اشعار

مــرد میــدان بــلا، بیــم ز اعــدا نکــنـد            عرصه هر چند که شد تنگ، محابا نکند

لشگــر غیر اگر طعـنـه به شورش بزند            عــاشق دلــشده یک ثــانیه حــاشــا نکند

بسكه بر پایِ دلــم حوصله زنجیــر شده            طفــلی از هـولِ غــمِ بی كسیت پیر شده

نیــزه بر پهلــویِ تو نیّتِ قد قــامت كرد            ای وضویِ تو ز خون لحظۀ تكبیر شده

رها کن عـمّـه مرا بـاید امتـحـان بدهم             رسیده مــوقع آنکه خــودی نشان بدهم

رها کن عمه مــرا تا شجــاعت عـلوی            نشان حــرملــه و خـولی و سنان بدهم

سر می نهد تـمــام فـلـک زیــر پای او            دل می بـرد ز اهل حــرم جـلوه های او

عبدالله است و ایل و تباری کریم داشت            با این حـســاب عــالــم و آدم گــدای او

ماندن پروانه در بین قفس ها مشکل است           مأمن موج خروشان گشته تنها ساحل است

در مرام عاشقی اول قـدم سر دادن است           گرچه این تحفه به درگاه عمو ناقابل است

دو خورشید جهان آرا، دو قرص ماه، دو اختر            دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم سنگر

دو شایسته، دو وارسته، دو دردانه، دو ریحانه            دو نور دیده در دیده، دو روح روح در پیکر

دو تا نهــال دو تا ســرو ایستــاده شدند            دو جــان نثـار حسین و دو آزاده شدند

مقام زینب کبــری ببین که این دو پسر            فقط به خاطر مــادر امــامــزاده شــدند

به نام نامی زینب که آیت العظمی است            قسم به نام عـقـیـلـه که عـلـم الاسـماست

بـلـنـد مــرتبــه بــانــوی فــاطــمیّ علی            تــمــامی وجـنـاتـش تــمـامـی مــولاست

عشق زینب با برادر جلوه ای دیگر گرفت           عشق بازی را به رسم عاشقی از سر گرفت

در مدار حق پرستی کو یکی زینب شناس           در مقـام بندگی احراز از کــوثــر گرفت

الا اى آسمــان عشق بنگر اخـتـر خود را            بلا گردان اصغر كن دو طفل خواهر خود را

بیا و بر مگردان این كفن پوشان زینب را            كه نزد فـاطمه بالا بگیرد او سر خود را

ای از سـفر برگشـته بابا، پیکرت کـو؟            سـیمرغ قاف عاشـقی بال و پرت کو؟

برروی شــاخ نیزه ها گل کرده بودی            حالا که پـائین آمدی برگ و برت کو؟

نـفــس در ســینه از آهــم شـرر شد             تــمـام قــوت مــن، خـون جگر شد

چه ایـامی که از شـب، تـیره‌تر بود             چه شب‌هایی،کـه باهجرت سحرشد

بــابــا بـنگـر رویِ بـهـم ریخـتـه ام را            وا کــن گـرهِ مــوی بهم ریخـتـه ام را

دیگر رَمَـقـی نیست به رویت بگُـشایـم            چشم تــر کم ســویِ بـهـم ریخته ام را

پنهان به خاك كردم رازی به آب دیده            بــا كس نمی توان گفت سرّ دل رمیده

وقــت ســحر دعایم شد عاقبت اجابت            بر شام تــار ما هم سر زد شبی سپیده

ویـران سرایم امشب شد میهمان ســرایم            اینجا که خیزران نیست قرآن بخوان برایم

هر شب صدات کردم امشب دعات کردم            یـــا در بـــرم بـمانی یا هـمرهـت بیـایـم

امشب به دامن مـن خورشید آرمیــده            یا ماه آسمان هــا در کلــبه ام دمــیده

دخترهمیشه جایش آغوش گرم بــاباست            کس روی دست دختررأس پــدرندیده

مـیــخانه مـگر بال و پــرم را بـپـذیـرد            تـــا آتــش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظـرفیت دل در گرو پاکیِ ظـرف است            ای کـاش همیــن مختصـرم را بپـذیـرد

تا ابد كـوثر توحید زپیــمـانه ی اوست            سینۀ سوختگان شمع عزاخــانۀ اوست

شعله های عطشش درنفسِ خسته ی ما            كوه سنگین غم مابه روی شانه ی اوست

خبر این بود که یک سرو رشید آوردنـد           استخوان های تو را در شب عید آوردند

جیب پیراهنی آغشته به خــون را گشتند           نامه ای را که به مقصد نـرسیـد آوردند

پخش سبک  

شب اول - حضرت مسلم

یه شب تار- یه سپهدار-  با دل زار- تن بیمار           شده آواره و حیران - توی کوچه توی بــازار

دست بسته - تن خسته - عهدشو دنیا شکسته           آمـده پشت دیــوار- خــانــۀ طــوعه نـشـسـتـه