اشعار

شب‌های غربت تو گذشت و سحر نداشت           حتی سحر غم از دل تو دست بر نداشت

در حــیـرتـم کـه سلـسـلـۀ آهـنـیـن مـگـر              جایی ز زخـم گردن تـو خوب‌تر نداشت

شد تـازه داغ، بـاز به دل هـای اهل بیت            تکـرار شد مـصیبت عـظمـای اهل بیت

با قلب چاک چاک درآغوش خاک خفت            چارم امـام و رهـبر و مـولای اهل بیت

طایـر وحی ام و گـردیده جدا بال و پرم           زخم ها مانده ز هر زخم زبان بر جگرم

منـم آن یـار سـفـر کـرده که تا شـام بود           سـر پـاک شـهـدا بر سر نـی هـمسـفـرم

به لب آه و به دل خون و به لب اشک بصر دارم         شدم چون شمع سوزان آب و آتش بر جگر دارم

دلم خون شد، نخندید ای زنان شام بر اشکم         که هم داغ برادر دیده، هـم داغ پدر دارم

سید الباکـینم و در عشق غـوغـا می کنم            زنده در شهر مدینه یـاد زهـرا می کنم

من چهل سال است هر لحظه به یاد کربلا            از غم هر روضه ای گریه مجزّا می کنم

ای که اخـلاص در آمیخـتـه با ایـمانت            صبـر و ایـثار در آویخـته از دامانت

روحِ روحانی تو از دم روح القدسی ست            نـفسِ رحـمانیِ تو از نَفَـس رحمـانت

نمی دانم چه بر سر خامۀ عنبر فشان دارد        كه خواهد سِرّی از اسرار پنهانی عيان دارد

به مدح دختر زهرا مگر خواهد سخن گويد        كه بانغمات منصوری «أنا الحق» برزبان دارد

اى زينب! اى كه بى توحقيقت زبان نداشت         خـون آبرو، محبّت و ايـثـار، جان نداشت

بى تو حـيا به خاك زمين دفـن گشـته بود         بى تو شرف ستاره به هفت آسمان نداشت

من آن فـرشته ام كه به دنـيا نشـستـه ام            حـورايه ام و به دامن تـقـوا نشـسـته ام

من چشمه ام جدا شده از كوثر بهشـت            طـوبـايم و بـه گـلشن طاهـا نشـسته ام

من زينـبم كه رنج فـراوان كـشيـده ام            بـار سـتـم ز گـردشِ دوران كشيـده ام

من زينبم كه قامت همچون كمان من            باشد نشان، زبس غم هجران كشيده ام

زيـنب اى شـيـرازه ى اُمّ الـكـتـاب            اى بـه كـام تـو، زبـان بـوتـراب

از بـيـانت سربه سر توفـان خـشم            نوح مى دوزد به توفان تو چـشم

سوز دعاست همدم شب زنده‌داری‌ت           ای من فدای مقدم شب زنده‌داری‌ت
بر تارک سیاهی شـب تیــغ می‌کشی           ای آفـتـاب پـرچم شب‌ زنـده‌داری‌ت

آن چه از من خواستی با کاروان آورده ام           یک گلستان گل، به رسم ارمغان آورده ام

از در و دیوار عالم، فتنه می بارید و من           بی پنـاهـان را، بـدیـن دارالامـان آورده ام

اى كه به عـشـقت اسير خـيل بنى‏ آدمـند           سوخـتگان غمت با غم دل خرّمنـــد

هر كه غمت را خريد عِشرت عالم فروخت           با خبران غمت بی خبر از عــالمـند

نازم حسين را كه چودرخون خود تپيـد           شـيـواتـرين حـمــاسه عـالـم بـيـافـريـد

ديدى دقـــيق بايـــد و فكرى دقيـــق‏ تــر           تا پى برد به نهضت آن خسرو رشـيد

قامتت را چو قـضـا بهر شهـادت آراست          با قضا گفت مشيّت كــه قيامت برخاست‏

دشمنت كشت ولى نور توخاموش نگشت          آرى آن جلوه كه فانى نشود نور خداست‏

تا ابدجلوه گَه حقّ و حقيقت سـرتوست          معنى مكتب تفويض، علـــى اكبــرتوست‏

اى حسينى كه تويى مظهر آيـات خــدا          اين صفت ازپدروجدّ تو درجوهرتوسـت

شبی دراز شبی خـالی از سپـیده منـم           طلوع تلخ غروبی به خون تپـیده منم

پی نظاره ات ای یـوسف سراپا حُـسن           کسی که دست ودل ازخویشتن بریده منم

چکیده قطرۀ خونی ز چشم سلسله ای            شکـسته بغـض گـلـوگـیر تلخ آبله ای

میان خندۀ قـابیـلیان چه مظلـوم است            صدای ضجّۀ جان سوز زنگ قافله ای

هشتاد و چار آئیـنه دنـبال سرش بـود            صحرا به صحرا دشت پامال سرش بود

ازکودکی چون سایه هر جایی که میرفت               این سرنوشت سخت دنبال سرش بود