اشعار

مهمانِ دختر است علی، جز نمک نخورد            یک ظرف شیر بود ولی جز نمک نخورد

دختر به گریه گـفت که مهمانِ من مرو            شالش گرفت حـلـقۀ در: جـانِ من مـرو

یادش بخـیر شهـر و دیـاری که داشتم            بـاغ فـدک نه، بـاغ بـهـاری که داشـتم

بـا فـاطـمـه اسـیـر غـریـبی نـمـی‌شـدم            یـادش بخـیر دلـبـر و یـاری که داشتم

به چاه می‌رود آنکس که رفت از بیراه            علی است راه و شبم را علی است آری ماه

به چاه گفت و غمش را به سینۀ او ریخت            علی نداشت مگر یار دیگری جز چاه

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است            با تماشای تو یکـباره دلـم ریخته است

چـه بـه روز سـر تو آمـده آخــر بـابـا            سرت از ضربۀ شمشیر به هم ریخته است

دلم دریـائی از غـم‌های بـسیار            غم غـربت، غـم داغ و غـم یار

من از روز ازل مـظلـوم بودم            ز حق خـویشـتن محـروم بودم

بابا بمان که هـستی زینب فـدای تو            گـویـا نـوشـته‌اند شـهـادت برای تو

مـانـنـد روز آخـر مـادر شـدی پـدر            قالب تهی مکن که نـبـینم عـزای تو

تا صبح گردِ بـسـترت آرام می‌پـرم            شاید بـمـانی در بَـرِ من سایـۀ سـرم

شد قـسـمتم دوباره پـرستـاریَت کنم            بابا بگویم و تو بگویی که دخترم…

فَـرقِ مـرا تو طـاقـتِ دیــدن نـداشـتـى            هِـجـده سَرِ بُـریـده بـبـیـنى چه می‌کُنى

اینجا همه به گـریۀ تو گـریه می‌کُـنـند            خَـنده به اَشک دیده ببـینى چه می‌کُنى

کوچه در کوچه دلم ریخته بر دور و برت            چقدر خون جگر میرود از فرق سرت
پیـش من راه برو بی‌کمکِ از حسنـین            باورم نیست چنان تا شده امشب کمرت

ندارد قـلـبـش آرام و شکـیـبـی            به لب دارد عجب أمن یجـیـبی

چه کردی با دل پُـر درد مولا            غریبی، ای غریبی، ای غریبی

ای خـدا، ای بی‌نیاز چاره ساز            بـارالـهــا، خــالـق بـنـده نــواز

ای کریم ذوالعطا و فضل و جود            ای به سمتت کلَّ شیٍ فی‌السجود

ذکـر عُـلـوّ عـالـی اعـلا بُـوَد عـلـی            وجـه خـدای والـی والا بُـوَد عـلــی

بیـش از همه شناسد اگر راه آسمان            زیبـاتـرین نـشـانه ز بالا بُـوَد عـلی

کـوفـه ایـنـجـا نـشـسـتـه در گـذرش            رو به شـب مـی‌رود چـرا سحـرش

کـوچـه در کـوچـه زود مـی‌پـیـچــد            در دهــن‌هــا مـصـیـبـت خــبـــرش

در اسم، اگر چه ما مسلـمان هستیم            شرمنـدۀ دین و روی قـرآن هستـیم

بـا بــار گــنــاه رو بـه تـو آوردیــم            سوگـنـد به جـان تو پـشیـمان هستیم

باز هم خانه و یک بستـر خـون آلوده            زنـده شـد خـاطـرۀ‌ مـادر خـون آلـوده
شیـرمـرد اُحـد افـتـاده کـجـایـی زهـرا            تا بـبـنـدی سـر این حـیـدر خون آلوده

تـیـر محـبّـت تو را منـم نـشانـه یا عـلی           گـرفـته بر زیـارتت، دلـم بهـانه یا عـلی

بـار ولایت تو را به دوش دل گـذاشـتم           کـوه معـاصیم فـتاد از سر شانه یا علی

چه درهم کرده قاتل مصحف قرآن زینب را            به خانه برده‌اند از سوی مسجد جان زینب را

همه با چشم گریان می‌روند از خانۀ مولا            چه می‌فهمد کسی حال دل ویران زینب را

 پخش سبک  

نـالـه داریم امشـبی با چـشم گـریان            ذکر لب‌ها گـشـته با حـال پـریـشان

خورده ضربت بر سرِ شمس عدالت            کز ازل بود، در دلش شوق شهادت

 پخش سبک  

گـشته جـاری اشـک زهـرا            خـورده ضربت فـرق مولا

ذکر عالَم به چشمان گـریان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

پخش سبک  

عـالم و آدم بر لـب ذکـر یـا حـیـدر دارد           گـوئیا کـوفه امشب مـاجـرا در سر دارد

شد خـزان چمن، بـاغ اهل ولا           فرق شاه نجف، شد ز کینه دو تا