اشعار

اى زينب! اى كه بى توحقيقت زبان نداشت         خـون آبرو، محبّت و ايـثـار، جان نداشت

بى تو حـيا به خاك زمين دفـن گشـته بود         بى تو شرف ستاره به هفت آسمان نداشت

من آن فـرشته ام كه به دنـيا نشـستـه ام            حـورايه ام و به دامن تـقـوا نشـسـته ام

من چشمه ام جدا شده از كوثر بهشـت            طـوبـايم و بـه گـلشن طاهـا نشـسته ام

من زينـبم كه رنج فـراوان كـشيـده ام            بـار سـتـم ز گـردشِ دوران كشيـده ام

من زينبم كه قامت همچون كمان من            باشد نشان، زبس غم هجران كشيده ام

زيـنب اى شـيـرازه ى اُمّ الـكـتـاب            اى بـه كـام تـو، زبـان بـوتـراب

از بـيـانت سربه سر توفـان خـشم            نوح مى دوزد به توفان تو چـشم

سوز دعاست همدم شب زنده‌داری‌ت           ای من فدای مقدم شب زنده‌داری‌ت
بر تارک سیاهی شـب تیــغ می‌کشی           ای آفـتـاب پـرچم شب‌ زنـده‌داری‌ت

آن چه از من خواستی با کاروان آورده ام           یک گلستان گل، به رسم ارمغان آورده ام

از در و دیوار عالم، فتنه می بارید و من           بی پنـاهـان را، بـدیـن دارالامـان آورده ام

اى كه به عـشـقت اسير خـيل بنى‏ آدمـند           سوخـتگان غمت با غم دل خرّمنـــد

هر كه غمت را خريد عِشرت عالم فروخت           با خبران غمت بی خبر از عــالمـند

نازم حسين را كه چودرخون خود تپيـد           شـيـواتـرين حـمــاسه عـالـم بـيـافـريـد

ديدى دقـــيق بايـــد و فكرى دقيـــق‏ تــر           تا پى برد به نهضت آن خسرو رشـيد

قامتت را چو قـضـا بهر شهـادت آراست          با قضا گفت مشيّت كــه قيامت برخاست‏

دشمنت كشت ولى نور توخاموش نگشت          آرى آن جلوه كه فانى نشود نور خداست‏

تا ابدجلوه گَه حقّ و حقيقت سـرتوست          معنى مكتب تفويض، علـــى اكبــرتوست‏

اى حسينى كه تويى مظهر آيـات خــدا          اين صفت ازپدروجدّ تو درجوهرتوسـت

شبی دراز شبی خـالی از سپـیده منـم           طلوع تلخ غروبی به خون تپـیده منم

پی نظاره ات ای یـوسف سراپا حُـسن           کسی که دست ودل ازخویشتن بریده منم

چکیده قطرۀ خونی ز چشم سلسله ای            شکـسته بغـض گـلـوگـیر تلخ آبله ای

میان خندۀ قـابیـلیان چه مظلـوم است            صدای ضجّۀ جان سوز زنگ قافله ای

هشتاد و چار آئیـنه دنـبال سرش بـود            صحرا به صحرا دشت پامال سرش بود

ازکودکی چون سایه هر جایی که میرفت               این سرنوشت سخت دنبال سرش بود

یا بر سر من از سر نی سایـبان بده           یـا بـر بـلـنـدْ نـیـزه مرا آشـیـان بده

با گیسوی رها شده در دست بـادها              از نی مسیر قـافله ات را نشان بـده

تنـگ غـروب و گریـۀ بی اخـتـیار بـاد           آیـد به گـوش شـیـون مرثـیّه وار بـاد

زیـبـاتـریـن سـتــارۀ دنـبـالـه دار نـی           افتاده است گیـسویـتان در مسیـر باد

یک دم میان این همه صوت مهیب بود           آیـا شنـیـده‌ایـد؟ صدایی عـجـیب بود...

یا ظرف قلب خواهری افتاد و خرد شد           یـا که نـسیــم آیــۀ مـردی غـریب بـود

دستان بـاد مـوی تو را شانـه می کند          خـون بر دل پیـالـه و پیـمانـه می کند

از داغ جانگـداز جـبـین شکـسـته ات          زخـمی عمیق بر جگرم خانه می کند

چشمم ازداغ تو ای گل پُرشبنم شده است           لحظه هایم همگی رنگ محـرّم شده است

مرهـمــی نیست که بر داغ عظیمت بنهم           اشک، تنها به دل سوخته مرهم شده است

می رفت و زیرِ مـاه دلی را پسند كرد           در كُنجِ دِیرِ، سر زده اش در كمند كرد

خوش كرده بود دل ببرد پـیــرمرد را           از سجده های پایِ صلیـبش بـلنـد كرد

ای آفتاب زمین خورده، ماهِ نیزه حسین           طلوع كرده سرت در پگاهِ نیـزه حسین

پــنــاهـگــاهِ یـتـیــمـانـم و بــدونِ پـنــاه           خـودت بگـیـر مـرا در پـناهِ نیزه حسین