اشعار

در شــام تــارم سـپـیـده ســر زد            یــأس از دل من یکبــاره پَـر زد

آمــد امـیــد و حــلــقــه به در زد            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

من که از قــافــلۀ پیر مغــان جـا مانـدم            تک و تنها شدم، از همسفران جا ماندم

لطف تو گر چه مرا لحظه ای تنها نگذاشت            با گـنـه اُنس گــرفتـم و همان جـا ماندم

رمضان بــوی مناجــات و دعــا می آید            عطــر تسبیــح و صــدای شهــدا می آید

گوشۀ چشم من امروز سحر، تر شده است            آبــرو بــاز بــه کــابــیــن گــدا مــی آیــد

آمـاده نمــودنـد حــنــوط و كـفـنـش را            شُستند به اشك غم و حسرت بدنش را

مظلوم تر از او چه كسی بود كه در شب            مظلـوم تـر از فـاطمه بُـردنــد تنـش را

دوباره شب شـد و كعبه دوان دوان می رفت          كجـا به این عجــله او نفـس زنان می رفت

چــه قـدر آیهٔ انفـــاق روی دوشـــش هست          اگر چه این همه با كیسه های نان می رفت

دیگر برایم دل خــوشی معنــا ندارد            وقتی تو را بابــای من دنیــا نــدارد

رفتی یـتــیــم بی قــرار شهر کــوفه            حس کرد تازه طفلکــی بـابــا ندارد

تا که از تیــغ شرر بار عـلی را کشتند            هاتفی زد به فلک جار عـلی را کشتند

لــرزه بر پیکــر ارکــان هــدایت افتاد            نــالــه زد گنبد دوّار عــلــی را کـشتند

گر چه در خاک نهان شد بدن خستۀ تو            کعبــۀ خلــق بود خــانــۀ در بـستــۀ تو

شمع سان سوختی و آب شدی دم نزدی            که جهان ســوخته از گــریۀ آهستـۀ تو

وقـتی که آسمـان نجــف پر ستــاره شد            بر قبــر نــوح بُهت زده در نظـاره شد

آدم بـرای دیــدن حیــدر شتــاب داشت            تابوت روی دوش ملائک ســواره شد

تا جسم بو تــراب نهـان در تــراب شد            گردون به فرق خاک نشینان خراب شد

با یک مدینه غربت و یک کوفه درد و غم            مانند شمع سوخت و لب بست و آب شد

شب و تــاریکی و صحــرایِ خاموش             فلــک از جــامــۀ مــاتــم سیــه پــوش

گــرفـته در زمیــن چـنــدیــن سـتــاره             یکی خــورشید خــون آلــوده بر دوش

به خاک تــربتت بابا نهـادم تا سر خود را           شنیدم نالۀ جـانسوز زهــرا مــادر خود را

نگه بر دیــدۀ گــریان مــادر کردم و دیـدم           که می شوید زاشک دیده زخم شوهر خود را

جای منـاجــات سحــرهای تو خــالــی            محــراب تنها مانده و جــای تو خـالی

امشب برای گــریه کردن بر مــزارت            ای مرد تنها جــای زهــرای تو خـالی

نشان آمدنت، روی کعـبــه حــک شده بود           و صبر کعبه که لبــریز از تَـرک شده بود

دوباره کعبه ترک خورد؟! یا سر تو شکافت؟           از این پدیده، زمان هم دچار شک شده بود

كوفه پس از حیدر فضای مبهمی داشت            آن شهر غم هر گوشه آثار غمی داشت

در كــوچه های شهـر غــم آلود كــوفه            هر جا یتـیمی بود حــال درهمی داشت

گفتـم به چــاه ای دل شب محرم عــلی            امـشـب مـبــاش مـنـتـظــر مقــدم عـلی

هرشب صدای غربت او بود و گوش تو            امشب تــوئی و زمــزمــۀ مــاتــم علی

شب شد و بین کوچه ها پرنده پر نمی زند           کسی به غیر بی کسی حلقه به در نمی زند

تو رفتی و آه غمت به آتــشم کــشیـده است           در دل من روضۀ تو به جز شرر نمی زند

نخل خرماست خَم و سر به گریبان علی است           شب قدر است و یا شام غریبان علی است

چشم ما پــر شده از خــون دل شیــر خـدا           دل ما قطعه ای از تربت پنهان علی است

پخش سبک   

آه، زینب بـیـا ای دخـتــر من * بیــا کـنــار بستــر من * شد لحظــه های آخــر من * وای وای

آه، این من و این تقدیرم امشب * بیا شفا می گیرم امشب * در کوفه من می میرم امشب * وای وای

پخش سبک   

کوچه های کوفه، چه رنگ غم گرفته           سینـه ها ز داغ و رنـج و الـم گـرفته

جبـرئیل امیـن، زغصـه دم گــرفــتـه           یا علی یا حیـدر یا مرتضی یا حـیـدر