اشعار

آنچـه امیــد دهد تــوبــه من را این است           پای العفو من از رحمت حق تضمین است

من اگر بر سر این سفره طمعکــار شدم           علت این بود که مهمانیتان رنگـین است

ای کـاش بـبـیـنـیـم هـمـۀ مــاه نهـان را           هـمـراه طـلـوع تو شـروع رمـضان را

با تـلخـی اشک غـمت افـطـار نمـودیـم           از مـسـجـدمـان تا که شـنـیـدیـم اذان را

هــزار مــرتبه جــانـم بگیر و جانم ده            سپس کرم کن و یک لحظه رو نشانم ده
به زیر خاک قدم های خویش خاکم کن            غبــاری از سر کویت به ارمغــانم ده

در حرم شُستم ز اشگ دیده ام دیـوار را           گم شدم در سیل اشگــم تا بجـویم یار را

گشتــه ام دور حــرم تا یار را پیــدا کنم           حجّ نکردم گر نه بینم آن گُل رخسار را

چو دیــدنــد در لــوح خلـقت دلــم را            ســرشتـند بــا آب رحــمت گــلــم را

بــهــایــی نــدارم ولــی یــار، فــردا            گــران می خــرد اشگ ناقــابلــم را

در شب تو روشنــايي اگــر يافتي بگــو            در غصــه آشنــايــي اگــر يــافتي بگـو
« در بزم ما اشاره کم از قيل و قال نيست »           از مــا تو هوي و هايي اگــر ياقتي بگو

اي شده مجــنــون تو بــسيــار هـا            عــارف و ديــوانه و هــوشيار ها
ما هــمـه محتــاج نــگــاه تــوأيــم            اي نظــرت بــرده دل از يــارهــا

درد دلم دوا شود به لطف صاحب الزمان      گره ز کار وا شود به لطف صاحب الزمان
اگر ملول و خسته ام اگر که دل شکسته ام      دلم ز غم رها شود به لطف صاحب الزمان

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است           جان را هــوای از قفس تن پـریدن است

از بیم مرگ نیست که سرداده ام فـغــان           بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

آسمان امشب زمین را بوسه باران میکند           فرش دارد عرش را در خاک مهمان میکند

باز هم دارد ملک سجده به انسان میکند           سفره ها را دست حق دارد پراز نان میکند

رسانده زهـر جـفـا تا به چرخ آه مرا            گـرفـتـه است ز کف معتمد رفاه مرا

به زندگانی من نیز زهـر خـاتـمه داد            به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

عـیـد است ولـی عــیـد قـیـام بــشـریـت           در پــرتــو مــیــــلاد امــام بــشـــریـت

بـا دست کـرم ذات خــداونــد تـعــالــی            زد ســکـــۀ اقــبــال بـه نـام بــشــریـت

امـشب بهـشت را بـه تمـاشـا گـذاشـتـند            امـشب نـمـک بـه سـفرۀ دنیا گـذاشـتـند

امشب به روی دامن نرجس از آسـمان            مـاهـی به نـام مـهـدی زهـرا گـذاشـتـند

از قـلـب دریــا کــاروان نـور پـیـداست           چون مهر تابان کشتیی از دور پیداست

کشتی ولی برعرشۀ آن قرص خورشید           هرجا درخـشید و درخشیـد و درخـشیـد

پخش سبک

جلوه شد بر عالم لوای نصر ما            گل بریـزید آمد امـامِ عصر مـا

صفای هر مجلس آقا،خوش آمدی مولا            گل پسر نرجس آقا ، خوش آمدی مولا

پخش سبک

شور من و نوای من ، آمدنت دعــای من           مریض هجران شده ام،ظهور تو دوای من

ای هـمـۀ زنـدگـی ام ، آیــنــۀ خــدای من           کعبۀ من زمزم من، مروۀ من صفای من

پخش سبک

یوسف خیـر البـشـر یا ابا صالـح مـدد            حجّت ثـانی عَـشَـر؛ یا ابا صـالح مـدد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

پخش سبک

ای اهــل دنـیا، مالـک دلهـا؛ می آید           وصی طـاهـا، وارث مـولا؛ می آید

به روی دست، حضرت نرگس ، مهدی زهرا می آید

پخش سبک

نشسته خـنـده بـر، لبـهـای محمد            به ماه پیغمبر، پیغمبر خوش آمد

گل یاس حیدر،مهدی یا مهدی *** تجلّی داور،مهدی یا مهدی

پخش سبک

می رسد بوی یاسمن            كوچه ها پر از نسترن

گل بریزید اهل جهان            آمده حجة ابن الحـسن