اشعار

شعــری سروده ام به بلنـدای کــربــلا              هــر مصرعش حکایت شبهای کــربلا

من یــادگــار نـستــرن بــاغ کـوثــرم                غیر ازغم حسین غمی نیست درســرم

چشم هایش همه را یاد مسیـحــا انداخت             در حرم زلزله ی شــور تمـاشـا انداخت

هیچ چیزی که نمی گفت فقط با گــریــه                جلوی پای عمو بود خـودش را انـداخت

جان سپــر، شمـشـیر آه دل، زره پیراهنم         دل شکسته کــام تشنــه اشک دامن دامنم

آن که گرید بر غریبی امامش زیــر تیـغ            وآن که درامواج خون بر مرگ می خندد منم

گل من چرا زخمی از نیش خـاری              پـــراکـنــده در دامــن لاله زاری؟

مرا داغ لب‌های خشک تو بــر دل              تو بهرچه ازچشم خود اشکباری؟

مانند یک فـرشتـۀ از پـا نـشــسته بــود           غمگین تر از همیشه در آنجا نشسته بود

هشــتاد و چـار حـوریه دور نگاش بود           دور از نـگـاه مـردم دنـیـا نـشـسـته بود

گل کرد خون و غریبی در عمق چشمان سجّاد        آتش گرفت و فرو ریخت با خیمه‌ها جان سجّاد

دردی بزرگ وصمیمی، بادست خودشانه میزد         بر روح عصیانگر باد، موی پریشان سجاد

رفتند یـک بــه یک همـۀ هـمرهـان مــن          من مانــدم و غــمی ‌که بریــده امـان من
صحبت زچند قطرۀ کوچک گذشته است          ابــر بــهار مــی‌چــکد از آســـمان مـــن

لفـظ طـیار تو مـعــراج بـرد معـنـی را          اشک چـشمـان تو میـخانه کـند دنـیا را

تکیه بر کعبه بزن سـر بده آواز ظهور          چون که این کار تو خوشحال کند زهرا را

عشق از سرای این دل من پا نمی شود            مجـنون دلش بجز سوی لیلا نمی شود

بالای تخت یوسـف کـنـعـان نـوشـته اند            هر یوسفی که یـوسف زهرا نمی شود

شـأن تـو را به شـیـوۀ نـاز آفـریـده انـد            ذاتــا" مـــرا بــرای نــیــاز آفـریده اند

از آتـش زیـارت تـو شـعـلـه می کـشـد            دل را بــــرای سوز و گداز آفریده اند

بـرگـشـتـم از رســالـت انــجــام داده ام            زخـمی تـرين پيـمبـر غمگيـن جـاده ام

نا بـاورانـه از ســفـرم، خـيـل خـارهـا            تـبــريـك گـفـتـه انـد به پـای پــيــاده ام

بـوی دود ربـنـایـی سـوخـتــه            می وزد در خـیمه هایی سوخته

دیده ام در قاب زنجـیری سیاه            عـکـس های کـربلایی سوخـته

بِین مـادرها مـقـام بـرتـری دارد خـدیجه          زانکه چون زهرای اطهر، دختری دارد خدیجه

جای دارد گر کند فخـریه بر زنهای دنیا          چونکه مانند محمد شوهری دارد خدیجه

دارد غزل به عـشـق تو آغــاز می شود           مـثـل گـلـی که با نـفـستت بــاز می شود

می بـارد آسـمـان غــزل پـوش بیت هـام           هر مصرعی مسـافـر یک راز می شود

به شوق همرهی‌ات کربلا نشین شده‌ام            میان دُردکشان تو بهتـــرین شـــــــده‌ام

مرا مجوی که چـیزی ز من نمــی‌یابی           که با طهارت این خاک‌ها عجین شده‌ام

اين چـشـم‌ها براي كه تـبخـير مـي‌شـود؟           اين حـلـقه‌ها براي چه زنجـير مي‌شـود؟

پـيـراهــن مــحــرم مـــــن را بـيـاوريــد           دارد زمـان هـيــأت من ديـر مي‌شـــــود

می سـوزم و نمـانـده مرا راه دیگری            آری فـرشتـه ام که نـدارم دگـر پـری

سنگین شده عـبور نفس های خسته ام            انگار بین سینـۀ من رفـتـه خـنـجـری

تیر نـگذاشت که یک جـمـله به آخر برسد          هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی خواست فرات              یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد

گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است         آب آب لب تــو بــانـی بــاران شــده اســت

خون حــلـق تــو نـرفـتــه نـفـست بنـد آمد         که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است

دیگر به آسمان تو جز من ستــاره نیست           میدان ببر که فرصت وصلم دوباره نیست

شمشیر تـیـز من لب عـطـشـان من بــود           کور آن دلی که از غم من پاره پاره نیست