اشعار

این نـالۀ شکـسـتۀ یک خـستـه مادرست           بی شـیـر بـودنـم بـه خـدا مـرگ آورست

آن مادری که شیـر نـدارد دهد به طفـل           خجلت زده غریب و پریشان و مضطرست

به نسیمت پـر جـبـریـل به هم می ریـزد         پای اعـجـاز لبت نـیــل به هـم می ریزد

تـازه از راه رسـیــدی و گـلــویت تـازه         بعد از این که شده تکمیل به هم می ریزد

وقتش شده بر دست بگیرد جگـرش را            مردی که شکسته ست مصیبت کمرش را

پـروانه به هم ریخته گهــوارۀ خـود راا           تـا بـاز کــنـد از پــر قــنــداق پـرش را

حـال و روز لـبـش بـیــابـانـی سـت            و سـلاحـش دو چـشـم بـارانـی ست

تـوی خـیـمـه اگـر که زنـدانـی ست            گریه هایش پُـر از رجـزخوانی ست

چیزی شبـیهِ نیـزه خورده بر گـلـویت            گوئی در آورده است حالا پَـر گلویت

با یك پَـر بـوسـه انـاری رنگ می شد            كِی داشت تاب هُـرم تیـر آخـر گلویت

فـکـری به حال مـاهی در التـهـاب کن           بـابـا بـرای تـشـنـگـی مـن شـتـاب کـن

 دردی عمیق در رگ من تیر می کشد           من را بـرای ذبـح عـظـیـم انتخـاب کن

تو را دادند از پیكان به جای شیر آب اصغر           عطش طی شد تلظی نه، تبسم كن بخواب اصغر

لبت خاموش بود اما گذشت از گنبد گردون           ز قطره قطرۀ خونت صدای آب آب اصغر

ای چشم هایت روشنی، ای قصّه ات غـم            ای مـرکـز ثــقــل تـمـام گــریــه هــایــم

کوچک تـرین لب تـشـنه در گهـوارۀ داغ            حـبـل الـمـتـیـن اشـک در دسـتـان مـاتـم

داغ مجـنـونـی تو بر دل لـیلا بس بـود            این تـلـظیِّ تو بر کُـشـتن بابـا بس بـود

تـا قـیـامـت بـه دل ســوخـتـه آل عـلـی            داغ شش ماهگی محسن زهرا بس بود

زره پوشیده از قـنداقه، بی شمشیر می آید           شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر می آید

به روی دست بابا آسمان ها را نشان كرده           چقدر آبی به این چشمان بی تقصیر می آید!

حالا برای خنده كه دیر است گریـه كن            بابا نخواب، موقع شـیر است؛ گریه كن

در مانده ام میان دو راهـی...كـجا روم؟            چشمم كه رفته است سیاهی، كجا روم؟

بست بر روی سـر عـمامه پیـغـمبر را            رفـت تا بلکه پـشـیـمان بکند لشکـر را

من به مهـمـانی تـان سـوی شـما آمـده‌ام            یـادتـان نیـسـت نـوشـتـیـد بـیــا؟ آمـده‌ام

من از این داغِ نفـس گـیر چه باید بكنم            در غـمِ غربـتِ تـقـدیـر چـه باید بكنـم

به رویِ دستِ من ای آیـۀ مُـزَّمِّـلِ من            بـا گـلـویِ شـده تـفـسـیر چه باید بكـنم

چشم من محفل اشک و غم و اندوه و عزاست            در حسینیۀ دل، هیئت عشق تـو به پـاست

مَـحــرَم روضۀ تــو مُـحــرِم بیت الله است           تا ابــد پرچـم ســرخ حــرمت قبـله نماست

دریا به چشم گریه کنانت چو شبنـم است            یعنی که هرچه گریه برایت کنم، کم است

شـکـر خـدا کــه با هــمـه نـاقــابـلـیــمـان            اشکی برای عـرض ارادت فـراهـم است

ای شهیـد سر جـدا، یا لـیـتـنـا کُـنـّا معک           کــشــتـۀ راه خـــدا، یا لیـتـنا کُـنـّـا معک

ای به موج خون زده در پیش چشم فاطمه           زیر خنجر دست و پا، یا لیتنا کُنـّا معک

بـاز هــم آب بــهـانه شـد و یـادت کــردم           یادت افــتـادم و با گـریـه عـبـادت کـردم

اشک‌ها ریخـتـم و غـسل شـهـادت کـردم           روضه خوانت شدم وعرض ارادت کردم

غیر ازغم معشوق در عالم خبرى نیست            جایی خبرى نیست که ازغم خبرى نیست

پروانه پـرش سـوخت ولى آبـرویش شـد            ما هم دلمان سوخته، این کم خبرى نیست

تا گـریـه بر حسین تــمنای خلـقت است            بـین من و تــمـام مـلائـك رقـابـت است

نـزدیك می كـند دل ما را به هـم حسیــن             این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

قـدری به سیـنه آه بـرایم بـیـاوریـد            پـیـراهـن سـیـاه بـرایــم بـیـاوریــد

اخــبـار بـیـن راه بــرایم بــیاوریـد            تـربت ز قــتـلگـاه بـرایـم بیاوریـد