اشعار

گل با هزار نــاز قــدم بر چمـن گذاشت           بلبــل بنــای مستــی در انجمن گــذاشت

جبرییل ، شــاد آمد و در دامـن رســول           قنداقـه ای لطیف تر از نستــرن گذاشت

رمضان بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن          مه نیمه اختر کوچک و مه نو هـلال تو یا حسن

یَم علم وحکمت و معرفت نمی از کمال تو یا حسن          دل دشمنان تو را بَرد نبوی خصــال تو یا حسـن

عمری است که دلــدادۀ نام حــســنـینم            فریــاد برآرم که غــلام حــســنــیــنــم

در کوی خـرابات، مـقـیـمـم همۀ عـمر           ای می زدگــان مست ز جــام حسنـینم

بخشش و جود و کرم در انحصار مجتبی ست           گردش مهر و ملک دور مدار مجتبی ست

خانه اش مهمان سرای مردم بیـچاره بود           نان گرم و روی خوش اینها شعارمجتبی ست

ای بنــده از راه خطا برگــرد برگــرد            ســوی منِ صاحب عطا برگرد برگرد

ای با خــدای مهــربــانِ خود غــریـبه            ای با معــاصی آشنــا بـرگرد بــرگرد

غــرور گشته رفیـقـم خضوع می خواهم            برای قلب مــریضم خـشــوع می خواهم

گذشته عمر به غفلت ولی امیــدی هست            دوباره تــوبه دوباره شــروع می خواهم

دلمـرده ایم و یـاد تو جـان می دهد به ما           قـلـبـیـم و بودنت ضربـان می دهد به ما

مـاه خــدا دومــرتـبـه بـی مـاه روی تـو            دارد بـشـارت رمـضـان می دهــد به ما

چشمم به غیــر خون دلی مبتــلا نداشت            این خــانه بعــد رفــتـن تو آشنــا نداشت

 زهــرا یـتـیـم شد غم بی مــادری رسید            بی تو دل شکستــۀ من هـم نــوا نـداشت

دنــیا اگــر چه مـثــل پــیــمبــر نــداشتـه           قطعاً نبــی مثــال تو هـمــســر نــداشتــه

دادی تمــام ثــروت خــود را به راه دین           دیــن خــدا شـبــیــه تـو یــاور نــداشـتــه

سلام ای مهــربــان بانــوی دنــیــا            ســلام ای برتـر از حـمد و ثنــایــا

سلام ای عــالــمــی پیش تو دریــا            ســــلام ای مــــادر ام ابـــیــــهــــا

یا حضــرت خــدیــجــه ســلام خـدا به تو            بــی انـــتـهــا درود فــراوان مــا بــه تــو

تــو مــادر ائــمــه ای، ای مــادر وجــود            دلهــای اهــل بیـت هــمـه مــبــتــلا به تو

یا غــافــر الخــطایــا، یا دافــع الـبــلایــا            یا مجــزل البــلایا، یا منهــی الــرجــایـا
یا بــاعـث البــرایــا، یا واجـب الهــدایــا            یا قــاضی المنــایا، یا ســامع الشکــایــا

خـورشـیـد پـشت ابـر نشـانی به ما بـده           ای مـاه مــژده رمــضــانـی بـه مـا بـده

مثل نـسـیـم صبح از ایـنـجـا گـذر کن و           بـاد صبـای مـشـک فـشـانـی به مـا بـده

نا امید از خودمم چشم امیدم به خــداست           نفس من عین جفا و کرمت عین وفـاست

هرچه خواهی  بدهی  بر من بیچاره بده           هرچه ازسوی توای دوست رسد خوب وبه جاست

صفای اشک به دلهـای بی شــرر ندهند            به شمع تا نکشد شعلــه، چـشم تــر ندهد

امیــر قــافلــۀ اشک؛ چـشـم بـیــدار است            به دست هر صــدفی رشتـۀ گهــر ندهند

شــر‌منــدۀ ‌لطف ‌بــی‌کــر‌ا‌نـت ‌هــستــم            شــر‌منــد‌ه ‌تــر‌ین بـنــدگــانـت ‌هـسـتــم

«یــا ‌ر‌ب اَنـا ‌سَـائِـل ‌ا‌لَّـذِ‌ی اَعـطَـیـتَـه»           عمــر‌یـسـت ‌د‌خـیــل ‌آستــانـت ‌هـستــم

پخش سبک  

بــا رو ســیــاهــی آمــدم درِخــانــت، ای یــــار آشنــای مــن

ای همزبان؛ ای مهربان خدای من

پخش سبک  

شــرمنــده ام از رحـمـت جانانــۀ تو            من معـتـکـف گشتم خـدا در خانۀ تو

سوز من و نـوای من            ای مهربان خدای من

پخش سبک  

منـم بـد منـم بـد، تـو خـوبـی تـو خـوبـی           منم عـبـد گنهکـار، تـو ستّـار العُــیـوبـی

ببـیـن فـرصت عـمــرم ، گـذشتـه به تـبــاهـی

پخش سبک                   یـا ربّـنـا یـا ربّـنــا اغـفِـر لـنـا ذُنــوبـنـا (۲)

با کوه عصیان آمدم ، با چشم گریـان آمدم           عُمرم شده صَرف گناه ، امّا پشیــمان آمدم

بیچارۀ درمانده را،در محضرت راهش بده           در وادیّ عُبودیت ، ســوزش بده آهش بده