اشعار

می خواستند داغ تو را شعـله ور کـنند            وقتی که سوختی همه را با خبـر کنند

می خـواستـند دفن شوی زیر خـاک ها            تا زنـده زنده از سر خاکت گـذر کنند

در میان هلهـله سوز و نوا گم می شود           زیر ضرب تازیانه ناله ها گـم می شود

بس که بازی می کند زنجیرها با گردنم           در گلـویم گریه های بی صدا گم می شود

تا ابد كـوثـر تـوحـيـد ز پيـمانـۀ اوست            سينۀ سوختگان شمع عــزاخانۀ اوست

شعله های عـطشش در نفـس خستـۀ ما            كوه سنگين غم ما به روي شانۀ اوست

این زن که از برابر طـــوفان گذشته بود         عمرش کنار حضرت باران گذشته بود

صبرش امان حوصلـــه ها را بریده بود          وقـتی که از حــوالی میـدان گذشته بود

زینب وَرای فکر و خیال من و شماست         مــدّاح او فقط  وَ فقط شاه کـربــلاست

بی بیِّ آسـمــانیِّ عــالم عــقــیــله ایست         کو افتخار مادر سادات و مــرتضاست

هر چند پای بی رمق او تـوان نداشت            هر چند بين قافـله جانش امـان نداشت

بار امانتی که به منـزل رسـانـده است            چيزی کم از رسالت پيغمبران نداشت

ای وقــــار تـو وقــار پـنــج تـن            گـردش تـو در مـــدار پـنـج تـن

خـطبـه هایت، ذوالـفـقـار پنج تن           ای هــمـه دار و نــدار پـنـج تـن

آتــشـفــشـان زخــم مـنـم، داغ دیــده ام           خـاکستــرم، بهـار به آتــش کشیده ام

چشم بلا کشیدۀ من خون جگرشده است            از بــاغ ســرخ آیـنـه هـا آه چـیـده ام

یک سال و نیم مانده غمت در گلوی من           هر روز و شب تویی همه جا روبه روی من

در زیــر آفــتـــابــم و تشـنـه شـبـیه تـو            دنیا کـشـیــده خـنــجـر غـم بر گــلوی من

هنگامه ی وصال من و دلبــرم شده             این الحسین زمــزمــه ی آخرم شده

چشمم به راه مانده کجایی عزیز من            پیــراهن تو گــرمی بال و پـرم شده

جان و دلم فـدای تو ای دلبــرم، حسین            دیگــر رسیـده است دم آخــرم حسیـن

من رو به کربلای تو خوابـیــده ام اخا            دیــدار من بیــا، پــسر مــادرم حـسین

قصد كرده است خـدا جلـوۀ ديگر بكشد           سورۀ مـريـمـي از سـورۀ كـوثـر بكشد

بگذاريد همين جــا به قـدش سجـده كنم           نگــذاريد دگــر كـار به محــشــر بكشد

وقبل از اینکه مرا هم از این سرا ببرید           کـمک کنید مـــرا سمت کــربــلا ببرید

تمام قــامت من را شکسته داغ حسیــن            کمک کنید مرا دست بر عـصا ببــرید

آنکه از وصفش زبان گردیده الکن زینب است          آنکه نطقم در مدیحش گشته کودن زینب است

آنکـــه بعد از نهضت سـرخ حسین بن علی          پیــکـــر دین خـــدا را بود جوشن زینب است

زخمیِّ زنجــیـرم، کـبودِ بی شـمارم             بر شانه هـایم زخـم های کهنه دارم

همشیرۀ خورشیدم و بانــوی نــورم             هر چند که در پنجــۀ گرد و غـبارم

آه ای صبور قـافـلـۀ غـم سـفـر بخیـر            راوی روضه هـای محـرم سفـر بخیر

خلـوت نشین نیـمه شب ندبه های اشک            دلگـیر بغض های دمادم سفر بخیر...

امشب ای کعبه زیارت کن زیارت کن خدا را         همچو جـان برگیر در بر جان ختم‌الانبیا را

چشم شـو سـر تـــا قدم، بنگر جمال کبریا را         بوسه زن خاک قـدم‌های عــلـی مرتضی را

خدا در کعبه مهـمان دارد امشب          حــرم در سینه قرآن دارد امشب

زمین خورشیدِ تابان دارد امشب         محمد یک جهان جان دارد امشب

امــشـب حـــرم خـــدا حـــرم شـــد            از مــقـــدم يــار مــحـــتـــرم شد

كعبه شده محو و مات و مدهــوش           ديـــوار ز هــم گـشــوده آغـــوش

شه کار آفـــرینش دادار حــیـــدر است         نفس و وصی احمد مختار حیدر است

وقت نبرد و حـمـله جلودار حیدر است         استاد بی نظیر علــمـــدار حـیدر است