اشعار

با آه آه خــویــــش پُلی تا فــلک زدی        آتش به جان و هســتی خـــیل ملک زدی

ای بانـــوی مقـــدس گــلخـــانــۀ علی        تکیه ز قدر و مــــنزلــتت بر فلــک زدی

ای امیرالمؤنین را یـــار یــــا امّ البنین          ای سرا پا پــاکی و ایثار، یا امّ البنین

مکتب تو مهربانی؛ اسوه ی تــو فاطمه         داری از او همچنان آثار، یا امّ البنـین

با نور استجابت و ایمان عجین شدی        وقتی که با ولی خدا همـــنشین شدی

عطــر بهشت در نفست موج می‌زنـد       حـالا دگر تو بانوی خُـلد بـرین شدی

ای که نامت زینت عـرش برین          ماه  با نوی سمــاوات و زمین

فاطمــــه نـامی و هم ام البـنـیـن          قــوت قلــــب امـــیر المومنین

به بستر خفته بانویی حـزینـــه           دراوج غربت و غم در مدینه

به سینه دارد او یک بـاغ لاله         شده قـُـــوت و غذایش آه و ناله

گمان مکــن پسرت ناتنی‌برادر بـــود         قسم بــه عشق، کنارم حسین دیگـر بود

منــال ام بنـــین و ببــــال بر عبـــاس         تو شیر مادر و شیـر تو شیرپـرور بود

بدون ماه قـــدم مـی زنم سحـــرهـــا را         گـرفتــه اند از ایــن آسـمان قـمرهـا را

ز حـالِ زار و غمینش؛ شد عیان بر ما         رسانـده است به خانم کسـی خـبرها را

یا اُمّ بنین! حالِ گـرفـــتار نــدیـدی         دستانِ قلم ،اشك علمــدار ندیـــدی

بر پیكربی دستِ علـمـدارِ رشیـدت         آشفتگیِ سیــــد و ســـالار ندیـدی

به دعا دست خود که برمی ‏داشت            بـذر آمـیـن در آسـمـان می ‏کـاشت

بـــه تمــاشـا، مـلــک نـمـازش را            نــردبــانـی ز نــــور می ‏پـنداشت

الهی داد از ایـن دل داد از این دل          كنـــــار قـبر زهـــرا كــــرده مـنزل

بــــگو زهــــرا ز جـــا خیزد ببیند          كه اشك دیـده كـرده خــــــاك او گل

اشکـت چکـیـد نم نم و باران لقـب گرفت           چـشم تو ابر و؛ آه تو تـوفـان لقـب گرفت

پـیـش از تـو سـر بـزیـر نـبـودنـد بـیـدها           بعـد از تو غنچه سر به گریبان لقب گرفت

از غـم فرقت زهـرا دل حـیـدر سـوزد           یا که درنُه فلک ازخیل ملک پر سوزد

اهرمن آتش کین زد بـه در خانه وحی           که هنوز عالمی از آتش آن در، سـوزد

با چـشم های بی نـوایـش گریــه می کرد          مسـمارهم  حـتّی بـرایش گریه می کرد

هرچند بُغـضـش آسمان را سخت آزرد          گویا زمین برگریه هایش گریه می کرد

از اشک های چشم تو زمزم درست شد          از نـاله های نیـمـه شبت غــم درست شد

اوّل تــو آفـریــده شـدی، شـک نمی کـنم          زآن پیشترکه طرح دو عـالم درست شد

اشکـی بود مـرا که به دنـیـا نـمی دهم          این است گوهری که به دریا نمی دهم

گرلحظه ای وصال حبیبم شود نصیب          آن لـحـظه را به عمر گـوارا نمی دهم

امشب هـزار قافـله پـروانه سـوخـتـه           یک جـویـبـار شمع غـریـبانه سـوخته

ازاین دری که سوخته معلوم می‌شود          هرکس که بوده است دراین خانه سوخته

ای کشتی شکسته که پهـلو گرفتـه ای           برگـو چرا تو دست به پهـلو گرفته ای

گل را خدا برای سرور آٰفریده اسـت           ای گل چرا به غصه وغم خو گرفته ای

فتنه هایی که جدیدنـد خـدا رحـم کـنـد            سمت یک خانه دویدند خـدا رحم کند

سخن ازقنفذ ملعون به میان آمده است            نـقـشـۀ حـمـله کـشـیدنـد خدا رحم کند

ای بال و پر شکستۀ حیدر نرو بمان            ریـحـانـۀ کـبـود پـیـمـبـر نـرو بـمان

در بین کـوچه آیه به آیه شکـستـه ای            شـأن نـزول سـوره کـوثـر نرو بمان

بـگـیـر فـاطمه دست دعا برای خودت            بخوان دعای شفا نذر زخم های خودت

تـلاش کن که بـمـانی وگـرنه می مـیرم            نگو که رفـتنی ام جان مرتضای خودت