اشعار

تو روی دست پـیـمـبـر تـمــام قــرآنـی            تو دست لطف خــدا را قـدیم الاحسانی

تو زنـدگـانـی خــونـی تو کـشتۀ اشکی            تو در کنــار دو دریا ذبیــح العـطشانی

از گـلـستان لاله های پــرپــرم آید به یـاد            از نیـسـتـان داغ های خــاطـرم آید به یاد

با دل خود هر زمانی را که خلوت میکنم            در اسارت زآن چه آمد بر سرم آید به یاد

آقا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟            هر وقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

آقا چه شد که خـیـمه ات آتش گرفته بود؟            دلهای اهل بیت؛ همه با اضطراب سوخت

در ازل بود كه خون از جگرم كام گرفت            بــارش ابــر ز چـشـم تــرم الهــام گرفت

آه از نــاحــیــۀ حــنـجــر من پــیــدا شــد            نــوح از نــوحۀ من بود چنین نـام گرفت

هر صبح و ظهر و شام و سحر گریه میکنی           همراه اشک و سـوز جگــر گریه میکنی

ســجــاد خـــانــواده ای و وقــت نــافــلــه           بــر آخــریــن نـمــاز پــدر گــریه میکنی

غم و اندوه و مصیبت همه جا یارش بود            روز پیوسته ز محنت به شب تارش بود

كــربــلا از نظــرش دور نـمـى ‏شد آنى            یــاد آن فـاجـعـه دائـم پــى آزارش بــود

گرچه دلخونم و حـالم ز دلــم زار ترست            ولی از پیکر من چـشم تو بیمــار ترست

درد و غم با من و دل هست وفادار، اما            با تن من غـل و زنجـیـر وفــادار ترست

ای جـلـوۀ آیــات خــدا حـضـرت سـجـاد           وی قــافـلـه ســالار سخـن خـانـه ات آباد

شمشیر دعـای تو بریـده ست سر شـرک            تا بوده چـنـان بوده و تا هست چـنین باد

ای جـان گــرفته با نفست پیکر دعــا            وی آسمـان چشم تو را اخــتــر دعــا

ذکر مقدّس سحــرت آیــه‌هـای عـشق            دُرّ ســرشک نیمه شبت گــوهـر دعا

داغـی نـشـانده بر جگــرت، یـاد کربلا            خون می رود ز چشـم ترت، یاد کـربلا

زینب سکینه گریه و طفـل ربـاب و آب            مــی آورنــد در نــظــرت، یاد کــربلا

ای تــمـام آفـریـنـش تـشـنـۀ اشــک شـبت           وی خدا و خلق او مشتاق یــارب یــاربت

ای مسیحای دعا در هـر نفس، لعــل لبت           سینه‌های سوخته یک شعله از تاب و تبت

من آن گلم که خفته به خون باغبان من            نه گل نـه غنچه مانده به باغ خزان من

مرغ بهشت وحی‎ام و از جور روزگار            ویــرانــه‎هــای شــام شـــده آشــیان من

نسیمی آشنا از ســوی گـیـسـوی تو می آید            نفس هایم گـواهی می دهد بــوی تو می آید

شکــوه تو زمین را با قیــامت آشنــا کرده            و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرده

ای آنکه نیست غیر خـدا خون بهای تو            قـلب بـه خـون نشستۀ من رو نمای تو

زینب دلـش شکسته ولی سر شکسته نیست            سر خم نکرده پیش کسی جز خدای تو

صبر گلــواژۀ نــابی است که زینب دارد          عشق عنوان کتابی است که زیـنـب دارد

شبنم صبح به رقص آمد و بر یاس نوشت          اشک از جنس گلابی است که زینب دارد

رأس تو را به روی نی، هرچه نظاره میکنم            سیــر نمی شود دلــم، نگه دوبــاره میکـنم

ز اشــک و آه سینه ام، میــان آب و آتـشم            چو با توأم، از این میان کجا کناره میکنم

ماجــرای کــربلا شرح بـلای زینب است            عصرعاشورا شروع کربلای زینب است 

شرح صدرش در نمی آید به فهم اهل دل             صبر زینب آیت صبر خدای زینب است 

روی نــی مــوی تو در بــاد رها افتاده            در فضــا رایحــه‌ای روح‌فــزا افــتــاده

ســر تو می‌رود و پیــکــر تو می‌مــاند            از هــم آیــات وجــود تو جــدا افــتــاده

خانه خراب عـشـقم و ســربارِ زیــنــبــم            شـکـر خــدا که شیـعـۀ ســالار زیــنــبــم

این نالـه ها و ضجّه زدن بی دلیل نیست            یک گوشه از شلـوغی بــازار زیــنــبــم

زن بود امـا مـثـل مــولا حـرف می زد            پر جوش و غوغا مثل دریا حرف میزد

از مـردی خود کـوفیان شرمنده گـشتند            از زخــم های کــربـلا تا حـرف مـیزد