اشعار

بــابــا سـلام بـر بــدن بی سـرت كنم؟             یا آن كه گریه بر سر بی پیكرت كنم؟

بگــذار تا كه چهـره گذارم به خاك تو             آنگه ســلام بــر بــدن بی سـرت كنم

سحـر چـون پیک غـم از در درآید            شــرار از سـیـنـه، آه از دل بـرآیـد

نـــــدای کـاروانـــی از وطــن دور            بـه گـوش جـان ز دیـوار و در آیـد

مست ازغم توأم غم تو فرق می کند             مــحو تــوأم کـه عالم تو فرق می کند

بایک نگاه می کشی وزنده می کنی             مـــثل مسیح، نه، دم تو فرق می کند

یاسی به رنگ سبز زگلخـانه می رود             یا رب خدایِ درد ز کـاشـانه می رود

اینــجا هــزار تــیر بـه تشییع اش آمده             تا کس نگوید از چه غریبانه می رود

مرد غریب شهر، کبود است پیکرت            آهسته تر شده ست نفـس های آخرت

آقــای مــن در آن وطــن مــادریِّ تـو           یک مرد هم نبود شود یارو یاورت؟

خوابــــید جــمل تـا تب طوفان تو آمد             تا رخشش شمشیر ســر افـشان تو آمد

خیبرشکنی دررگ ودرخون شماهاست             بــی باکــی حـیدر همه در جان تو آمد

روی لـعل لب تو لـختِ جگـر می بـیـنم           دور چـشـمـان کـبـود تـو اثـر می بـیـنم

زخـم ها روی جـگـر داشتی و دَم نَزَدی           حـاصل خـون دلـت را چـقـدر می بینم

می سوخت ازشرارۀ زهر و توان نداشت             کاری که جعده کردزدشمن گمان نداشت

خون دلی که درهمه ی عمرخورده بود             بهر خروج ، راه دگـر جز دهان نداشت

سوختم از زهر و آبی غیرچشم ترنبود             جای شمعی آب گشته غیر خاکستر نبود

دل اگرشوق وصال دوست رادرخودنداشت             کاسۀ زهراینقدرشیرین وجان پرورنبود

رســم کریم هاست غـم یار میـخورند             درعمرخویش غصه بسیارمیخوردند

راز نگفــته در دلــشـان مـــوج میزند             ازدوست زهروطعنه زاغیارمیخورند

دردی دراین دل است که درمـان نمی شود             داغ عـــزای کوچه که پایان نمی شود

درمــانِ دل بــه زهر هلاهِل شنیده اید             دردم به غیر زهرکه درمان نمی شود

چشمان توراهی است سوی آسمان باز             دستت گره ها کــرده از کار جهان باز

بر دوستدارت در نـخواهی بست وقتی             بـوده در ایــن خانــه رو به دشمنان باز

پَر می گرفت مرد جـذامـی در آسمان             بر او که از کـریم مـحـبّت رسیده بود

دیدند در جمل که حسن مثل مرتضی             بر اوج قــله های شجـاعت رسیده بود

بازاز گریه ی من چشم شب تارگریست             چشم مهتاب به حالِ منِ بــیدارگـریست

تا کـــه از سینه ی خود آه کشــیدم آرام             دل سنگ آب شُدُ آه شــرر بار گریست

انقطاع تو زِ هـر ســوز و گـدازت پـیدا            فـاطـمی بــودنت از چهــرۀ نـازت پـیدا

سرسجاده تو گوشه ای ازعرش خداست            سیـر عـرفـانی ات از حال نمـازت پـیدا

جـنـت، بـهـارِ پـیـرهنت أیهـا الکـریـم             از نــور جـامه ای به تنت أیها الکریم

ای هـمدم تو زمزمه هـای زلال وحی             ای جبــرئیل هــم سـخنت أیـها الکریم

سکه ها ایمانشان را بُرد بیعت ها شکست             یک به یک سردارها رفتندقیمت‌ها شکست

دسـت بدعت جانماز از زیر پای او کشید             درشـب شومی که قبح هتک حرمتهاشکست

دیــد از دور مــســیــحـا نـفـسـی مــی‌آیــد            دیــد بــا قــافــلــه فــریــادرســی مـی‌آیـــد

صحنه‌ای دیــد در آن قــافـلـه اما جانکــاه            بر سر نیزه سری دید، سـری همچون ماه

ز چـشـم پُر گهـر من خـدا خـبر دارد            ز جـان پـر شـرر من خـدا خـبر دارد

که بود معتمد و ظلم او چگونه شکست            ز کـیـنه بـال و پـر من خـدا خبر دارد

باید سـرود از حـلـم زیـنب ایـهـا الناس            باید که گفت از رکن مذهب ایها الناس

با اشک چـشـمم در مـقـامـاتش نوشتم:            استــاد بـی هـمـتـای مکتب ایهـا الناس