اشعار

پخش سبک

بعد از تو ـــ  مدینه و سکـوت و حـسرت ـــ  مدیـنـه و غروب و غربت(۲)

آه، علی و روزگار غم ها          علی و خاطرات زهــرا(۲)

هر کسی این روزها آمد کنارم، گریه کرد         چشمش ابری شد،به حال و روزگارم گریه کرد

بس که مرغ روح من شوق سفر دارد به سر         قابض الارواح از این انتظـارم گریه کرد

هزار مرحـلـه سائل نشسته بـر در تو          مگر که نور بگیرد ز فیض محضرتو

گدا چومن که نه بی بی! شبیه جبرائیل          که مشق شب بنویسد ز روی دفـتر تو

آیــه آیــه کوثــرت آتش گـرفت          سـورۀ چـشـم تـرت آتـش گرفت

لخته لخته بغض های بـی کسی          در نـگـــــاه پرپرت آتش گرفت

مـردمِ شـهــر رسـیـدنــد ولی بــا آتـش          آمـده لـشـگـر ابـلـیــس سـراپـــا آتـش

داشت ازدرد تنِ خانه به خود می پیچید          داد زد کـوبـۀ در؛ وای خــدایــا آتـش

بـاران گرفت و قصـۀ دریـا شـروع شد          تکبیرهای جنگل و صحـرا شــروع شد

بـابـا که رفت دخـتـر خـود را بغـل کند          بغضش گرفت وعشق همانجا شروع شد

با چـشم هـای نـیـمه بـازت گـاه گــاهی          چشمان خیس و خسته ام را کن نگاهی

وقـتی تـنـور خانـه روشـن شـد برایت          گـفـتـم خـدا را شکر کم کم رو براهی

شب خوشه چینِ چـشم تو و آشنای تـو           ای رایت سپـیـده دمـان چـــشـم های تو

پیچیده است عطرخوشی درفضای شهر           از لابـه لای خـلـوت تــو بـا خـدای تو

گل بــودی امـا بـوی خاکستر گرفتـی         آه ای فـرشته بین شعله پـــر گـرفتی

با این سرانگشتی که تاول زد در آتـش         امشب گره ازموی این دختـر گرفتی

هر چند پهـلـویت شکـسـته، نـاتـوانـی           دستم به دامـانت، دعـا کن تا بـمـانی

بـد جــور آزردند قـلبـت را عــزیـزم           شرمـنـده ام خیری ندیـدی از جـوانی

ابر کـبود پـلک تو در حـال بـارش است           وضعیت هـوا و همین یک گزارش است

آئـینه ات کجاست؟ نگـاهـی به خود کـنی           تصویر تو در آیـنه هم رو به کاهش است

در میزنی که وا بشود؛ وا نمی شود          دردت غریبی است مـداوا نمی شود

حالت بد است بازولی روی مرکبی          پهلو شکستــه مثل تو پـیدا نمی شود

سلام سـورۀ کـوثـر، سلام "أَعـطَیـنـا"         درود، مـادر سـادات، فـاطمه، زهــرا

صفیّه، امّ ابیهــــا، جـــلیــله، راضــیّه         حدیثه، طاهره، قدسیّه، انسیه، حــورا

چون رسد لحـظه بـا زور علی را بُردن           بــاید آماده شـود شیعه بــــرای مُــــردن

روز تنهایی مولا که کسی جز من نیست           چاره ای نیست به جز رفتن وسیلی خوردن

مادر به نـونـهـالی من رحـم کن مـرو            جـان حسین جـان حسن رحم کن مرو

ماخود به خود به آتشِ غـم مبتلا شدیم            بر اهلِ خانه شعله مزن رحم کن مرو

فاطمه روزی که خلقت شد سراسر نور بود           نور قبل ازخلقتش در ذات حق مستور بود

نـــوری از وجه خـدا مستغرق اندر ذات هو           کار او تسبیحِ سبحان، قبلِ هر دستور بود

رسـیـد فـاطـمـیـه مــادر مـحــرم ها            رسید فاطمـیه چـشـمه ســار ماتم ها

رسـید فـاطـمـیه شـد تـولـد روضـه            رسید مبـدا تاریــخ هجــری غـم ها

دوبـاره بـزم عـزا؛ باز مـرثـیـه خـوانی           دوباره سفـرۀ روضه دوبـاره مـهـمانی

سلام حضرت صاحب عزاکه ازچشمت           جـدا نـگـشـتـه دمـی؛ ابـرهـای بـارانـی

کاش حنانه ی مـــن لب به سخن باز کند          گره از کـار مــن و بند کــــفن باز کند

دست از جان خودم شستم و او را شستم          ترسـم این بود که این زخم دهن بازکند

دل گرمی ایـن روزهایِ سـرد، برگرد           ای سرخی گلهایِ خشك و زرد، برگرد

آسان نـدارد بی تو هرچـه سخـت، بازآ           درمان ندارد بی تو هر چه درد، برگرد