدم یعـنی سـرابش بیشتر شد

می‌سوزم و چون آتشی در احتراقم            آه ای اجـل از چه نمی‌آیی سـراغـم

این دشت نیت کرده یارم را بگیرد            ای مرگ مرهم شو بر این زخم فراقم

حال و روزش با نوای عشق بهتر میشود          هرکه چشمش در میان روضه‌ها تر میشود

این دل سنگم که جای خود،شنیدم از کسی          ریگ های دشت با نام تو گـوهـر میشود

منایی از منای حاجـیان زیـبا تر است اینجا           مران ای ساربان محمل که حج اکبر است اینجا
مران ای ساربان محمل، تماشا کن، تماشا کن           که یک گلخانه گل با من ز زخم اکبر است اینجا

اینجا کجاست این همه غربت دیار کیست            این خاک، این غبار پُر از غم مزار کیست

آن تـل، تـلِّ خــاکـی و گـودی پـشـت آن            جانم به لب رسانده مگر سوگوار کیست