اشعار

ای چـراغ دانـشـت گــیـتی فـروز            تا قــیــامت پیــشــتـاز عــلــم روز

آفــریــنـش را کــتــاب نــاطــقــی            اهــل بــیــنش را امــام صــادقــی

باز هـم پـشت در خـانـه صـدا پیـچـیده           بوی دود است که در بیت ولا پیـچـیده

عده ای بی سر و پا دور حرم جمع شدند           باز هم، همـهـمه در کـوچۀ ما پیـچـیده

پـیـرمـردی و بـزرگ هـمـۀ اعصـاری           روی جـانـت اثـر کـیـنـۀ دشـمـن داری

وای من خـلـوت سجـادۀ تان پـَرپَـر شـد           فرش زیر قدمت سوخت و خاکستر شد

الـسـلام ای حجّـت حـق بر زمـیـن            حـضرت صـادق امـام الـمـؤمـنیـن

یــا ولــی الله یــا کــهـــف الــوراء            فــــانــــیـــا لـلـه ای مــــرد خــــدا

مردی که جبریل امین در محضرش بود           دریـای عـلـمش هـدیـۀ پـیـغـمبـرش بود

نام شـریفـش اسم نهری در بهشت است           خُلد برین هم جلـوه ای از مظهـرش بود

حضرت صادق مگر فرزند پیغمبر نبود           یا مگـر ریـحــانــۀ صدّیـقۀ اطهــر نبود

با چه تقصیر و گنه بر خانه اش آتش زدند           اجــر نشــر دانــش او شعـلــۀ آذر نبـود

سیـنه لبـریـز شد آخـر ز شـرار جگـرم           می زنم آب بر این شعله زاشگ بصرم

شب و تنهایی و سجّاده و اشگ و من و یار           به چه تقـصیـر شکـسـتـنـد نمـاز سحرم

افتاده خـزان در چمن حضرت صادق            یثرب شده بیت الحزن حضرت صادق

افسـوس که از آتـش زهـر ستـم خصم            شـد آب تــمــام بـدن حـضـرت صادق

سال‌ها آب شدم سوخت ز پا تا به سرم           آخر ای زهر جفا شعله زدی بر جگرم
کشت منـصور ستـم پیـشـه ز بیداد مرا           کاش می‌کرد دمی شرم ز جـد و پـدرم

تو جان جــهــانـی فــدایـت شــوم            تو بهتــر ز جـانی فــدایـت شــوم

نه ماهی نه مهری به رویت قـسم            بــه از این و آنــی فــدایـت شــوم

ای شیــر خــدا و اسـد احــمـد مخــتــار            در بدر و اُحُد لشکر حق را سر و سردار

هم پیش تر از حــزب خــدا یــار محمّد            هم بهر نبـی بعد عــلــی، حیــدر کــرار

حمــزه،‏ اى میــر و علمــدار اُحد            ســیــد و ســالار و ســردار اُحــد

اى یگــانــه پشتــوانــه مصطفــى            وى بــلا گــردان جان مـصطــفى

تا به وصف حمـزه بگشــایم زبـان            می سزد گــردد ســرا پـایم زبــان

حمــزه یعـنـی شیــر شیــران اُحُــد            خــشــم و فــریــاد دلــیــران اُحُـــد

ای آشــنــــای غـــربــت پــیــمــبــر            چشیــده جــرعه از سبــوی کــوثــر

تــو بــهــتــریــن مـــدافــع ولایــــی            شــهــیـــد روزگــــار لافــتــــایــــی

ای کشتــه ای که بود اُحــد کربلای تو            اهل مــدیـنه نــوحـه گــرانِ عــزای تو

شیــر خــدا و شیر رســول خــدا تویی            ای نــام سـیــدالـشّـهــدایــی ســزای تـو

بشکند دستی که ویران کرد این گلخانه را           درعزا بنشاند او، شمع و گل و پروانه را

بشکند دستی که هتک حرمت این خانه کرد          شیعه را سوزاند و خون در قلب صاحبخانه کرد

سلام ما بــه مــدیـنـــه به قـبـلــۀ جــانـش            ســـلام مــا بــه رســول لله و گـلستــانش

سلام ما به حریمی که مهبـط وحی است            کـه جبـرئیل امین خـادم است و دربانش

بــوی غــم بــوی عــزا دارد بقـیع            غــربتــی بی انتــهــا دارد بقــیــع

اشك زهــرا روی خــاكش ریخـته            روز و شب حــال بكــا دارد بقیـع

از جنون این عالــم بیگــانه را گم کرده‌ام           آسمــان سیرم، زمین خــانه را گم کرده‌ام

نه من از خود، نه کسی از حال من دارد خبر          دل مــرا و من دل دیــوانه را گــم کرده‌ام