اشعار

یا باقـر از فرط غمت افسرده گشتیم            از غصۀ جانسوز تو پژمرده گـشتیم

هر شیعه در دل حجـلۀ داغ تو بسته            سنگـیـنـى داغـت دل ما را شكـسـته

مـن داغــدار غـصه هـای بی قـریـنـم            مـن کـربـلا را یـادگــار آخــریــنــم

من یادگار روزهای خـاک و خـونـم            من یـادگـار چـهـره های لالـه گـونـم

مانده داغـی عـظیم بر جـگـرت            عکس رأسی به نیزه، در نظرت

سـر بـازار شـام و بـزم شـراب            چـه بـلاهـایـی آمـده به سرت!؟

ای امـت رسـول، قـیـامت به پـا کـنـید            لبـریـز، جـام دیده ز اشک عـزا کـنـید

در مـاتـم پـیـمـبـر و تـنـهـایــی عــلـی            باید برای حـضـرت زهـرا دعـا کـنید

مـاتـم گـرفت حـال و هـوای مدیـنه را            پوشـیـد کعـبـه رخت عـزای مدینه را

خاکم به سر که دست اجل تیشه بر گرفت            وز پـا فـکـنـد نـخـل رسـای مدیـنه را

مُلک وجود غرق در اندوه و در عزاست           آغاز صبح غربت زهرا و مرتضاست

قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب           شهر مدینه را به جگر داغ مصطفاست

حـرفـی نـمـانـده دوستـان و دشمـنان را           پُر کرده است از نام خود گوش جهان را

فـرمـود اگر بی دین شـدیـد آزاده بـاشید           بـا این سخـن دربـنـد کـرد آزادگــان را

آن جا که عاشقی است همیشه فضای ماست            در مرغ زار دربه دری ردپای ماست

وقتی که نان سفـره ما از محبت است            صدها هزار حاتم طائی گـدای ماست

زمین را از صفا زیـور ببـندید            به اوج آسـمـان اخـتـر بـبـنـدید

به مژگان خاک این ره را زدایید            بر آن بال مـلائک را گـشایـید

ای شـمـس والایِ وِلا، موسی بن جعفر            ای مـرکز مـهـر خـدا، موسی بن جعفر

بر پای مقدم های گـل بـارانـت ای یار            هر عاشقی گـردد فـدا، موسی بن جعفر

می رسد از مدینه بوی غم           فـاطمه باز دیده گریان شد

چونکه قبر چهار فرزندش           در حریم بقـیـع ویـران شد

سينه ها سرشار از اندوه و رنج و ابتلاست           بـاز هـم ايّـام، ايّـام غـم و درد و بـلاست
صحبت از بشكستنِ حرمت ز آل فاطمه است           سالروز گـريـه بر مظلـومی آل عباست

آنان كه شـكـوه در حـقـایـق دیـدند            گل را ورقی ز حُسن خالق دیـدند

پُـر نــورتـریـن سـتــارۀ دنـیــا را            در آیـــنــۀ امــام صــادق دیــدنــد

ای روح صـداقـت از دم تو           ای گـوهـر عـلـم از یَــمِ تـو

زیـبـنـدۀ تو است نام صادق           الحـق که تویی امام صـادق

ای عــلــم خـدا در نـفـس روح فـزایـت            ای بوسه زده صدق به خاک کف پایت

آغــوش خـدا بـاز بـه هـنـگـام دعـایـت            لبریـز شـده ظـرف زمان هـا ز ثـنـایت

ای خوشه ای ز خرمن فیضت تمام علم            با منـطـق تو اوج گـرفـتـه مـقـام عـلم

پرواز کرده دور سرت مـرغ بام علم            برپا به پـای کرسی دَرست قـیـام عـلم

صبـح انـوار هـدایت مـوسى کـاظم بود            صاحـب سـرّ ولایت، موسى کـاظم بود

آن گـلستـان ولایت کـز نـسیـم او دمـیـد            گـلبنى در هر ولایت، موسى کاظم بود

آن درگهى که پایه ‏اش از عرش برتر است           دولت‏ سراى حضرت موسى بن جعفر است

آیــیــنــه جــمــال خــداونــد ســرمـــدى           هم مظهر عـلوم و خصال پیـمـبـر است

آیـیـنـه را بـه نــور تـمــاشـا، تـبـسّـمـی            ای جـلـوۀ نـمـاز، که خورشید هـفـتمی

سر می‌زند ز مشرق نامت، سپـیده‌گاه!            عـرش خـدای را به تـکـلـم، تجـسّـمی!

الــسّـلام ای وارث خــیــر الانــام            بـر تـو ای نـور خـداونـدی ســلام

الـســلام ای حـجّـت روی زمـیـن            کـعـبـۀ جـان را ستـون هـفـتـمـین